Slytherinde Bir Potter/HarryPotter Fanfic

Bölüm 3

Karanlık bodrumun bir tarafı üst üste yığılmış karton kutularla doluydu. En üstteki kutuların bazılarının kapağı açıktı ve içindekiler görülebiliyordu. Bazılarında karışık bir şekilde iç içe yığılmış eski ve tozlu oyuncaklar vardı, bazılarındaysa, yine uzun zamandır el değmediğini belli edercesine kalın bir toz tabakasının altında kalmış kitaplar vardı. Diğer taraftaysa, eski bir yatak ve yatağın hemen yanında sadece bir rafı sağlam olan kitaplık vardı. Soğuk bodrum katında, bir çocuğun burun çekişleri duyulabiliyordu sadece. Çocuk yatağın üstünde, sırtını duvara vermiş, sessizce göz yaşlarının akmasına izin veriyordu. Zümrüt yeşili gözlerindeki kızarıklık, uzun zamandır göz yaşı döktüğünün kanıtı gibiydi. Eski bir battaniyeyi bütün vücuduna sarmış, o küçük bedenini soğuktan korumaya çalışıyordu. Her nefes verişinde, ağzından çıkan buhar tozlu bodrum katına dağılıyordu.

Küçük çocuk bir şeyden kurtulmaya çalışırcasına, gözlerini kapamış dudaklarında bir şeyler mırıldanıyordu. "Korkmuyorum. Korkmuyorum. Korkmuyorum" Bu sözcük defalarca, kendisini ikna etmek için dudaklarından dökülüyordu. Ama titrek ve ince çıkan sesinden, korktuğu anlaşılabiliyordu. Odadaki kutuların arasından bir tıkırtı duyuldu ve küçük siyah bir şey hızlıca kutuların arasında kayboldu. Çocuk yataktan hoplamamak için kendisini zor tutuyordu. Şu anda gece yarısı, saat kim bilir kaçtı. Herkes uyuyordu, ve Lark Potter, yani yatağının üstünde korkuyla ağlayan çocuk onları uyandırmak istemiyordu. Çünkü biliyordu ki, eğer bunu yaparsa Dursleyler ona karşı pek iyi davranmayacaktı. Bir fare için uykularından edilmenin bedelini, sabah Lark'a ve Harry'e ev işlerini yaptırarak ödeteceklerdi. Ve Lark, kendisi yüzünden kardeşinin de azar işitip ev işi yapmasını istemiyordu.

Aklına güzel bir şeyler getirmeye çalıştı Lark. Ama ne kadar düşünürse düşünsün bir şeyler bulamadı. Hayatı boyunca, akrabaları tarafından sevgisizlikle büyütülmüş bir çocuktu. Hayatında güzel olan tek şey Harry'nin olmasıydı. Durum böyleyken ne düşünebilirdi ki? "Anne" dedi o çocuksu ince sesi titrerken. "Baba, bizi neden bıraktınız? Neden öldünüz?". Soğuktan ucu kızarmaya başlamış burnunu çekti. "Onlarla yaşamak istemiyorum. Korkuyorum". Islak gözlerini kapattı ve sızlayan kalbinin acısını yansıtırcasına gözyaşlarının tekrar akmasına izin verdi...

*****

"Lark! Hey Lark! Uyan artık!". Lark'ın başı, kendisini çağıran sesle beraber hemen yataktan doğruldu. Sanki bütün gece boyunca nefes alamamış gibi derin bir nefes aldı burnundan.Hızlıca nefes alıp verdi, az öncesine kadar küçüklüğüne ait, hiç görmek istemediği hatıralarını görmüştü, ve bu hatıralar kabustan farksızdı Lark için. Kendisini öyle savunmasız ve güçsüz görmek... tam anlamıyla korkunçtu. Draco, gri gözlerini endişeli bir şekilde Lark'ın üzerinde gezdirdi. "Kabus görüyordun" dedi. Lark bir an duraksadı, "Uykunda konuşuyordun" diye açıkladı Draco neşeden uzak bir şekilde. "Ne söyledim?". Draco Lark'ın endişeli ses tonunu duyduğunda söyleyip söylemek arasında kararsız kaldı. En sonunda yüzüne bir gülümseme geçirerek "Boş ver" dedi. "Hadi, bu gün uçuş dersi var. Unuttun mu? Ayrıca senin şu Snape yapmak istediğin şeyi de bu gün yapabiliriz".

Lark, elini terden ıslanmış siyah saçlarında gezdirdi. Derin bir nefes bıraktı. Uykusunda ne söylediğini biliyordu aslında Korkuyorum demişti tabii ki, başka ne demiş olabilirdi ki! Draco bunu duymasına rağmen söylememiş, hemen konuyu değiştirmişti. Muhtemelen, Lark'ın bu haline üzülüyordu. Ona gördüğü kabusu unutturmak istiyordu. Lark kafasını sallayarak "Biraz bekle" dedi. "Duş alıp, üstümü değiştireyim". Bununla beraber yataktan kalktı. Kısa bir duşun ardından kıyafetlerini değiştirdi. Draco'yla beraber Slytherin ortak salonuna indi. Orda kendilerin bekleyen Pansy ve Blaise ile buluştular.