Home ~een The Mortal Instruments fanfic

Hoofdstuk 2

A/N  Hallo Iedereen! Sorry dat ik lang niet heb geüpdatet! In dit hoofdstuk lezen jullie wat er allemaal is gebeurd in drie jaar tijd. Hoop dat jullie het leuk vinden! 

Drie jaar later

Jace' POV

Het is drie jaar geleden. Drie jaar geleden dat ik voor het laatst gelukkig ben geweest. Drie jaar geleden dat ik voor het laatst heb gelachen. Drie jaar geleden dat ik haar heb gezien. Drie jaar geleden ging Clary weg en sindsdien hebben we haar niet meer gezien. Ik heb al spijt vanaf de seconde dat ik Clary mijn kamer in Idris had zien binnengekomen.

Het was een zwarte dag. Ik zat de hele tijd op mijn kamer na te denken over Valentijn. Hij was dan wel dood, maar hij voelde als mijn vader, ook al haatte ik hem. Hij was de enige echte vaderfiguur die ik ooit had gehad. Mijn echte vader had ik nooit gekend. Hij voelde als een vreemdeling. Hoe kan je vader nou als een vreemdeling voelen? Inmiddels ben ik daar al wel overheen, maar toen had ik er echt last van. Opeens kwam Aline mijn kamer binnen met een grijns. Ik wist wat ze wilde en ik dacht alleen maar aan de afleiding die het me zou geven. Ik was zo dom en naïef om te denken dat het geen gevolgen zou hebben. En toen kwam Clary mijn kamer binnen. Ik had meteen spijt. En de blik die ik in haar ogen had gezien, vol haat en... verdriet. Ik had mezelf beloofd haar nooit verdriet te doen. Ze liep de deur weer uit en ik ging zou snel mogelijk achter haar aan, maar tevergeefs, ze wilde niets meer van met horen en ik gaf haar gelijk ook. Die avond stond Amatis bij ons voor de deur. Ze zei dat Clary een briefje had achtergelaten om te zeggen dat ze terug was gegaan naar New York. Zonder reden. 'Weten jullie waarom ze terug is gegaan? Jocelyn en Luke raakten een beetje in paniek toe ik ze het vertelde.' Ik hield me een beetje afzijdig. Ik wilde niet dat ze me zouden haten, dus zei ik niets. 'Vraag het maar aan hem,' hoorde ik Alec zeggen terwijl hij naar mij wees. Hij had een boze blik in zijn ogen. Hij wist het, besefte ik. 'Hoezo? Wat is er aan de hand?' vroeg Isabelle. Ik wist dat ik er niet meer omheen kon draaien en vertelde het verhaal. Ze waren woest op me. We vertrokken de volgende dag meteen naar New York, maar Clary was er niet. We zochten overal, ook buiten New York, maar we konden haar niet vinden. We hebben haar nooit meer gezien...

Ik ben nog steeds met Aline. Waarom weet ik ook niet. Misschien omdat ze nog steeds een afleiding is. Iedereen is nog steeds boos op me. Isabelle en Simon kunnen me niet meer aankijken, Jocelyn en Luke komen gewoon niet meer naar het Instituut en Alec... Alec probeert me te vergeven, maar ik zie dat hij het moeilijk heeft.

Tijd om te gaan. Ik ben niet voor niets een schaduwjager. De demonen wachten op me.

Clary's POV

Nadat ik uit New York ben vertrokken is er veel gebeurd. Ik ben dus naar het Instituut van Detroit gegaan en ben hier nu nog steeds. De leiders van het instituut zijn Diana en Michael Waterfall en zij hebben vier kinderen: Mila, Liam, Sarah en Jason. Mila is mijn beste vriendin geworden en Liam mijn beste vriend. Sarah en Jason zijn wat jonger dus die zie ik minder. Ze zijn bijna als familie. Nu drie jaar later ben ik een van de beste Schaduwjagers van mijn generatie en ben ik trots op mezelf. Ik denk bijna niet meer aan New York, maar soms mis ik mijn vrienden en mijn moeder en Luke wel. Jace heb ik eigenlijk wel vergeven, want zonder hem zou ik nooit zijn waar ik nu ben. Als ik niet was weggegaan zou ik altijd dat kleine meisje zijn gebleven die niets aankon. Het meisje dat altijd onder de bescherming van Jace stond. Maar nee. Ik kan nu voor mezelf zorgen en ik ben nog nooit zo gelukkig en sterk geweest.

A/N Zo dat was hoofdstuk 2.  En even een mededeling. Ik wil een Hunger games fanfiction gaan maken over Katniss en Cato (ik weet het rare combinatie), maar ik vroeg me af of ik dat verhaal in het Nederlands of Engels moet gaan schrijven. Schrijf in de reacties je mening!