How I met you.

23.

12 november 2015

Daan en ik fietsen samen naar school. Zo lief dat ik bij hem mag blijven voor een tijdje. Kim vindt het zielig als ik nu alleen thuis zou zitten.
Ik heb zo geen zin in school. Eerste uur biologie en daarna geschiedenis. Waarom?
Gelukkig moeten we maartot half 3 maar school, dus dat is wel fijn.
Ik val bijna in slaap bij bio en de rest van de klas is ook een beetje aan het kloten. Meneer Hoef probeert de klas nog een beetje in bedwang te houden, tevergeefs. 2A is niet meer te stoppen.
"Bibi? Bibi, luister je? Je moet naar de receptie komen." Meneer Hoef maakt me wakker uit mijn dagdroom. Een klap in mijn gezicht. Het is geen zomer aan het zwembad als in mijn gedachten, maar een koude regendag bij biologie. Wauw. Hoe is het mogelijk?

"Ik moest hier naar toe komen?"
"Wie ben jij?"
"Bibi de Koning, uit 2A."
"Ohh, meisje toch. Ben jij het. Wat vervelend wat is gebeurd."
"Wat is er in godsnaam gebeurd? Ik weet nog van niks."
"Wacht even, ik moet heel even bellen."
"Nee niet wacht even, wat is er gebeurd?"
"Hallo met Gerda, de receptioniste, moet ik het haar nu gaan vertellen... nee... dat kan toch niet."
"Kap daar eens mee, ik wil het weten, en wel nu!"
"Oké, sorry, sorry dat ik je dit nu moet vertellen. Maar je moet naar het ziekenhuis. En wel meteen. Je vader, het gaat niet goed met hem. Het gaar niet lang meer duren, als je tenminste op tijd bent."

Ik ren, ik blijf rennen. Ik val en kan niet meer opstaan. Mijn held. De man die volgens mij de maan kan optillen. Terwijl hij de zon in zijn andere hand houdt. Die man zal over een paar uur bijna helemaal van de aardbodem verdwenen zijn. Bijna, op mijn gedachten na. Want er zal nooit een ochtend zijn dat ik niet aan hem denk. Nooit. Nooit meer in mijn hele leven.