Ewan ko hindi ko na talaga alam. Masyado na nga talaga akong tanga.
In too much shocked wala na akong ibang magawa kundi ang manlumo.
They were not be able to see me because I'm quite in a corner. I can't handle this anymore.
A moment after, they suddenly stop.
Danny was in shocked seeing me looking hurtfully at them. He's face was too much to describe. Halo halo na ang lahat.
Knees shivering. I tried to come out the house.
But even before I could went out the door, he finally caught me. I can felt his hand shivers.
But what I strongly feel right now? It was hurtfully devastated!
Para akong sasabog. Para akong hihimatayin! Hindi ko na alam. Ang alam ko lang masakit! Masakit na masakit!
"Calli..." Danny spoke my name with cracking voice.
I'm too hurt to look at him. Hindi ko na kaya.
"Calli its not what you're thinking" he tried to reason out. Napatawa nalang ako ng mapakla. Nakakapagod na.
I shrugged him off para bitawan ako pero nagmamatigas pa rin siya.
"Let go" I said to him firmly. Dumadaloy sa katawan ko ang lahat. Its like anytime sasabog nalang ako.
"Calli I can explain" he said again. Nakakasawa na. So kaya pala niya ako pinaghihintay? Para kapag nagsawa na siya sa isa, babalik nanaman siya sakin!?
Now I really understand. I'm just pathetic for thinking na babalik pa siya. Kung bumalik man siya ako lang pala tong nagpapakatanga. Niloloko na ko hindi ko pa rin alam.
I brushed my tears away and tried to face him.
Mabilis kong binawi sakanya ang kamay ko.
"I've had enough" I said to him looking straight into his eyes. "Pagod na ako sa kakaisip Danny. I thought you're different. But I guess I should've known better"
Hindi ko na hinayaan pang magsalita siya at dali dali na akong umalis. Hindi ko na kaya pa silang makita ulit. Lalong lalo na si Danny. He had hurt me too much. I almost even lost my sanity because of him tapos ganito lang pala
I bitterly smirked. I guess this is really the end huh? Ayoko na. I'm going to forget everything and that's final.
"Calli please don't leave. Let me explain" pagmamakaawa pa rin niya. Hila hila ang damit ko sinubukan kong kumalas.
I faced him for the last time. "Oh you shouldn't be. I think I wouldn't listen anyway. Goodbye Danny"
And there, I ended everything about us.
-oOo-
As I went back home in my apartment, wala na akong ibang ginawa kundi ang umiyak ng umiyak.
I can't even speak straight. Basta ang alam ko lang para akong pinapatay sa sakit.
I want to trust him and I gave him my trust. Tapos ganon lang pala yun?! Ganun nalang yun?!
I can't think straight anymore. I'm too mad to even remember what happened.
Umabot hanggang madaling araw ang pag iyak ko. Parang walang katapusan ang sakit na nararamdaman ko. Kahit anong gawin ko hindi pa rin mawala sa isip ko yung nakita ko kanina.
Kung hindi ko pa pala nakita yun patuloy akong magpapaka tanga dito.
Its almost 5am in the morning ng makatulog ako. The next thing I knew paggising ko hapon na ulit. Nang makita ko ang phone ko, puno ito ng text messages and missed calls.
They're from the office but most of them are from Danny who was continually saying sorry about what happened.
Naiiyak nanaman ako. Nakakasawa na.
Sa mga ganitong pagkakataon, naaalala ko ulit ang kaibigan kong si Syne. Sa tuwing nalulungkot ako, lagi lang siyang nandyan para yakapin ako. She always has this power na kapag hinawakan ka niya, you will feel at ease.
Now pareho na silang wala ni Danny sa buhay ko. I'm all alone. And I have to live life all by myself from now.
Umabot ng kinabukasan. Doon ko lang na realized na buong araw akong hindi kumain o uminom man lang kahapon. That explains why I felt so down right now.
Today hindi pa rin ako pumasok. Galit na sila sakin sa trabaho ngayon for sure.
Pero masisisi ba nila ako kung hindi ko rin naman magagawa ng maayos ang trabaho ko kung papasok ako. Might as well stay here kesa madamay pa ang trabaho ko sa pagkasira ng lahat sa buhay ko.
Kinabukasan, I know for a fact na galit na ang mga tao sa office and I don't want to explain anything anymore. Pagod na pagod na ko sa pagpapaliwanag kasi ako mismo gulong gulo pa.
Pumasok ako sa trabaho with a resignation letter at hand. Hindi ko na kayang magtrabaho pa dito. All the edges of building reminds of everything me and Danny had. Baka makasira lang ako sa mga taong nandito kung lagi akong bad mood.
Maghahanap nalang siguro ako ng ibang pag aaplyan ng trabaho.
Ng malaman nina Mel ang ginawa kong pagr-resign. Inulan ako ng mga tanong at yakap.
Alam kong mamimiss ko sila. But I'm doing this for the better good. So kahit masakit at mahirap kailangan kong mapag isa.
I need to stay from the memories that's been hurting me.
I waited days before my flight back to the Philippines. It was supposed to be a vacation for me but it suddenly became a homecoming.
For next three days. Nagsimula na akong mag impake ng gamit. I will even leave this apartment. This place reminds me of him more often.
Mas lalo akong binabagabag pag nandito ako.
Ng sumunod na araw, pumunta ako kina tita at naghabilin ng mga iilang gamit na hindi ko madadala sa pilipinas. Mukha namang naiintindihan niya ang sitwasyon ko kaya bukal sa loob niyang pinaburan yung kahilingan ko.
She also wishes me luck. Minsan lang daw ako maging ganito kaya alam niyang hindi lang simple ang problema ko.
Nang mga sumunod na araw dito na muna ako nag stay kina tita pansamantala. Mas nakakapag pahinga ako ng maayos kapag nandito ako. Nalilibang ako sa mga pinsan ko na matagal tagal ko din hindi nadadalaw.
"Sigurado ka bang ayos ka na?" Nag aalalang tanong ni tita habang hawak hawak ako balikat.
I just nodded as my answer atsaka na rin siya ngumiti sakin.
"May nakalimutan lang po ako sa apartment ko. Babalikan ko lang bago ako dumeretso sa airport" paalam ko. Ihahatid pa sana nila ko kaso sabi ko wag na. Maaabala ko nanaman sila.
I rode the taxi on my way pabalik ng dati kong apartment.
Ang totoo niyan wala naman talaga akong nakalimutan. Iniisip ko lang kung paano ko ba maibabalik kay Danny itong singsing na kwintas na binigay niya sakin. Dapat ko na itong isauli. Mukhang hindi naman talaga para sakin ito.
Pagbaba ng taxi. Medyo naging mabagal ang pagakyat ko sa kwarto. Hindi ko alam pero mabigat ang pakiramdam ko ngayon.
Pagdating ko sa tapat ng kwarto ko. Walang katao tao sa corridor, kaya naman dito ko na naisipang tanggalin ang kwintas sa leeg ko. Maybe I wouldn't have the chance to meet Danny again. Kaya dito ko nalang iiwan yung kwintas.
At least kung may nakalimutan man siya sa apartment niya. Mapapadaan naman siguro siya dito at makikita ito.
I entangled the necklace on the doorknob. Bahala na kung sino man ang makakakita. Pero sana kung sino man ang makakuha nito. I wish that he/she can find their way to happiness. If I can't find mind. At least they could find theirs.
Then after that, I rode again back to the airport. Where my new.beginning awaits.
