Twisted(On-going)

CHAPTER 11- Hate

Hindi ko alam paano ako nakatulog kagabi. Siguro, napagod na ang katawan ko kakaiyak.

On the 25th day of our game... I won.
But, it doesn't seem that way.

Because the truth is... I lose.
I fell in love deep.

Ibang klase din siya kasi hindi pa kami umaabot ng 1 month, nahulog agad ako. Ang masaklap, ang sakit. Ang sakit-sakit kasi umasa akong totoo ang nararamdaman niya. Yun pala, isa lang ako sa mga babaeng nilaro niya.

Nandito ako sa classroom ngayon at nakatingin lamang sa bintana. Lutang ako. Wala sa sarili.

Napatingin na lamang ako sa table ko ng makita ko si Jheyvon na naglagay ng letter.

Hey~ you look sad. I just wish I can take away all your sadness. I wish I can absorb it. Can you make my wish possible? smile my star.

Napatingin ako sa kanya at ngumiti ng tipid.

What would I do if I don't have Jheyvon on my side? mababaliw siguro ako ng wala sa oras nito. Sabi ko sa isipan ko.

So ayun, after class si Jheyvon lang ang palagi kong kasama. Siya na humahanap ng paraan para lang mapasaya ako. But, kahit na todo effort na siya... no effect pa rin kasi talaga. Sila Ally, Misty, at Sandy todo rin ang pagsosorry nila sa nagawa nila sa aking paglilihim pero kahit na nagsorry sila, hindi pa rin nila masabi ang lihim na iyon.

Lahat sila, nagtatago sa akin.

I freakin hate that feeling na pinagtataguan ka nila at binubulag ka nila sa isang kasinungalingan. I can't easily forgive them even if I love them. Kami ni mama, hindi ko talaga kasi siya matiis. Isa pa naniniwala ako na ginagawa niyang magtago sa akin para sa ikabubuti ko.

at si Dylan? I did not saw him. Hindi na siya nagpapakita o nagtetext/tumatawag sa akin. Wala ng Dylan na pepestehen ako araw-araw. And I hate that feeling na miss na miss ko na siya.

Palagi na lang ba akong makakaramdam ng pagkamiss? hindi na ba talaga ako mabubuo? I am incomplete. I really feel that way because, lahat sila may tinatago sa akin. I strongly feel it's about my past.

Actually kasi, wala talaga akong naaalala about sa childhood ko or even nung highschool ako. Sabi din ni mama at papa na baka kasi daw, short term memory daw ako. Pero, duda talaga ako eh. I think it's not about me having a short term memory. Nakakainis kasi I keep on wondering about things that doesn't have answers.

"Charlotte? may kukunin lang muna ako sa library. Maghintay ka lang sa akin dito." sabi ni Jheyvon. Nandito kasi kami sa labas ng BSA Building.

"Samahan na kita."

"Wag na. Baka mapagod ka pa. Dito ka nalang maghintay sa akin ha?"

tumango nalang ako at nagmamadali siyang naglakad.

Habang naghihintay naman ako sa kanya, nagulat ako nang makita ko si Dylan na nakaakbay dun sa babaeng taga tourism na makapal ang make-up.

Ouch...

They were smiling and they were so happy. Habang ako? nasasaktan.

Nakita ako ni Dylan, pero laking gulat ko na hindi niya ako pinansin instead, he stopped in front of me... (kahit malayo2 sila sa akin.) tapos he cupped his hands to the girl's face and kissed her. Hindi ko na talaga naiwang maiyak at pinuntahan siya at tska sinampal.

"WHAT THE F***?! ANO BANG PROBLEMA MO?!" sabi niya habang hawak-hawak ang pisngi niyang namumula.

"HEY WHORE! BAKIT MO BA SINAMPAL ANG BOYFRIEND KO?!" sigaw naman nung babae. Nilingon ko ang babae at sinampal rin.

"HOY IKAW PRINCIPAL NG MGA MALALANDI, PWEDE BA LUMAYAS KA SA HARAPAN KO KUNG HINDI MO GUSTONG PUTUKIN KO YANG PLASTIC MONG BOOBS HA?!" sabi ko at napanganga nalang siya.

"Honey, sige na. Sa kotse ka nalang maghintay at mag-uusap muna kami. I can handle this okay?" sabi naman ng lecheng si Dylan at may pakiss pa sa forehead. Tumango lamang si girl at umalis.

Napasmirk si Dylan ng makita akong umiiyak.

Does he want me to cry?

"Oh? bakit ka umiiyak? diba you won? diba you got your freedom?" sabi niya kaya nasampal ko ulit siya. Hindi talaga ako nakontento at nasapak na talaga siya.

