Steps to his heart *Narry* (boyxboy) // DUTCH .

Chapter 23

Niall is al twee uur weg. Ik heb het gevoel dat hij nooit terug komt. Wat als hij me verlaat? Wat als hij denkt dat ik een freak ben? Ik weet niet als ik daar ooit overheen kan komen.

Het verveeld me dat hij steeds zichzelf de schuld geeft. Het was niet zijn fout. Maar de mijne. Ik moest hem vertellen hoe ik me voelde. Ik moest hem vertellen wat ik aan het doen was in plaats het voor mezelf te houden.

Ik ben non-stop aan het huilen, al twee uur lang. Zijn zachte kusjes en aanrakingen reden weg uit mijn hoofd. Ik kon niet denken. Waarom stopte ik hem niet eerder? Omdat Niall natuurlijk het is.

Ik snifte en veegde mijn tranen weg. Ik ben nog steeds op dezelfde plek. Met mijn rug tegen de muur, naast de deur, om te wachten.

Ik kreunde en besloot om op te staan, moe van het wachten. Ik wil gewoon voor hem gaan zoeken, wat ik ook nu ga doen.

Ik pakte een shirt en trok het aan, waarna ik mezelf aanstaarde in de spiegel. Ik leek op een stuk rotzooi. Gezwollen rode ogen, onverzorgd haar.

Ik wou de deur openen maar de deur werd snel opengemaakt en, Niall stond voor me. Hij verbrak snel oogcontact liep door, en negeerde mijn aanwezigheid.

"Niall." Zei ik, en maakte de deur dicht. Ik draaide me om en zag zijn rug, hij staarde naar de grond.

Ik stapte dichter bij en reikte zijn rug aan. Hij kromp ineen weg. Ik zette in shock een stap terug.

Ik haat mezelf met de minuten. Waarom? Op de eerste plek huil ik, en op de tweede plek hij vindt me gewoon een freak.

"Ik ga slapen. We hebben morgen een sessie." Zei hij en liep weg.

Hij haat me. Hij denkt dat ik een freak ben. Ik heb spijt dat hij de controle over me had. Ik moest nooit naar deze vakantie gaan. Ik moest hem eigenlijk niet ontmoeten. Hij heeft me leven veranderd, en niet beter nee.

-------------------------------

"Dus voor vandaag hebben we privé sessies. Zo kan ik jullie allemaal beter kennen. Dus eerst Jennifer." Zei Dr. Rudzick. Jennifer glimlachte en stond op. Dr Rudzick en Jennifer liepen naar een aparte kamer.

Ieder koppel begon met elkaar te praten behalve Niall, en ik natuurlijk. Hij negeert me al sinds gister, en ik ben niet verrast. Ik ben een freak, hij kan het zelf uitmaken en ik weet precies, waarom.

"Dus hoeveel jaar zijn jullie twee lieve mannen bij elkaar?" Vroeg een vrouw. Ik glimlachte licht, en bloosde door haar commentaar.

"3 Jaar." Zei ik verlegen. Ze glimlachte en kirde.

"Jullie jongens lijken perfect voor elkaar! Waarom hebben jullie deze sessies nodig als jullie allebei gelukkig zijn?"

Dat maakte me onderlip aan het beven, dus ik keek snel weg. Ik probeerde haar staar te negeren. We zijn definitief niet gelukkig of blij.

"Ben je oké? Heb ik iets belediging's gezegd?" Zei ze en legde troostend een hand op mijn schouder. Ik kon Niall naast me zien staan.

Ik legde mijn hoofd in mijn handen, en schudde mijn hoofd.

"Nee.. Het is prima.. Ik ben prima.. Ik moet gewoon naar de toilet." Kraakte ik. Ik probeerde niet te huilen en liep snel naar de toiletten.

Ik duwde de deur open en hoorde het nooit achter me sluiten. Ik draaide me om en zag Niall me aanstaren met ongeloof.

"Wat is er mis met jou? Wat heb ik fout gedaan?" Vroeg ik. Niall schudde zijn hoofd, en dat was zijn antwoord.

"Waarom gedraag je je zo?"