Love Made By The Scorch

Κεφάλαιο 20

Περπατουσα γρήγορα προς τους κρύους και παγετούς διαδρόμους με ματια θολομενα απο τα δάκρυα μην ξέροντας που πηγαίνω. Γιατί Θεέ μου, στον Τσακ; Γιατί; Δεν του αξίζει! Έχει πιο πολλά χρόνια να ζησει απο οτι εγώ.
Ξαφνικα άκουσα βήματα. Ωχ αν με πιάσουν; Άρχισα να τρέχω μέχρι να βρω μια γωνία ή τέλος πάντων καποιο μέρος για να κρυφτω. Ο θόρυβος των βημάτων ολοένα και δυνάμωνε. Χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκα σε ενα δωμάτιο και κρύφτηκα εκεί. Ελεγξα μήπως είναι κανεις μέσα, αλλά ευτυχώς φαινόταν άδειο. Καθισα σε μια γωνία και άφησα τα δάκρυα μου να κυλησουν ελεύθερα σαν ποτάμι. Ο ύπνος με πήρε σιγά σιγά.

Μετά απο λιγα λεπτα νιώθω κάποιον να με σκουνταει. Ανοίγω τα ξηρά μου ματια και κόκκινα απο το κλάμα. Βλέπω το αγγελικό προσωπο του Newt φέρνοντας μου στο μυαλό τον Chuck. Αμέσως δάκρυα έκαναν την εμφάνιση μου και ο Newt έσπευσε να με αγκαλιάσει. Προσπάθησε να με παρηγορήσει. Να με ηρεμήσει. Να με καθυσηχασει, να μου πει οτι όλα θα πάνε καλά. Αλλά ξέρω ενα πράγμα: Οτι η απώλεια του θα είναι ενα κενό για μένα μέχρι στο τέλος της ζωής μου. Το ίδιο θα ισχυει και για τον αδερφό μου.

Ν:Όλα θα πάνε καλά, γλυκιά μου!
Τ:Πως θα πάνε καλά; Ο...
Ν:Σσσςς...Για ολους μας είναι ενα βαρος. Ελα τα παιδιά θα μας ψάχνουν.
Τ:Αδυνατω να παρουσιαστώ μπροστά τους. Δες με. Φαινομαι ευάλωτη, εύθραυστη, αδύναμη. Δεν θέλω να με δουν να κλαίω. Δεν θέλω να σκεφτούν έτσι για εμένα.
Ν:Εγώ είμαι εξαίρεση;
Τ:Κατα κάποιον τροπο....μάλλον., του απαντάω τελικά.
Ν:Πάντως να ξέρεις είσαι πολύ δυνατή. Και θα παραδεχτώ οτι είσαι.. καλύτερη.....απο την Teresa.

Ενα χαμόγελο ζωγραφίζεται στο προσωπο μου και τον κοιτάω με λατρεία στα ματια. Τα πρόσωπα μας πλησίαζαν. Οι ανάσες μας βάρυναν. Όταν τα χείλη μας απείχαν σχεδόν 1 εκατοστό, η πόρτα ανοιξε. Τραβηχτηκαμε προς τα πίσω και αντικρυσαμε τον Janson μαζί με αλλους δυο.

J:Τι κάνετε εδώ; Είστε σε απαγορευμένο χώρο. Τώρα εξω προτου σας βάλω να σας σκοτώσουν. ΤΩΡΑ!
Ν:Συγνώμη, απλα την βρήκα εδώ και τώρα θα φευγαμε. Με συγχωρειτε! Ελα, πάμε!

Με σήκωσε και μαζί επιστρεψαμε στον κοιτώνα μας. Τα αγόρια μόλις μας είδαν με πρωτο τον Thomas που με αγκάλιασε ανυσηχος ανακουφιστηκαν και χαλάρωσαν στα κρεβατια τους.
Πιάνω το χερι του Newt και του λέω:
Ευχαριστώ για όλα!

~Ιωάννα~