The Prodigies

73: Unknown Book

Shane's POV:

"You did well Shane" Mom said sitting next to me in my bed. There was this proud smile of her and to be honest, I was not expecting this

"A-ano po yun?" Pinatay ko si Abby Straton at sa totoo lang, gumaan ang pakiramdam ko. I feel like I already redeem my old self back

"Abby Straton, you killed her right?" tanong ni mom na parang tinatanong kung gusto ko ba nang gift sa christmas

"Y-yes, pe-pero hindi po ba kayo galit?" She frown and shook her head

"bakit naman ako magagalit? maybe scared but not angry" nalilito pa rin ako. Alam kong tinago nila sakin ang tungkol sa mafia para protektahan ako. Hindi man lang ba sila nagagalit na bigla na lang akong pumatay at hindi pa ko nagpaalam sa kanila?

"Bakit naman po kayo matatakot?"

"Akala ko kasi magbabago ka lalo dahil may napatay ka pero sa nakikita ko parang nabunutan ka nang tinik sa dib-dib mo" I took a glance on kuya Lester's picture on the side table of my bed. I smiled contently before answering

"Alam nyo po ba mom, Nung namatay si kuya Lester, the day after that, napanaginipan ko sya. Ang sabi nya sakin huwag kong sisihin yung sarili ko sa nangyari na kasalanan nya dahil maling tao ang minahal nya pero hindi ako nakinig kasi alam ko na ako ang dahilan, kung sana pinigilan ko sya, kung sana pumayag ako na ihatid nya na lang kami sa school, edi sana buhay pa sya" huminga ko nang malalim, ramdam ko na namamasa na naman ang pisngi ko "Sa unang linggo palaging yun ang napapanaginipan ko, tinanong ko sya mom....I ask him to allow me to kill Abby, to kill her girlfriend. Wala akong nakuhang sagot, dahil siguro mahal nya pa rin si Abby pero nung time na nasa bahay na ko ni Abby, I heard kuya Lester's voice in my head. He said that he loves me like his own sister, he loves me more than Abby and he wan't me to be happy. That was the signal....and I killed her"

"Just let go Shane, He's gone and he can't be happy until you let go" pinunansan ni mom ang luha ko and I smiled at her

"I already did" A smile flash to her face too 

"Si Bla-Blake, nakakalimuytan ko palang magsorry sa kanya" Mabilis kong pinunasan ang luha ko at umayos nag upo sa kama ko. Nakalimutan ko sya...

"Bakit ka naman magsosorry?" I bit my lips, naguguilty tuloy ako

"Uhmm....tinakot ko po kasi sya. Sa-sabi ko ipapapatay ko yung babaeng gusto nya kapag hindi nya ko tinulngan sa paghanap kay Abby" Nilaro laro ko ang daliri ko para hindi makita ang reaksyon ni mom. kasi naman eh, hindi ko naman talaga sya gustong iblackmail pero ayaw nya kasi ko tulungan...Hindi ko nga akalain na tinutukan ko pa sya nag baril noon..

"What!!" nagulat ako sa sigaw ni mom. Huhuhu, kasi naman eh! bakit ba kasi ako gumagawa nang hakbang na hindi sila sinasabihan?

"sorry p-" natigil ako nang yakapin nya ko nang mahigpit

"Waaah! Shane ang astig mo na!" hiniwalay muna ako ni mom sa yakap holding my shoulders and she was really happy.Anong nagyayari? "Did you use guns? sabi nang kuya mo samin magaling ka daw humawak nang baril" Nahihiyang napangiti na lang ako. Ano bang sasabihin ko? kahit nga yung paggamit ko nang baril inilihim ko sa kanila

"Uhm, kasi po nanghingi ako kay dad nang mga tauhan sa Mafia na nanggaling sa Japan. May babae po kasing nagugustuhan si Blake dun kaya blinackmail ko sya gamit yung picture na may nakatutok na baril dun sa babaeng gusto nya. Akala ko nga po hindi sya maniniwala at plinano ko pa na isacrifice ang iba sa mga tauhan natin para patayin yung nagbabantay kay Aira Oshimoto....Waaaah! sorry na po. hindi na yun mauulit!!!!"  Inakap ko nang mahigpit si mom but I felt her shaking and then a laugh echoed in my room. The most beautiful laugh I ever heard, My mom's laugh