TEENS

#34 Hey little birdie🐦🍒

Κωνσταντίνας POV:

"Αλήθεια;"

"Ναι. Σοβαρά σου μιλάω. Είχα τις υποψίες μου."

"Ρε Χριστίνα μήπως όμως έχουμε παρεξηγήσει την κατάσταση? Εξάλλου ο Μαυρίδης βγαίνει κερδισμένος από κάτι τέτοιο οπότε μπορεί να μην το έψαξε και πολύ."

"Το ξέρω. Θα τον βόλευε να ισχύει αυτό."

"Γι' αυτό σου λέω, πριν πούμε τίποτα στην Κατερίνα να το ψάξουμε μονές μας. Και να πούμε στον Πάνο να μην της το πει μέχρι να το εξακριβώσουμε."

"Καλά. Όμως πρέπει να μιλήσουμε με τη Δάφνη. Πρέπει να το ξέρει."

"Ας της το πούμε. Αν και είναι κρίμα τώρα."

"Ειδικά τώρα; Γιατί;" Ρωτά η Χριστίνα.

"Ωωωω... εμ δεν σας το είπε?"

Γκάφα έκανα. Γουέλ νταν μάη ντίαρ.

"Τι να μας πει δηλαδή?"

"Κάτι έγινε με τον Γιάννη. Καλό."

Λέω αποφεύγοντας τις λεπτομέρειες και εκείνη μένει και με κοιτάει. Μόλις επεξεργάζεται όσα άκουσε χαμογελάει και μιλάει επιτέλους.

"Χαίρομαι τοοοοσο πολύ!"

Χοροπηδάει; Αλήθεια; Αυτό δεν περίμενα να το δω... Τέτοια χαρά πια;

"Οκευ... ηρέμησε."

"Πω...  κι εμείς θα της χαλάσουμε τελείως τη διάθεση τώρα ε;"

"Εεε πιστεύω πως ναι. Αλλά και πάλι πρέπει να ξέρει για να μας βοηθήσει. Αν ο Βασίλης βγαίνει και με άλλη κοπέλα, είναι η πρώτη που θα το καταλάβει."

"Έχεις δίκιο Κωνσταντίνα. Το μεσημέρι να την πάρουμε τηλέφωνο να την καλέσουμε εδώ για το βράδυ."

"Οκ. Πάω έξω να πάρω καφέ. Θέλεις τίποτα?"

"Όχι, θα βγω με τον Μάρκο σε λίγο. Τα λέμε."

~~~~~~~

Περπατάω χαζεύοντας τα μαγαζιά γύρω μου μέχρι που στην απέναντι μεριά του δρόμου βλέπω την Δάφνη με το Γιάννη να περπατάνε αγκαλίτσα.

Μπαίνω γρήγορα σε μια καφετέρια πριν με δουν και ζητάω τον καφέ μου για να τον πάρω στο χέρι. Έχω σκοπό να γυρίσω σπιτι μου όσο μπορώ να το θεωρώ σπίτι μου.

Αχουυ με έχει καταντήσει νομά ο βλάκας ο αχαΐρευτος.

Πρέπει να μιλήσω με τους γονείς μου και να ψάξω να βρω ένα άλλο μόνιμο μέρος να μείνω.