Love Made By The Scorch

Κεφάλαιο 25

Συνεχίσαμε να περπατάμε,όταν τελικά φτάσαμε στο σημείο,που κάποτε θα ήταν το κέντρο της πόλης.
Η ζέστη είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητη και δεν μπορούσα να ξεχάσω τον Winston. Στο μυαλό μου ερχόντουσαν τα χειρότερα σενάρια,για το τι θα μπορούσε να απογίνει το σώμα του.
Ξαφνικά ο Thomas σταμάτησε και γύρισε να μας κοιτάξει.
-Το ακούτε αυτο; Μας ρώτησε.
Σταμάτησε όλοι και πραγματικά απο την στιγμή που εκανε αυτήν την ερώτηση,άρχισα να ακούω ήχους μηχανής, που ερχόντουσαν όλο και πιο κοντά μας.
-Κρυφτείτε! Φώναξε ο Thomas και έσκυψε κάτω απο κατι μεγάλα κομμάτια τσιμέντου. Τον ακολουθήσαμε και βρήκα τον εαυτό μου να κάθεται δίπλα στον Newt.
Ξαφνικά ενας πόνος με διέτρεξε απο τον λαιμό μου στο στήθος μου. Μόρφασα δυνατά,με αποτέλεσμα όλοι να γυρίσουν,για να με κοιτάξουν.
-Είσαι καλα; Ρώτησε ο Fyripan.
Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά.
-Χτύπησα το πόδι μου σε μια πέτρα! Είπα,όσο πιο πειστικά μπορουσα.
Απο το ύφος του Newt και του Minho, κατάλαβε οτι δεν τους ειχα πείσει.
-Έφυγε! Είπε η Teresa, βγάζοντας με απο την άβολη κατάσταση.
Βγήκαμε όλοι απο τις κρυψώνες μας,αλλα ο πόνος ήταν ακόμα εκεί και είχε αρχίσει να χειροτερεύει.
Αλλά δεν θα το έλεγα στα παιδιά. Ο καθένας μας είχες τα δικά του προβλήματα αυτήν την στιγμή και δεν χρειάζονται περισσότερο άγχος.
Επίσης,μόλις χάσαμε τον Winston. Δεν μπορώ να τους πω οτι και εγω δαγκώθηκα. Θα φρικάρουν και η Teresa θα μας αναγκάσει να γυρίσουμε πίσω,όπως είπε στον Thomas.
Έτσι και αλλιώς,μπορεί να είμαι τυχερή και να έχω ανοσία,όπως έχει,μάλλον,και ο Thomas. Αφού είμαστε αδέλφια και έχουμε το ίδιο αίμα,δεν είναι λογικό να έχουμε και οι δυο ανοσία;
Καθώς περπατούσαμε,ο Newt με κοίταζε όλη την ωρα. Δεν σταματούσε ούτε για ενα δευτερόλεπτο. Το ήξερα οτι δεν με πίστεψε,οταν τους είπα οτι ειχα χτυπήσει το πόδι μου. Αλλα έβαλα τον εαυτό μου να μου υποσχεθεί οτι δεν θα τους πει,το έγινε στο εμπορικό.

~Αλίκη~