How I met you.

29.

14 november 2015

Deze dag is ondanks dat het zwaar k*t is, nog niet eens zo erg. Iedereen is gekleurd gekleed. En er zijn overal bloemen. Precies hoe papa het wilde. Bijna precies dan, op 2 dingen na.
1) niemand mag zwart dragen. En tante Miep en tante Elizabeth hebben dat toch gedaan. Kunnen ze voor 1 keer niet zo ontzettend egoïstisch zijn.
2) dit zou pas mogen gebeuren zodra er kleinkinderen zouden zijn om tekeningen te maken voor op de kist. Maar die zijn er nog niet.

Iedereen gaat zitten. Nu begint de ceremonie echt. Na heel vaak "gecondoleerd" te horen, ben ik wel blij dat ik iets mag zeggen. Ik heb gewoon een spijkerbroek met een trui aan. Niks bijzonders, maar dat had papa ook niet gewild. Ik ben niet echt zenuwachtig. Ik heb precies opgeschreven wat ik wil zeggen.

Als ik eenmaal voor sta, verfrommel ik mijn papiertje. Mama kijkt bezorgd mijn kant op, met zo'n blik van: wat doet ze nou? Ik kijk terug en begin met praten.
"Ik kan nu wel een heel verhaal gaan lezen vanaf mijn papiertje, maar ik denk dat ik gewoon ga zeggen wat nu in mij opkomt. Of waar ik al de hele dag al aan denk.
Mijn vader was een held. Misschien niet voor mama, misschien niet voor jullie, maar wel voor mij. Hij was er altijd. Hij loste alles voor mij op. Vanaf dat ik een klein meisje was, tot een aantal jaar geleden. De afgelopen jaren waren niet zo geweldig. Jij en mama waren niet zo gezellig en ik baalde daar van. Sorry dat ik .... ik..... ik niet altijd even leuk ben geweest. En dat ik zo vaak heb gewenst dat het zou stoppen. En nu is het al een tijdje stil, maar dit is nog veel erger. Ik kan jou niet missen, ook al zei je vlak voordat je dood ging van wel. Ik kan het niet."