Beloofd? {Pengu 2}

Hoofdstuk 18

Michael
We stormen met z'n vieren het ziekenhuis in.
Jaydon hangt slap in mijn armen terwijl Calum mij overeind houdt.
We rennen naar de balie en Ashton neemt het woord.
"Luke Hemmings" zegt hij.
De vrouw achter de balie typt wat op haar computer en kijkt ons dan aan.
Ik verwacht slecht nieuws.
Hij is vast dood...
"Luke Hemmings leeft nog, hij ligt in kritieke toestand en maar één iemand mag naar binnen" zegt ze.
"Ik ga" zeg ik meteen.
"Kamer driehonderdvier"
Ik knik en met z'n vieren lopen we naar de kamer.

Ashton, Calum en Jaydon wachten op het bankje in de gang en ik stap angstig naar binnen.
Luke ligt vastgekoppeld aan allerlei machines en ziet er slecht uit.
Ik loop naar zijn bed en ga op de stoel ernaast zitten.
"Eikel, je liet me schrikken" zeg ik met een zwakke glimlach.
"Jaydon is ook heel erg bezorgd, word maar snel wakker anders zorg ik dat je nooit meer wakker wordt" grap ik.

Luke
Ik hoor Michael rare dingen vertellen, maar ook serieuze.
Hij vertelt hoe veel hij van me houdt en dat hij niet wil leven zonder mij, maar ook dat mijn bloed mooi glom.
Vanbinnen grijns ik.
Dan besluit ik wat.
"Luke!" Roept Michael geschrokken.
Met half-open ogen kijk ik hem aan.
"Sorry" fluister ik.
Hij schudt zijn hoofd en pakt mijn gezicht tussen zijn handen.
Zachtjes drukt hij een kus op mijn lippen.
"Ik houd van jou, enorme sukkel" fluistert hij.
Ik grijns.
"Ik ook van jou" antwoord ik.
"Wacht, ik ga Jaydon halen, wacht hier en rust uit" zegt Michael terwijl hij opstaat.
Hij verlaat de kamer en komt al snel terug met Jaydon.
"Papa Luke niet dood!" Roept Jaydon blij.
Ik glimlach als ik Jaydon's blije gezicht zie.