EYES

11/ACI/11

O ordaydı.
Gözlerine kandığım ordaydı.

Vücudum kas katı kesilmişti.
Sadece bakıyordum.
İzliyordum.
Bu bir hayalmiydi?
Neden o beni görmüyordu?
Neden o bana bakmıyordu?

Kocaman bir kamyon geçti aniden önümden.
Her şey kayboldu.
Kamyon gittikten sonra caddenin karşısı bomboştu.
Yoktu.
Sanki bir rüyaydı.
Geldi ve gitti.
Üşümüş bedenim hareketlerimi engelliyordu.
Ama ben onu görmek istiyordum.
Karşıya geçtiğimde nereye baksam da onu göremedim.
Kimse yoktu.
Ağlamalımıydım?
Demin gördüğüm neydi?

Hayır hayır en kötü şeyi yapmıştım.
Geleceğini düşünmüştüm.
Onu yeniden göreceğimi ummuştum.
Ona yeniden sarılmak istemiştim.
Ve şimdi ise beynim benimle oyun oynuyordu.
Ne kadar da zavallıydım?
Kendimi ona alıştırmıştım.

Bedenim dayanamayıp yere çöktü.
Yerin soğukluğu içime işlerken akan sıcak gözyaşlarım da neydi?

Neden ağlıyordum?
Yaptığım hatalardan mı?
Ona mı kızıyordum yoksa?

"Geldim canım tamam burdayım. "

Siwon du. Yine oydu.
Yine beni saran , sarılmaya ihtiyaç duyduğum da yanımda olan...

Siwon

Salak kız.
Yaptığı tek şey aynı hataları tekrarlamaktı.
O çocuğa gittigini biliyordum.
Artık ona bağlanmıştı.
Ama o ona sadece acı veriyordu.
Nasıl bunun farkında değildi?

Jiyeon hastaneden çıktıktan sonra araba ile arkasından takip ettim.
Durağa gelmişti.
Onu böyle görmeye dayanamıyordum.
Neden böyle bir şey yapıyordu?
Kendine acı çektiriyordu sadece.

O hep mantıklı düşünürdü.
Nasıl olurdu da mantığını kaybettirecek kadar aşık etmişti kendine o çocuk?
O gerçekten ona aşık olmuştu.
Benim yapabileceğim hiç bir şey yoktu.
Ne kadar yanında olsam da onu zor durumlarda kurtarsam da o benim olmayacaktı.

Kalbinin sıcaklığını hissedemeyecektim...

Jiyeon'un yavaşça ayağa kalktığını gördüm.
Korkuyordum.
Kendine daha fazla zarar vermesinden.
O çocuğun gelmeyeceğini biliyordu.
Ne yapmaya çalışıyordu?

Jiyeon'un karşıya doğru kas katı kesilmiş gözlerinin baktığı yeri takip ettim.

???!!!!

Bu oydu.
O çocuk?
Nasıl burda olabilirdi?
Bir dakika??!!

Orda noluyordu?
Herşey o kadar hızla olmuştu ki.
Kocaman bir kamyon yolun ortasından geçerken tam o anda yüzü görülmeyen bir adam çocuğu bıçaklamıştı.
Bıçaklayıp kaçmıştı.
Şimdi ne yapacaktım?

Jiyeona baktım.
Yolun karşısına doğru koşuyordu.
Ahh inanamıyorum.
O çocuk yoktu.Aniden ortadan kaybolmuştu.

Hemen arabadan çıkıp Jiyeona doğru koştum.
Onu görmek istemişti belki de görebilirdi ama olan şeyler...

Yerde sessiz bir şekilde ağlıyordu.
Ne kadar benden uzaklaşsa da ben onun bu halini görüpte nasıl gidebilirdim?
Nasıl kalbime hayır diyebilirdim?

Yavaşça sarıldım.
En azından şu anki çaresizliğini hissettirmemeye çalışmalıydım.
Yanında birilerinin olduğunu hatırlatmalıydım.
O ne kadar beni sevmese de onu korumaya devam etmeliydim.

Vücudu çok yorulmuştu.
Yavaşça onu kucağıma aldım.
Bu sefer hastaneye götürmeyecektim.
Suzy i çağırdım.
Jiyeon'u Suzy e teslim ettikten sonra çocuğun arkasından gitmeye karar verdim.
O yaralıydı.
Çok uzağa gidemezdi.
Onun gittiği yerden gidecektim.
Ara sokaklara girdim.
Yaralı haliyle nereye kadar gidebilirdi ki?
Yoksa?
Bar a mı gitmişti?
Tabikide.
O orda çalışmıyormuydu?