One Direction adopted me!

#11

POV Olivia

Ik wordt wakker op een koude vloer, ik sta op en kijk om me heen en zie dat ik in de badkamer lig. Ik kijk snel op de weegschaal en daar staat dat ik 47 kilo ben, ik ben niet totaal tevreden maar ben al wel blijer, ik ga snel naar bed en denk na hoe ik sneller kan afvallen en waarom de jongens zo doe ze willen nooit meer met me naar buiten of iets leuks doen ze zitten de hele tijd te smoezen en negeren me.

*5 dagen later*

Ik wordt wakker en voel me heel blij in deze 5 dagen ben ik 10 kilo afgevallen ik weeg nu nog maar 37 kilo, ik voel wel dat ik slapper wordt maar dat maakt me niet uit. De jongens zijn nog steeds afstandelijker en zien niet eens dat veel slechter met me gaat. Ik vindt het nog steeds raar ze kijken niet naar me om en ze roepen me niet eens meer voor het eten. Ze zeggen niks meer onder het eten en smoezen alleen maar als ik de kamer uit ben. Ik pak snel mijn sleutels en ga naar school.

Ik heb vandaag het 1ste uur gym en het laatste uur gym *bij gym*

We gaan vandaag hardlopen met gym 10 minuten lang, na de eerste 5 minuten voel ik me al wat lichter in me hoofd waren het laatste wat ik daarna nog weet is dat ik neerval en me naam wordt geroepen.

POV Gymleraar

Ik zie dat het bij Olivia iets minder gaat en hou haar in de gaten het is me ook opgevallen dat ze veel witter en dunner is geworden. Als ik even niet oplet hoor ik een gil ik kijk waar het vandaan komt en dan zie ik Olivia bewusteloos op de grond liggen ik bel snel de ambulance en die nemen haar mee. Ik bel snel haar ouders.

Gymleraar - Spreek ik hier met de voogd van Olivia

Zayn - Ja U spreekt met Zayn

G - Olivia is net de ambulance ingezet op weg naar het ziekenhuis

Z- Wat is er gebeurt

G - Ze is onder het hardlopen flauwgevallen, het was me ook al opgevallen dat ze wat witter en dunner is geworden

Z - Oke we zullen nu naar het ziekenhuis gaan dankuwel.

POV Zayn

'Jongens allemaal snel jassen en schoenen aan' 'waarom' 'doe het nu maar gewoon' ze doen allemaal schoenen aan en we gaan in het busje zitten 'waar gaan we heen' 'naar het ziekenhuis' 'hoezo?' 'omdat Olivia daar ligt ze is flauwgevallen onder de gymles, we hebben ook de hele week niet naar haar omgekeken, we hebben haar verwaarloost' ik voel me boos worden op mezelf maar we zijn al snel bij het ziekenhuis, we stappen uit en rennen snel naar binnen bij de bali vraag ik 'waar ligt Olivia Malik' 'kamer 202, tweede verdieping eerste kamer aan de rechter kant' ik bedank haar en ren dan naar de lift. We stappen net de lift in en ik ren naar de eerste kamer rechts, daar ligt Olivia helemaal witjes met dunne armpjes. De dokter komt binnen 'bent u de voogd van Olivia' 'ja' 'met spijt wil ik zeggen dat Olivia anorexia heeft' daarna verlaat de dokter de kamer. 'Jongens dit is onze schuld, we hebben haar verwaarloost we hebben haar negeert' Ik en de andere jongens krijgen tranen in onze ogen, nu dringt het pas tot ons door.