Love Made By The Scorch

Κεφάλαιο 24

Όταν ξεφυγαμε εντελώς από τα Κρανκ περιπλανηθηκαμε στην έρημη γη. Ψυχή δεν υπήρχε. Κανένα σημάδι πολιτισμού. Ο ήλιος μας έκαιγε κατακεφαλα. Όλοι προσπαθούσαμε να κρατήσουμε δυνάμεις. Ο Minho μας καθοδηγούσε και μας ενθάρυνε. Η κατασταση του Winston όμως δεν βελτιωνόταν. Έβλεπες τις φλέβες του το "δηλητήριο" που εισχωρούσε στον οργανισμό του. Ο αδερφός μου δεν πολύ μιλούσε. Ηταν συνέχεια χαμένος στις σκέψεις του και ένιωθε οτι το βαρος έπεφτε σε αυτον.
Ο Newt απλα προχωρούσε αμίλητος κι αυτός.

[.....]

Ηταν ακόμα πρωι όμως όλοι ημασταν πολύ κουρασμένοι. Ευτυχώς κάπου εκεί υπήρχε ένας τεράστιος βράχος. Κατευθηνθηκαμε όλοι εκεί. Όταν φτάσαμε πέσανε όλοι κάτω ιεροί χωρίς να μας νοιαξει η άμμος. Οι δυο τύποι που κρατούσαν τον Winston τώρα τον αφησανε ξαπλωμένο. Τον κοίταξα και τον λυπήθηκα.
Ο Thomas ηταν στην κορυφη του αμμολοφου χαμένος στις σκέψεις του και μιλούσε με την Teresa.
Κοιταξα τον Newt. Με κοίταξε και αυτός. Το βλέμμα του φαινόταν λυπημένο.

-Νιουτ!, τον καλεί ο Γουίνστον.

Ο Νιουτ τον πλησιαζει και σκύβει.

-Σε παρακαλώ! Μην με αφήσεις να ζω αυτο το μαρτύριο. Μην με αφήσεις να γίνω σαν αυτους! Σε παρακαλώ δωστο μου!, συνεχίζει ο Γουίνστον.

Εγώ τον κοιτουσα σοκαρισμένη. Ο Νιουτ δεν μπορούσε να αρθρώσει λεξη και ηταν στεναχωρημένος στην σκέψη αυτή. Αλλά δεν είχε αλλη επιλογή. Έπρεπε να τηρησειωτην επιθυμία του Γουίνστον.
Του δίνει ενα όπλο και το τοποθετεί στα χέρια του.

Ένας ένας αρχισαν να τον "αποχαιρετουν". Ο Τομας ηταν ο προτελευταίος και προσπαθουσε να κρατήσει τα δάκρυα του. Ο Νιουτ ηταν ο τελευταίος.
Εποικινωνησαν με τα συναισθήματα τους. Χωρίς λέξεις.

Υστερα όλοι σηκωθηκαμε και ξεκινήσαμε την υπόλοιπη διαδρομή μας.

Ειχαμε φτασει πιο πέρα από την κορυφή του αμμόλοφου ακούστηκε ενας πυροβολισμός!

Μπαμ!

Το εχυσα δάκρυα τα οποία δεν ηξερα οτι κρατούσα. Ο Νιουτ έσπευσε να με αγκαλιάσει.

Τ:Δεν του άξιζε αυτό!
Ν:Ησύχασε! Παει σε εναν καλύτερο τόπο.

~Ιωάννα~