I am Caroline (ONHOLD)

Chapter One : Story Begins

“Hey mom, dad. How you doing up there? Ang unfair niyo! Nangiiwan kayo ng basta basta! “

ako habang kinakausap ko ang aking sarili sa harap ng puntod ng aking mga magulang.  One year na silang namatay at one year na rin ako naghihirap. I’m so luckyyyyy*insert sarcastic tone here*

“Ma, alam niyo? Miss ko na po kayo.Atsaka pinagbubutihan ko nap o ang pag-aaral ko.  At tandaan niyo po na , hindi ko na po ibabalik ang dating ako for the sake of your happiness. Love you mom, dad.”  Sabi ko sabay tayo sa pagkaupo ko.

Haay! Now, where am I going? Bahay? Sige na nga, para makapagpahinga na rin ako.

Pagkatayo ko may nakita akong isang sasakyan na kulay itim na nakaparada sa harap sementeryo.  Actually , dati ko pa ito nakikita everytime I visit my parents .

Dumaan ako sa kotse ng

“Aray!” sabi ko habang hawak-hawak ko ang side ng bewang ko.

Buksan ba naman ang pinto habang dumadaan ako? Walang modo. Hinarap ko ung taong iyon at……….

Wow! Ang pogi niya ha. PEro, ugggh! Wala siyang manners!

“Excuse me, aren’t you going to apologize?” tanong ko.

Tinanggal niya yung suot niyang shades at humarap sa akin.

“Why?”

AMPPPPPP!!!! Busett. Tanga ba to? Sayang ang pogi pa naman niya ang bobo nga lang.

“Why? Tinamaan lang ako ng pintuan ng sasakyan mo! Hindi mo ba ako nakita?” timping tanong ko.

“Sana kung nakita kita , edi sana hindi ko agad binuksan ang pinto.”

“Ganun? Ngayon na nalaman mo na na tinamaan mo ako , you should say sorry.”

“No thanks. Hindi ako nagpapasorry sa mga taong  tanga.” Sabi nito.

O my god! Ako pa ang sinabihan niyang tanga? Lumapit ako sa kanya at inapakan siya ng pagkalakas-lakas.

Namilipit naman ito sa sakit ng paa.  Bleee! Buti nga sayo!

“That’s what you deserve! “ sabi ko sabay alis.

KINABUKASAN…

Grrrr.. Late na ako! Bakit ba kasi ako nagpuyat kagabi? ‘yan tuloy ang napala ko. Patakbo ako papunta sa aking classroom . Nasa hallway pa lang ako ng ground floor ng may nakabangga sa akin. Oh yeah! What a nice to start a day! Pinulot ko yung mga librong hawak ko at pati siya tinulungan ako. Hanggang sa nakuha na naming yung mga libro ko hindi man siya nag pa sorry.

Pagkaharap naming sa isa’t isa, nalaki ang mga mata ko siya naman napakunot ang kanyang mga noo

“IKAW?!” sigaw ko while pointing to him. Sorreh! Ako lang ata ang sumigaw.

“Anong sinisigaw mo diyan? “ irritable niyang tanong.

 Siguro hindi pa niya nakakalimutan yung ginawa ko sa kanya kahapon. ATTT… nakalimutan ko pala na isa siyang sikat na tao dito sa school kung saan ako nag aaral. Ang tanga ko no?

“Wala. Masama bang sumigaw? “ sabi ko sabay roll eyes.

Nagsimula na akong maglakad ng may sinabi siya

“Hindi ka man lang ba magpapathank you sa tumulong sayo?”

When he said that I grinned. Liningon ko siya