Steps to his heart *Narry* (boyxboy) // DUTCH .

Chapter 2

"Hey Niall, wat doe je?" Zei ik, en ging op zijn bureau zitten.

"Werk." Zei hij. Ik krom ineen bij het geluid van werk.

"Wil je iets doen?" Vroeg ik. Niall keek op, en trok een wenkbrauw omhoog.

"Ik zei dat ik aan het werk was. Ik kan niet, en ik wil niet." Zei Niall. Hij chagrijnig en ik moet zeggen, het was hard wat hij zei.

"Waarom geen pauze? Even afleiding van deze stres." Zei ik alweer. Niall mompelde een paar vloekende woorden, en keek me aan.

"Harry jij bent de definitie van stress, voor mij. Iedere dag heb ik stres! Hoofdpijn door jou! Kan je, niet eens een keer alleen laten, dan kan ik mijn werk in stilte doen!" Snauwde Niall.

Ik was verrast door zijn reactie. Hij is altijd in deze stemming, maar ik wist niet, dat ik veel last voor hem was.

"Oké sorry." Mompelde ik, mijn gezicht werd rood, van schaamte, en verdriet.

"Eindelijk." Mompelde Niall. Ik beet op mijn lip en verliet de kamer.

Het is niet dat iets nieuws is voor me. Hij schreeuwt, en snauwt altijd naar me. Dus ik ben eraan gewend. Maar stres? Ik? Ik probeer alleen maar met hem te praten, en tijd met hem te besteden.

Ben ik echt een last voor hem? Ik zat op de bank en zette de tv aan. Ik vond SpongeBob op een zender, en bleef er drie uur lang naar kijken tot dat ik Niall uit zijn kantoor hoorde lopen.

Hij stopte en keek naar de mij, en de tv. Gaat hij sorry zeggen? Niall die sorry zegt, is iets wat niet vaak gebeurt.

Niall schudde zijn hoofd in teleurstelling.

"Zo onvolwassen" Mompelde hij.

Natuurlijk. Waarom zou ik denken dat hij sorry zou zeggen? Hij heeft maar twee keer zijn excuses aangeboden.

Een keer, omdat hij me in mijn gezicht sloeg met zijn elleboog, niet expres. En een keer toen hij me vroeg in de ochtend wakker maakte, een fout.

Hij zegt altijd sorry voor zijn fouten, maar schreeuwen naar me en me zijn stres noemen, is geen fout?

Ik keek naar de klok en zag dat de wijzers dicht bij 12:00 am stonden. Ik moet slapen, ik heb college morgen, en Niall moet werken.

Ik zette de tv uit, en liep naar onze kamer.

Allereerst, wou Niall zijn eigen kamer, maar ik smeekte hem tot de tranen bijna naar beneden vielen. En hij zei, wat jij wilt, wat in zijn taal een ja is.

Ik liep naar binnen en zag Niall staan, in alleen zijn boxers. En oh my god, zijn rugspieren. En zijn armen. En-

"Heb je al gedoucht?" Zei Niall. Ik was te gefascineerd door zijn lichaam, dat ik niet eens wist dat hij aan het praten was.

"Harry? Harry" Zei Niall, en knipte met zijn vingers. Mijn ogen verlieten langzaam zijn lichaam, en maakte een weg naar zijn ogen.

"Uhm.. Nee" Zei ik. Niall knikte.

"Nou je gaat wachten omdat, ik moet douchen en je weet dat ik van lange douches houdt." Zei Niall

"Niall? Is het erg als ik... Ik uhm.. Mee ga.. Samen douchen?" Zei ik gênant, en mijn gezicht kleurde rood van de schaamte.

Niall staarde me aan, emotieloos. 

 "Wat jij wilt, het boeit me niet" Zei Niall, en liep weg.

Hij zei ja! Ik liep snel naar de badkamer, en zag dat Niall al onder de douch stond. Ik kleedde me aan, en ging vlug naast hem staan, en probeerde zo hard niet naar onder te kijken.

Hij draaide zich op de douch, en ging onder het water staan.

Oh god. Het water glijdt van zijn lichaam, lager, lager, en-! Ogen naar boven Harry. Ogen naar boven.

"Harry" Zei Niall, en ik keek hem aan

"Uh ja?" Zei ik snel.

"Ik zei kan je me de shampoo aangeven" Zei hij. Ik keek op, en zag dat de shampoo op het hoogste stapeltje lag. Misschien kon ik erbij.

Ik ging op mijn tenen staan. Zo hoog dat ik viel. Niall probeerde me nog vast te pakken, maar mijn voet bonkte tegen zijn enkel op, en hij viel mee. Of zou ik zeggen, op me. 

Mijn ogen werden groot toen ik zijn - Oh god. Het raakt me heup aan. Kleine Niall raakte me heup aan.

Niall hief zijn lichaam omhoog met zijn armen, net zoals een push-up. Hij begon me in mijn ogen aan te kijken.

Hij hangt boven me. In de douch. We zijn allebei Naakt. En kleine Niall raakt mijn heup aan.

Hoe gênant?

------------------

Nu zijn we in bed, aan het slapen. Nou ik niet, en ik weet niet of Niall slaapt.

Ik denk nog steeds aan onze scene in de douch. Toen hij me aankeek, dacht ik dat hij ging realiseren hoeveel hij van me houdt, en me dan zou gaan kussen. Maar eigenlijk stond hij op, en begon naar me te schreeuwen. Dat het mijn fout was dat we samen vielen, en hoeveel stres ik hem geef, en dat hij pijn in zijn kont heeft, en ik irritant ben.

Hij is soms wreed, en zegt dan dingen die me echt heel erg diep raken, maar de meeste keren zijn het woorden die ik eerder heb gehoord.

Stress. Irritant. Stom. Dom. Pijn in zijn kont.

Hij geeft me overal de schuld van. Als we ergens de weg kwijt raken mijn, schuld. Als hij zijn papieren niet goed invult, mijn schuld. Als hij de wedstrijd van voetbal gemist heeft, mijn schuld. Als hij niet kan slapen, mijn schuld. Mijn schuld, mijn schuld, mijn schuld.

Ik word er soms moe van. Hij vertelt me om volwassen te worden, hij vertelt me om slimmer te worden, om echt te worden, maar ik wil het niet. Ik wil niet veranderen, ik blijven hoe ik ben. Ik kan hem mij niet laten veranderen. Ik bedoel, ik hou van Niall, heel veel. Maar hij kan me niet in een volwassen persoon zoals hem veranderen.

Ik draaide me om, om naar Niall zijn mooie gezicht te staren. Ik kroop dichterbij, en legde mijn oofd voorzichtig op zijn schouder.

"Het spijt me. Ik wil geen last voor je zijn. Echt niet. Niall wees alsjeblieft niet boos.

"Het is goed." Zei Niall. Ik glimlachte zwak, en voelde mezelf slaperig worden. Ik pakte zijn arm, en wikkelde die om mijn lichaam. Ik nestelde me dichter bij hem, en de slaap nam over me. 

--------------------------

Vote, comment, follow!

XXNoëlla.