"HAYOP KA! ANG GALING MONG MAMBOLA!" sigaw ko.

tumawa lang siya.

"Natutunan ko lahat ng iyon sa iyo." sabi niya at nagtaka ako. "Ang dali mong makalimot. Pagkatapos mo akong iwan, nandito ka sa harapan ko at umiiyak ha? pasensya kana at hindi na ako madadala pa." sabi niya at tiningnan ako. I can see anger in his eyes.

IS THIS GUY CRAZY?! INIWAN KO BA SIYA?!

"PAKSHET KA! NGAYON LANG TAYO NAGKAKILALA AND YOU'RE ACCUSING ME THAT I LEFT YOU?! THAT I'VE HURTED YOU?! ARE YOU CRAZY?!"

"OO! BALIW NA KUNG BALIW! PERO SINO BA ANG MAS BALIW SA ATIN HA?! DIBA ETO ANG GUSTO MO?! NOW YOU'RE HERE SLAPPING ME! WHY?! YOU LOVE ME NOW HUH?! NOW THAT I'M ALREADY GONE?!" sigaw niya. Ang sakit. Hindi ko na mapigilan ang mga luhang dumadaloy sa aking mga mata.

"YES! YES DYLAN! I AM FREAKIN INLOVE WITH YOU! SABI MO YOU LOVE ME AND YOU DON'T WANT TO SEE ME SAD! BAKIT?!...bakit? ikaw ang rason bakit ako nasasaktan and you can't even comfort me." sabi ko at napahagulhol.

siya?! tumawa lang.

"Hindi ko alam na tanga pala ang isang Charlotte Zynara. Ang dali mong mauto! ang dali mong makuha!"

"Can't we just be together again? please." hindi ko bakit yun ang lumabas sa bibig ko. I am begging for him for goodness sake! napaluhod pa ako para maawa siya.

Nakita ko ang pagpikit niya. Nakita kong may tumulong mga luha sa mata niya.

Why is he cyring?

I hugged him. Pero, he pushed me away.

"HOW COULD YOU BE SO STUPID CHARLOTTE?! I.NEVER.LOVE.YOU! CAN'T YOU GET IT?! PASTIME LANG KITA. HINDI KO KAYANG MAKASAMA ANG ISANG BABAENG TULAD MO! A STUPID PATHETIC GIRL! DON'T BE SO DUMB!"

Napaupo ako ng marinig ko iyon. Napahagulhol lang ako na parang bata.

"I hate you. I hate you." patuloy kong sabi sa kanya.

"That's right. Hate me like I hate you." diin niya sa 'hate' na salita. Ano bang nagawa ko para gawin niya yun sa akin? nakayuko ako habang umiiyak. Hindi ko na siya matingnan pa hanggang sa naramdaman kong umuulan na pala. Napatingin ako sa paligid para makita kung nabasa pa si Dylan. Pero, wala na pala siya at iniwan na lamang akong umiiyak.

Iyak lang ako ng iyak hanggang sa may yumakap sa akin.

it was Jheyvon.

"Don't cry." sabi niya.

I hugged him tight...tighter.

"Hindi ko na kaya Jheyvon. Ang sakit-sakit na. Gusto ko nalang mamatay." sabi ko at humagulhol.

"Wag mong sayangin ang buhay mo sa isang taong hindi naman nagbigay ng importansya sa iyo." sabi niya at inilayo ako at hinawakan ang magkabilang braso ko. "G*g* lang siguro ang taong gumawa sa iyo. For me, you are such a precious treasure that everyone should cherish." sabi niya and he hugged me again.

Kahit gaano pa ka sweet ang sinasabi ni Jheyvon, masakit pa rin.

Gusto kong si Dylan ang nasa tabi ko ngayon. Pero, hindi ko alam bakit niya ako nagawang saktan ng ganoon. He is accusing me to something that I never ever did. I hate him.

Minahal ko siya at pinaniwala niya akong mahal niya ako. Pero, nung hulog na hulog na ako sa kanya... nabulag ako kasi hindi ko man lang namalayan na hindi pala niya ako sinalo.

Hinatid ako ni Jheyvon sa bahay namin at nakatanga lang ako habang tinitingnan ako bubong sa kwarto ko.

Naaalala ko si Dylan at ang nangyari kanina. Tapos, bigla nalang sumakit ang ulo ko. Memories have been flashing to me pero the memories were all blurred.

Ang sakit talaga ng ulo ko. Tumayo ako para sana makakuha ako ng gamot ko pero para akong lasing na hindi makatayo ng matuwid hanggang everything went black.