Home ~een The Mortal Instruments fanfic

Hoofdstuk 10

Jace' POV

Liam fluisterde iets in Clary's oor en ik werd nog bleker dan ik waarschijnlijk al was. Dit leek wel een hele goede vriendschap, als het niet meer was. IK kon het niet meer hebben en liep naar binnen, waar Izzy vol verwachting en angst te wachten stond. 'Gaat het Jace? Het lijkt wel of je een geest hebt gezien,' zei ze een beetje lacherig. Maar, die lach kwam al snel van haar gezicht, toen ze zag wie er achter me naar binnen liep. 'Clary.' Ze was in shock. Dat begreep ik wel. Door mij had ze haar beste vriendin jaren niet gezien en nu stond ze hier. Clary stond even stil, maar volgens mij kon ze zichzelf niet meer bedwingen, want ze liep naar Izzy toe en omhelsde haar. Ik zag een paar tranen uit Izzy's ooghoeken komen. Ik had haar nog bijna nooit zien huilen. De laatste keer was waarschijnlijk de dag dat Max dood ging. Ik moest slikken bij de herinnering aan die dag. Maar met deze hereniging kon ik ook een lach op mijn lippen niet onderdrukken.

Het andere meisje uit Detroit voegde zich bij de twee vriendinnen en het leek erop dat Clary de twee aan elkaar aan het voorstellen was. '...Mila,' hoorde ik. Zo zou het andere meisje wel heten. 'Weer een mooie reünie, maar ik zou toch even willen praten met de leider van dit instituut.' De man die sprak was lang en sterk. Hij leek op Liam. Waarschijnlijk zijn vader. 'Juist,' zei Maryse. 'We kunnen verder praten in mijn kantoor als jullie dat willen.' 'Dat zal voldoen. Kunnen onze kinderen naar hun kamers gebracht worden. Dan kunnen ze even uitrusten, voordat we beginnen met trainen.' 'Natuurlijk. Alec, Isabelle, Jace. Brengen jullie ze even.' We knikten alle drie. Het grappige was dat Aline er continu maar een beetje buiten stond en nog niets had gezegd. Maryse en de leiders van het instituut van Detroit vertrokken richting het kantoor en zo bleven wij achter. Liam begon met spreken. 'Voor de duidelijkheid,' hij richtte zich aan mij. 'Ik weet dat Clary zich prima zelf kan redden, maar wees voorzichtig jongen.' Het enige wat ik kon doen was knikken. Ik zag dat Clary er een beetje ongemakkelijk bij stond 'Kunnen we nu naar onze kamers gaan,' vroeg een van de jongere schaduwjagers van de groep. 'Ja, volg mij maar,' zei Izzy met een glimlach die ik in tijden niet meer had gezien.

Izzy bracht Clary en Mila naar de kamers die het dichtst bij haar eigen kamer lagen. Het leek alsof Clary nooit was weggeweest en ze al die tijd vrienden waren gebleven. Mila leek ook prima met de twee op te kunnen schieten.  Liam en de twee jongeren kinderen kwamen iets dichter bij mijn en Alec' kamer te liggen. De gedachte dat Liam maar een paar deuren verder lag, was een beetje verontrustend. Ik bedoel, ik was niet bang voor de gast, maar het was duidelijk dat hij gaf om Clary en ik heb haar nou niet bepaald goed behandeld. Het zou me niets verbazen als ik een keer wakker word met een mes op mijn keel. Maar ja, ik zal er maar mee moeten leven.

Nadat iedereen was weggebracht, kon ik eindelijk tot rust komen op mijn kamer. Wat was er allemaal gebeurd de afgelopen uren. Niet kort geleden zat ik hier nog te wensen dat Aline weg zou gaan van mijn bed en nu... Nu is Clary terug. Ik moet zeggen. Ze zag er prachtig uit. Sterker, moediger, dapperder, Clary. Ze was echt terug en ze had me vergeven. Dat klopte niet. Hoe kon ze mij vergeven na alles wat ik haar had aangedaan. Ik kon mezelf al niet vergeven. Hoe... Ze had gezegd hoe ze geweldige mensen had ontmoet in Detroit en hoe ze sterker was geworden. Ze had waarschijnlijk nog gelijk ook. Zij was doorgegaan met leven. Ze had nieuwe vrienden, is een betere schaduwjager geworden en is mij vergeten. Eigenlijk zou ik dat ook moeten doen. Maar toen Liam voor Clary opkwam, toen hij zonder te vragen in haar oor kon fluisteren en een arm om haar heen kon doen. Ik voelde niets anders dan jaloezie. Ik wilde dat ik die persoon on zijn. Ik had die persoon waarschijnlijk kunnen zijn als ik niet zo dom was geweest. Nee, ik zou het nooit kunnen. Ik zou Clary Fray nooit kunnen vergeten.

A/N Hier is eindelijk na een hele lange tijd een nieuw hoofdstuk. Ik heb die kracht in mij gevonden! Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden en ik hoop dat ik snel een nieuw hoofdstuk zal kunnen schrijven.