KASIM

4.BÖLÜM

Sessizlikti bazen içimizdeki çığlıkları duymamızı sağlayan.
Belki güçsüzdük, belki yaralıydık, belki çevremizde olan insanlara rağmen biz yalnızdık, yalnızlık kötüydü.
Hayatında hep gülümseyerek iyi olduğun yalanına inandırmak zorunda olduğun insanlar dahi yoktu.
Belki kalbini kıran da buydu.
Bazen duvarların üstüne üstüne geldiğini hissedersin ya.
Hani ne kadar kaçarsan kaç kurtulamayacaksındır.
Ne kadar ağlarsan ağla dökemeyeceksindir içindekileri.
Bu o kadar berbat ki. Koca bir çölün içindeymişim gibi sanki rüzgar yüzüme vuruyor geçmişimi nereye bakarsam bakayım toz toprak, aşamayacağım mesafeler, geçemeyeceğim engellerle dolu sanki.
Gözlerimi karanlık odanın içinde gezdirirken buranın hastane olmadığı geldi aklıma otel oldasındaydım.
Geçen sürede taburcu edilmiştim.
Asi bana yardım etmişti. Karşılığını ödemeliydim. Ödeyecektim

Tam 3 gündür görmemiştim.
Otelden ayrılmıştı o. Ve hastaneden ayrılışımın üzerine sadece bir kez gelmişti yanıma nasıl olduğumu sormuştu .

Yatağımın üzerinde duran telefonu alıp saate baktım gece 1'di . Galeriye baktığımda tek bir fotoğrafımın bile olmadığını gördüm. Normaldi sevmezdim çünkü fotoğraf çekmeyi.
Belki de tek başıma olmak istemiyordum her karede. Başkaları arkadaşlarıyla, ailesiyle çekerken ben tek çekmek istemiyordum nedeni buydu belki de.

Yerimden doğrulduğumda elimle yataktan destek almıştım bileğim hâla sarılıydı ama eskisi kadar ağrımıyordu.
Pencereyi açıp içime çektim gecenin soğuk havasını.
Gözüme bir yıldız takıldı.
Gökyüzündeki tek yıldız aslında.
Hayranlıkla bakarken ne de güzel parlıyorsun dedim.
Benim gibi kalmamıştı ışığı karanlığının ardında.