POV Olivia
Ik wordt wakker en zie dat ik in een witte kamer lig, ik knipper een paar keer met mijn ogen en zie dan alle jongens bedroeft kijken, 'hey' 'hey, hoe voel je je?' 'wel goed, hoezo?' 'euhm, nou, je hebt anorexia' Ik voel me blij maar alle jongens zijn nog steeds bedroeft 'waarom zijn jullie zo bedroeft?' 'omdat je hier door ons ligt, als we beter op je hadden gelet dan hadden we gezien dat het slechter ging' 'en waarom hadden jullie niet beter opgelet? Waarom zaten jullie steeds te smoezelen als ik de kamer uitging? Ik dacht dat jullie niet meer met me gezien wouden worden omdat ik dik was' ik kijk naar mijn handen die ineens heel intressant lijken, 'we zouden je nooit dik vinden we vonden direct al dat je te dun was en we zullen vanaf nu beter op je letten' 'GROUPSHUG' schreeuwt Lou ineens vet hard door de kamer. De jongens komen allemaal me knuffelen. 'wanneer mag ik weg' 'ik zal het wel even vragen' Liam drukt op het knopje van de zuster 'ja wat is er?' 'wanneer mag ik weg' 'vanavond maar de jongens moeten wel beter op je letten dat je niet nog dunner wordt' 'oke'
*Die avond*
'Yeah, ik mag eindelijk uit dit ziekenhuis' schreeuw ik, ik pak snel mijn spullen en doe mijn normale kleren aan, de jongens komen binnen gewandeld en vragen als ik klaar ben, ik knik en we lopen naar buiten waar een heleboel paparazzi staat waarom lag je in het ziekenhuis? ben je weer helemaal beter? hoe gaat het nu met je? we negeren ze en lopen gewoon verder naar de auto. Als we thuis zijn bestellen we pizza en als ik een kwart op hebt zeg ik dat ik vol zit 'liv je moet meer eten anders moet je wel naar een kliniek' ik kijk bang en eet dan nog een kwart op krijg ik een knikje van dat het goed is 'jongens mag ik naar de wc' ze schudden allemaal hun hoofd 'alsjeblieft' en ik kijk ze met puppy ogen aan maar ze schudden weer hun hoofd. We gingen met zijn alle nog een film kijken en daarna zijn we gaan slapen.
*de volgende dag*
Ik sta op pak me lingerie en mijn kleding (zie media) van vandaag ik douche me snel en ga daarna naar beneden. Ik zie alle jongens ontbijten en als ze mij zien doen ze allemaal zo'n gezicht van jij-moet-ook-eten, ik zucht en pak een schaaltje met yoghurt. De jongens kijken me allemaal aan als ik begin met eten 'kijk naar jullie eigen eten' snauw ik en ze kijken direct naar hun eigen eten. 'wat gaan we doen vandaag' 'we gaan naar de studio en jij gaat mee' 'oke, leuk?'
*in de studie*
'wij moeten nummers opnemen ga jij maar in de kantine zitten' ik zucht en knik, ik loop langs een legen studio en ga daar in ik zie een piano ik ga daarachter zitten en ga i see fire - Ed Sheeran zingen.
Oh, misty eye of the Mountain below
Keep careful watch of my brothers' souls
And should the sky be filled with fire and smoke
Keep watching over Durin's sons
----------------------------------------------------------------------
Ik hoor geklap en zie daar de jongens en hun manager staan ik bloos en kijk naar beneden 'sorry, dat ik zomaar ben in gelopen' 'nee geeft niet, en wauw wat heb jij een stem' zegt Simon 'ik wil je wel een horen met de ander jongens' ik knik en we gaan naar hun studio we zingen daar little things. Simon vind het geweldig en wilt het opnemen en op op ITunes zetten en kijken wat fans ervan vinden. Ik knik en we nemen het liedje op. Na een lange dag in de studio eten we nog even bij nando's, daarna gaan we naar huis ik kots snel nog al mijn eten uit en dan gaan we allemaal naar bed.
JE LEEST
One Direction adopted me!
FanfictionOlivia Jane Knight is nu 17 jaar en woont al sinds haar 6de in het weeshuis, ze is ooit een keer geadopteerd maar daar praat ze nooit over. Ze wordt ook nog gepest omdat de andere kinderen vinden dat ze dik bent. Ergens op de wereld loopt haar broer...