Steps to his heart *Narry* (boyxboy) // DUTCH .

Chapter 4

"Niall me hoofd doet zeer!" Kreunde ik. Ik hoorde Niall kreunen in ergernis. Hij bereikte de keuken, en knielde voor me neer. "Mijn hoofd doet pijn, en ik weet niet waarom." Zei ik. Niall rolde met zijn ogen."Dat gebeurt er als je je pil niet doorslikt." Ik haalde mijn neus op, en probeerde Niall aan te raken, maar hij stond op. "Harry, het is jouw schuld dat ik werk mis." Zei hij. Ik pufte wat lucht naar buiten. "Het is niet mijn schuld dat je mij niet opkwam halen, en mij liet lopen in de regen. Alleen." Zei ik. Niall zuchtte en kniel voor me neer. Ik rolde met mijn ogen, en draaide me met mijn rug naar hem toe. Ik wed dat hij gaat zeggen dat hij afgeleid werd door zijn gast. Of dat hij extra werk had, maar in plaats daarvan was dat stom meisje hier. Thee aan het drinken. Met mijn mok die ik van Niall kreeg, met Kerstmis.

"Kijk Harry. Ik verontschuldig me daarvoor. Het was echt een fout, en het spijt me." Zei Niall. Ik draaide snel om, zodat ik hem aan kon staren. Hij zei net sorry..... Tegen mij...... En hij zoekt naar vergiffenis in mijn ogen. Hij ziet er zo perfect uit.

"I- Uh, ja het is oké." Zei ik geschrokken. Hij stond op en liep naar de keuken. Ik ging rechtop zitten, en de hoofdpijn sloeg weer toe. Niall kwam de keuken uit met een glas water en een pil. "Hier, deze pil maakt alles beter." Zei hij, en hield de pil naar me uit. Ik huilde zachtjes en keek weg.

"Harry. Als je deze pil niet neemt, gaat je hoofdpijn nooit meer weg." Zei hij. "Ik wil het niet, ik stik." Zei ik. Niall kreunde in frustratie.

"Harry. Dit is de laatste keer. Slik. Die pil door." Zei Niall. Ik pakte de pil aan en staarde er lang naar.

Ik ben serieus nooit dol op pillen geweest, vroeger stikte ik bijna in een.

Niall weet het, maar toch moet ik van hem de pil door slikken. Alleen omdat ik te oud ben voor, vloeistof-medicijn. Ik stopte de pil in me mond, en pakte langzaam de glas water van tafel af. Maar er was een licht groot probleempje. De pil zat in mijn keel vast. Ik begon stik geluiden te maken, om het naar beneden te laten gaan maar het zat echt vast. Niall rolde met zijn ogen en sloeg me hard op mijn rug, en ik spuugde de pil uit. "Je bent een watje." Zei Niall, en ik glimlachte zwakjes.

"Maar je houdt nog steeds van me?" Zei ik hoopvol. Hij staarde me emotieloos aan. Hij mompelde een wat jij wilt , en stond op. Wat jij wilt? Betekend dat ja? Of boeit het hem niet? Nee? Ja!!? Ik merkte tijdens het date dat Niall nooit ja zei, het is meer 'nee' en 'wat jij wilt'. Maar verontschuldigen? Dat is iets wat ik NOOIT verwachtte.

En hij bleef vannacht bij me, of meer op de vloer. Ik werd wakker en ik zag hem op de vloer liggen. Hij zei dat hij niet op de bank lag, omdat ik ziek was. Maar dat betekend niet dat ik me niet herinnerde wat er gister was gebeurd, het heeft me leven veranderd. Zijn vingers raakte serieus mijn hand aan. Hij wikkelde eigenlijk zijn hand om de mijne. Maar ik heb een gevoel als ik met hem erover praat hij tegen me gaat schreeuwen en boos wordt. Ik wenste dat alles normaal was. Dingen doen wat een normaal koppel doet. Elkaar knuffelen, elkaars handen vasthouden, elkaar kussen. Gewoon alles met elkaar doen. Toch zijn we het precies het tegenovergestelde. "Je moet slapen, als je je hoofdpijn weg wil hebben." Zei Niall en liep naar de tweepersoonsbank, schuin tegenover de bank, a.k.a mijn nieuwe bed sinds gister. "Maar ik ben niet moe." Zei ik pruilend. Hij wreef met allebei zijn handen in zijn gezicht van de frustratie, en kreunde. "Ik heb maar twee uur geslapen door jou. Ik hoor eigenlijk op het werk te zijn, in plaats daarvan zorg ik voor een baby. Je geeft me stres. Je bent serieus erg, als je ziek bent." Zei Niall.

Auw. Dat was hard. "Sorry." Zei ik, en ging weer liggen. Ik draaide me gezicht van hem weg, dat deed echt pijn. Ben ik echt zo slecht? "Ik ga een dutje nemen." Mompelde Niall, en liep naar onze kamer.

Ik vraag me af hoe hij hierover, over mij in zijn hoofd denkt. Houdt hij terug van me? Haat hij me? Ben ik irritant? Nou die vraag was al beantwoord eigenlijk. Maar wat ik me eigenlijk al sinds de dag dat we samen waren afvraag is als hij niet van me houdt? Waarom is hij nog steeds met me?

--------------------

"I love you Harry." Zei Niall, en keek me aan. Mijn wereld stopte bij deze worden.

"I love you to Niall." Zei ik, en hij leunde naar voor. Voor de eerste keer verbonden onze lippen zich met elkaar.

"Harry, word wakker!" Niall schudde me wakker. Ik opende mijn ogen, en zag hoe Niall slaperig me aanstaarde. Schattig, en sexy. "Wat is er?" Zei ik. Ik keek om me heen, en zag dat ik onze kamer was voor ons bed. Ik heb vast moeten lopen hierheen. Ik ben al een slaapwandelaar sinds jeugd. Nooit in staat om controle daarover te hebben. Ik slaapwandel meer sinds, Niall en ik samen date. Wat best raar is. Mijn moeder vertelde me zelfs dat Niall de reden is dat ik weer slaapwandelde. Ze probeert me altijd te overtuigen dat ik het moet uitmaken met Niall. Maar dat gaat nooit gebeuren. Nooit. "Het spijt me als ik je wakker maakte." Zei ik, en Niall knikte. "Het is goed." Zei Niall en ging terug het bed in liggen.

Ik weet niet als ik terug op de bank kan gaan liggen, of hier bij hem in bed kan liggen.

"Mag ik bij je liggen?" Vroeg ik.

"Als je je afstand houdt." Zei hij en ik glimlachte wijd. Ik liep naar mijn kant en ging liggen.

Ik hield afstand maar kon het niet helpen om mijn hand over de zijne te doen en onze vingers te verstrengelen.

Niall hield natuurlijk mijn hand niet terug vast, maar eigenlijk schrok ik van iets. Ik deed alsof ik sliep, en voelde het bed verschuiven. Ik probeerde zo hard mijn ogen niet open te doen. Ik voelde zachte kus, op mijn voorhoofd. En zijn duim wreef even over onze vingers. maar net na dat, was ik uit, zoals een licht.