KASIM

15.BÖLÜM

Mideme kramplar girmişti.
İçimde bir boşluk hissi vardı ,titrememe sebebiyet veren.
Koşup boynuna atlayasım vardı.
Bir zamanlar en sevdiğin olan insan ne yaparsa yapsın onunla göz göze geldiğinde sen kabullenmesen de affediyordu içindeki sen.
Kırgınlığın son buluyordu.
Kabullenmesen de.
Ben de aynen böyle yaptım.
Kabullenemezdim.
Yavaş yavaş atıyordum adımlarımı.
Terlemiş avuç içlerimi pantolonuma sürdüm.
Asi ,Selin ve Ömer yanımdan geçip gitmişlerdi.
Yalnız konuşmalıydık .

"İçeri geçelim."
Bana duygu dolu bakıyordu gözleri.
Sanki pişmanlığını anlatmak istercesine ;telafi etmek istercesine yaptıklarını.
Sarılmak istercesine.
Buna asla izin vermezdim.

Hiçbir şey söylemedi.
Ben de söylemedim.
Öylece karşılıklı oturmuş birbirimize bakıyorduk.
Yutkunduğunu farkettim.

"Kızım anlatmama müsade eder misin ,her şeyi?"

"Bana sakın kızım deme ,anlat dinliyorum."

Sesim beklediğimden daha sert çıkmıştı.

"Annen.."

Devam etmesine izin vermeden konuştum.

"Hangi annem babacığım(!)? Yıllarca gerçekten annem olduğunu bildiğim kadın mı , yoksa doğumumda ölen kadın mı? Söylesene bana böyle bir şeyi karının ölümüne sebep olduğum için mi yaptın? Ha dur sen onu sevmiyordun ki onun için benim hayatımı mahvedesin.!
O senin için değersizdi.
Aldatmazdın ki yoksa onu değil mi.!"

Yanıma oturmuştu.
Benim aksime gayet sakindi.
Daha çok öfkelendim.
Hayatımın en güzel yıllarını  çalan bir hırsızdı o.

"Ne desen haklısın Meyra.
Meliha ile tartışmıştık."

Sinirlerim iyice gerilmişti.
Kahkaha attım.

"Hani şu gerçek annem olan mı Meliha?"

İsmini bile yeni öğreniyordum annemin, gerçek annemin.

"Dinle beni Meyra öfkelenmenin de bir zamanı vardır.
Şimdi yapman gereken tek şey dinlemek."

Dudaklarımdan psikolojimin bozulduğunu düşünmeye başlamama sebebiyet veren histerik bir kahkaha daha döküldü.

"Meliha'nın beni aldattığını öğrenmiştim.
O..ona çok ,çok öfkeliydim.
Beni sevmediğini ,boşanma davası açtığını ve aldatıldığım adamla evleneceğini söylemişti.
Ve senin doğumuna sadece iki ay kalmıştı.
Yedi aylıktın daha.
Çok çok sinirliydim merdivenlerin başında duruyorduk.
Kolumu tutmuştu.
Ben de onu sert bir şekilde itmiştim.
Ne olduysa o gün oldu.
Hastaneye gittik sen doğdun ,o öldü..."

Kahkahalarım devam ederken.
Gözlerim de dolmuştu.
Hem ağlıyor hem gülüyordum.
Delirmiş gibi göründüğüme yemin edebilirdim.
Derler ya ; bir insan acıdan delirdiğinde onun yalnızca deliliğini görürler.
Babam(!) deliymişim gibi bakıyordu bana.
Çektiğim acının farkında değildi .
Gözlerimden yaşları sildiğimde başım dik ,O'na baktım.

"Nereden bilebilirim ki bunun doğruluğunu ? Kendini temize çıkaramak adına söylediğin yalanlardan ibaret de olabilir."

Gülümsedi.
Eli ceketinin cebine gitti.

"Ah benim zeki kızım , bunları söyleyeceğini tahmin etmiştim az çok."

Elindeki kağıtları gösterdi.
"Bunlar annenin vefat ettiği gün hastahaneden aldığım raporlar.
Başına aldığı darbeden ,yaptığı erken doğuma kadar her şey yazıyor .
Ben gittikten sonra incelersin."

Sadece dinlemeye karar vermiştim.
Doğruluğunu daha sonra test edebilirdim.
Kahverengi gözlerine baktım.
Yalan söylediği belli olmuyordu ,aksine kendinden emin bakıyordu.