How I met you.

27.

13 november

Ik word wakker en zie dat ik weer heel de nacht bij Daan heb gelegen. Maar dit keer in plaats van dat zijn moeder binnen komt en kijkt wat hier nou aan de hand is, heeft ze een dienblad bij zich met broodjes en eitjes en zet ze die neer om mijn schoot. Daan wilde perse dat hij mij mocht voeren, dus ligt zijn hele bed nu vol met kruimels. Niet echt handig.
Ik kleed me aan en loop naar beneden. Ik zie mijn moeder in de woonkamer staan. "Bibi, sorry, maar we moeten overleggen over de begrafenis." Mijn moeder kijkt me hoopvol aan. Even twijfel ik of ik me in moet houden, maar beslis dan dat ik daar helemaal klaar mee ben. "Nu wel, dit is de eerste keer in de afgelopen week dat je iets tegen me zegt."
"Bibi, ik had het er gewoon moeilijk mee."
"Ik toch ook, mijn vader is dood. Mijn moeder laat mij in de steek voor iemand waar ze anders van was gaan scheiden. Ik voel me meer thuis hier, dan in ons eigen huis. Dat is toch gestoord. Mama, je hebt kinderen om voor te zorgen. Ik heb geen zin om met jou te praten. Ik schrijf een gedenk aan papa, en blijf tot de begrafenis minstens, nog hier!"
Ik loop de tuin in en ga even tegen een boom zitten. Het is heel koud, maar ik voel het nauwelijks. Ik begin met schrijven.