Home ~een The Mortal Instruments fanfic

Hoofdstuk 6

Clary's POV

Na de training liep Liam meteen naar me toe. 'Kom,' zei ik en ik begon richting mijn kamer te lopen. Ik deed de deur open, liet Liam binnenlopen en deed de deur meteen weer dicht. 'Clary. Wat is er in de Raziels naam aan de hand?' Ik aarzelde nog even, maar wist dat ik er nu niet meer om heen kon draaien. 'Wat ik je nu ga vertellen weet bijna niemand.' Liams blik werd nog verwarder. 'Maar,' begon ik, 'omdat je er toch snel achter gaat komen wil ik het je liever zelf vertellen.' 'Oke,' zei hij. 'Je weet dat ik jullie nooit echt heb verteld waar ik vandaan ben gekomen en waarom ik ben weggegaan.' Hij knikte. Hij had er meerdere keren naar gevraagd, maar was naar een tijdje er mee opgehouden. Hij wist dat het geen zin had. 'Nou... drie jaar geleden ben ik van het instituut van New York hierheen gekomen.' Ik stopte even. 'En daar gaan we nu naartoe,' zei Liam en ik knikte. 'Daarom zal je er vroeger of later toch wel achter komen.' Ik ging op mijn bed zitten. 'De reden daarvoor was dat mijn vriendje was vreemdgegaan.' Ik bleef kalm. Dit deed al lang geen pijn meer, maar het bleef moeilijk om over te praten. Vervolgens vertelde ik hem alles over wat ik had meegemaakt. Over de herinneringen die mijn moeder ooit van me had afgenomen tot de oorlog in Idris met Valentijn en Sebastiaan. Pas toen ik klaar was met alles te vertellen, durfde ik Liam aan te kijken. Hij was mijn beste vriend en ik had dit drie jaar voor hem geheim gehouden. Wat moest hij niet van me denken? Maar toen ik opkeek zag ik alleen maar sympathie en trots in zijn ogen. 'Clary...' begon hij. 'Ik wist al dat je bijzonder en ongelofelijk badass was, maar nu heb ik echt nog meer respect voor je.' Ik glimlachte. 'Nee, maar echt. Je wist pas vanaf je zestiende dat je een Schaduwjager was en nu ben je de beste van onze generatie!' Ik moest lachen. 'Nu ik er zo over denk, is het ook best wel bijzonder.' 'Echt wel! En even dat je het weet. Ik snap dat je het me niet wilde vertellen Clare. Het is een best wel een heftig verhaal.' 'Dankje,' zei ik. 'Voor het begrijpen.' Hij glimlachte. 'Altijd.' We keken elkaar even aan. Zoals alleen wij dat konden. Zonder dat het ongemakkelijk werd. Alsof we konden praten zonder woorden en elkaar begrepen. 'Uuhm,'zei Liam en hij liep richting de deur. 'Ik denk dat ik je maar laat inpakken. We gaan vanavond al weg en ik denk dat je je nog even mentaal moet voorbereiden!' Ik slikte. 'Wacht. Gaan we vanavond al?!' 'Ja, Diana zei het toen jij weg was met Mila.' 'Nou, dan heb je gelijk, want voorbereiden moet ik!' Hij lachte hardop. 'Dat dacht ik al. Ik zie je over een paar uur!' En hij liep de deur uit.

Toen Liam even weg was, liet ik mezelf op het bed ploffen. Over een paar uur zou ik ze weer zien. Liam had zeker gelijk gehad toen hij zij dat ik mentale voorbereiding nodig had, maar eigenlijk had ik die al in de loop van de dag gehad. De gesprekken met Mila en Liam waren genoeg geweest. Nu zat ik serieus na te denken over wat ik zou meenemen. Terwijl ik daar mee bezig was realiseerde ik me dat ik de mensen in New York niet de Clary Fairchild wilde laten zien, die drie jaar geleden vertrokken was, die drie jaar geleden verdwenen was. Ik wilde ze de nieuwe Clary Fairchild laten zien, de verbeterde, de sterkere. Iemand waarvoor ze bang moesten zijn. Ik was klaar om terug te gaan, naar New York, naar huis.

A/N Zo, hier is weer een nieuw hoofdstuk. Niet heel groot, maar in het volgende hoofdstuk komen ze aan in New York, dus dat wordt spannend! Ook wil ik jullie iets vragen. Ik heb dit ook al in de vorige post gezet, maar ik weet niet of iedereen die gelezen heeft, dus bij deze. Ik wil in dit verhaal ook andere dingen gaan posten. Wat ik in ieder geval wil doen is een review voor de serie Shadowhunters, maar als jullie nog meer ideeën hebben zie ik die graag in de reacties! Doei en tot snel!