Home ~een The Mortal Instruments fanfic

Hoofdstuk 9

A/N Ik heb het einde van het laatste hoofdstuk een beetje veranderd waardoor dit hoofdstuk en dan vooral het einde een beetje logischer is. Veel plezier met lezen!

Clary's POV

We waren net door het portaal gestapt en stonden nu buiten het instituut van New York te wachten. Er zou vanzelf wel iemand naar buiten komen om ons te begroeten. Dat deden ze altijd. Diana, Michael en de kinderen stonden iets voor ons rustig met elkaar te praten en te wachten. Ik stond met mijn rug naar het instituut toe Liam en Mila's bezorgdheid aan te horen. 'En je weet zeker dat je dit aankan?' vroeg Mila nu voor de zoveelste keer. 'Ja, het gaat me zeker lukken Mila,' zei ik lachend. 'Je weet dat we er voor je zijn hè,' zei Liam. 'Nee ik had nog geen idee,' zei ik sarcastisch. Liam gaf me een plagerig duwtje. 'Serieus.' Ik gaf hem er ook een terug en we barsten in lachen uit.

Een paar seconden later hoorde ik iemand zijn keel schrapen. Nu ging het komen hoor. We keken elkaar aan, maar deden nog niets. Ze moesten iets meer doen dan hun keel schrapen om onze aandacht te krijgen hoor. 'Hallo,' zei dezelfde persoon nu. Ik herkende Alec' stem en moest glimlachen. We draaiden om met z'n allen, maar Liam ging nog wel beschermend voor me staan. Ik zuchtte. Ik kon wel zien wie er voor ons stonden en kon een paar rollende ogen niet onderdrukken. Ik zag Alec, die ik al hoorde, Jace en Aline. Het was toch moeilijk om Jace te zien. Niet heel erg, maar ik moest gewoon even wennen. Hem had ik nog hier verwacht, maar wat deed Aline hier? Waarschijnlijk waren Jace en zij nog steeds samen. Best wel triest eigenlijk. 'Ik ben Alec Lightwood en dit zijn Aline Penhallow en Jace Herondale. Welkom in het instituut van New York.' Niemand zei even iets, maar toen begon Liam ineens te praten. 'Dus dit is Jace. Als ik eerlijk ben had ik toch iets beter van hem verwacht hoor.' Ik kon de glimlach niet onderdrukken op mijn gezicht. 'O kom op Liam,' zei ik terwijl ik naar Jace keek. 'Ik had nog een zwakke geest drie jaar geleden.' Zijn gezicht zat vol met verwarring. Wat was het ook een idioot. 'Moet ik iets doen,' vroeg Liam en ik wist dat dit meer voor de show was aangezien hij dit me al honderd keer had gevraagd het afgelopen uur. 'Nee hoor, ik kan dit wel.' En toen leek het me wel een mooi moment om voor Liam te stappen en dat deed ik ook. Jace' gezicht was geweldig om te zien. Helemaal omdat zijn mond openstond. Ik hoop dat hij over me heen was, want ik was in ieder geval wel over hem.

'Clary.' hoorde ik Alec zeggen en ik moest lachen. 'Doe je mond maar dicht jongen,' zei Liam tegen Jace. Dat maakte het nog beter. 'Ja Alec. Ik heb je gemist.' Dat meende ik. Toen kwam hij naar me toe lopen en omhelsde me. 'Ik heb jou ook zo erg gemist,' zei hij zacht toen hij me omhelsde. Ik verbrak de knuffel. 'Waar is de Alec gebleven die mij niet uit kon staan?' vroeg ik lachend. 'O die is al lang weg,' zei hij ook lachend. Zo bleven we een tijdje kletsen over onze nieuwe levens en het was fijn. Tot nu toe ging het allemaal zo goed. 'Ik wil deze mooie reünie niet verbreken, maar ik denk dat het tijd wordt om naar binnen te gaan,' hoorde ik Diana zeggen en ze had gelijk. Waarschijnlijk waren ze binnen in het instituut al op ons aan het wachten. Liam kwam naar me toe en sloeg zijn arm om me heen. Dat deed hij wel vaker. Wij hadden bij elkaar niet echt een persoonlijke ruimte. We kenden elkaar nog maar drie jaar, maar het leek alsof we elkaar al ons hele leven kende en het voelde goed. 'Ja kom op Clare,' zei hij. 'Ja!,' zei ik. Ik had er zin in.

We liepen naar het instituut. Liam en ik liepen voorop, maar voordat we door de deur konden gaan kwam Jace naar me toe. 'Clary,' zei hij. 'Jace,' zei ik. 'Ik zie dat we met veel woorden praten vandaag.' 'Ik wil gewoon even zeggen dat...' Ik liet hem niet uitpraten. 'Wat, dat het je spijt?' Ik zag in zijn blik dat ik gelijk had. 'Doe geen moeite. Ik heb je allang vergeven.' De verbazing was af te lezen. 'Eigenlijk ben ik zelfs blij met wat je gedaan hebt. Want als jij niet had gedaan wat je had gedaan, dan zou ik nooit in Detroit terecht zijn gekomen en deze geweldige mensen nooit hebben ontmoet. Dus dank je Jace.' Misschien meende ik dat laatste niet helemaal, maar het voelde nog steeds goed.

Jace liep nu naar binnen. Voordat ik naar binnen kon lopen, fluisterde Liam nog iets in mijn oor. 'Je had gelijk. Je kan dit.' Ik keek naar hem. 'Ik weet het.'

A/N Zo dit was het nieuwe hoofdstuk. Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Helaas heb ik geen tijd meer om het tweede hoofdstuk te schrijven, maar ik beloof wel dat hij er snel aankomt. Ik zou wel willen weten of jullie die in Clary's of Jace' POV willen zien.