How I met you.

14.

6 november 2015

Ik heb net Daan gebeld helemaal in paniek. De politie belt mij net en zegt:

''Bibi ga heel even zitten. Je vader heeft een auto-ongeluk gehad en hij is er heel ernstig aan toe.''

Mijn mond hing open. Eerst viel er een stilte, toen volgde er een gil.
''Dat kan niet. Hoe kan dat?''
''Door dat het zo koud was, was het heel erg glad op de weg. Je vader is gaan slippen en toen is hij omgekanteld."
''Echt?''
"Ja, het spijt me. Is er iemand die je kan bellen, want je moeder is hier bij ons?''
''Ik kom ook naar jullie toe!''
''Sorry, dat kan niet. Je vader wordt geopereerd en je moeder zit nu bij de dokter. Is er iemand qua vrienden of familie die je kan bellen om even naar jou toe te komen. Zo niet, dan kan er een agente komen.''
''Ik weet wel iemand.''
''Oke, sterkte. Als er vanaf nu nog nieuws is, word je gebeld door je moeder.
''Oke.''

Toen het eindelijk tot me doorgedrongen was, belde ik Daan, wie anders?

''Daan je, je , je, help.''
''Wat is er? Kan ik je helpen?''
''Wil je alsjeblieft komen?''
''Ja, natuurlijk. Ik zit al op de fiets.''

Daan kwam binnen en liep mee naar de bank. Over heel mijn gezicht zitten zwarte vegen, van mijn uitgelopen mascara. Maar het boeit hem helemaal niks. Hij neemt mij in zijn armen. Ik voel me zo veilig nu. Samen liggen/zitten we op de bank. Daan begint met praten.

''Wat is er gebeurd?'' Hij wrijft door mijn haar.
''Mijn vader heeft een auto-ongeluk gehad. Het gaat heel slecht met hem.''
''Kom hier.'' Daan geeft mij weer een knuffel. Wat ben ik blij dat hij hier is.
''Ik zet het bad wel even voor je aan, dan kan je straks even in bad tot rust komen. Ik blijf vannacht gewoon bij jou. Hebben jullie een extra matras dat ik in jouw kamer kan leggen?''
''Wat lief, dat hoeft toch helemaal niet.''
"Ik ben nu jouw vriendje, dus ik mag jou nu eindelijk beschermen.''

Uiteindelijk zijn we samen in mijn bed in slaap gevallen. Ik weet dat dit best wel raar klinkt. Maar nee, dat soort dingen zijn niet gebeurd. Ik moet er niet aan denken.