How I met you.

19.

11 november 2015

"Wat is er nou eigenlijk aan de hand?"
Nadat ik een hele dikke knuffel had gekregen en we samen op de bank zijn gaan zitten vroeg Daan dat. Hoe geef ik hier antwoord op?
"Mijn vader stopte met ademen in het ziekenhuis. Mijn moeder is daar nu. Ze weten niet wat er mis is gegaan. Ik ben zo bang. Ik wil niet dat hij dood gaat."
"Waar is je zusje?"
"Bij opa en oma, mama zit dag en nacht in het ziekenhuis en kan echt niet voor haar zorgen. Niet eens voor zichzelf."
"En jij blijft hier in je eentje, je moet echt een keer met je moeder praten."
"Dat kan niet. Mijn moeder is zwaar depressief aan het worden, denk ik. Ze had heel de tijd ruzie met papa. Tot dat hij bijna door ging. In een keer was hij haar droomman."
"Maar, maar..."
"Ik wil niet alleen zijn vandaag." Besloot ik vervolgens te zeggen.
"Ik wil gewoon echt niet alleen zijn. Ik word al ziek als ik er aan denk. Ik kan mijn vader nog niet missen." Daan pakte me weer vast.
"Kom mee, ik weet hoe ik ja kan opvrolijken."
Ik liep met hem mee, niets wetend van wat hierna gaat gebeuren.

"Hier wilde ik je nog heel graag mee naar toenemen." Ik kijk om me heen, en weetje we zijn in een bos. Niet eens heel bijzonder. Maar toch wel.
"Kom eens hier." Daan pakt mijn handen. "Weet je wel hoe leuk ik jou vind?"
"Volgens mij gaat het regenen." Zeg ik vervolgens.
"Volgens mij niet, en geef nou antwoord."
"Ik kan dit niet, leuk doen terwijl mijn vader ligt dood te gaan."
Daan pakt mijn hoofd met zijn handem en kijkt mij heel diep aan.
"Je hoeft niet leuk te doen, en ik app je misschien ook niet 100 keer op app: iloveyou. Maar ik wil je gewoon zo graag laten weten dat ik gek op je ben. En ik ben daar echt niet goed in. Ik hoef niet tegen mensen te zeggen dat ik gek op ze ben, want vaak komt het niet zo ver. Ik ben niet iemand die makkelijk praat. Ik ben niet iemand die stoer doet. Ik ben iemand die oprecht is, en dat moeilijk vindt om te uiten. En zeg alsjeblieft dat jij hetzelfde denkt..."
"Ja, ik zeg ja."
Na dat volgende er een kus, niet zo maar een kus als alle anderen. Maar een speciale, een zoen om nooit meer te vergeten. We zullen nog wel veel vaker zoenen, maar nooit meer zoals dit.