MIKNATIS AŞK

14. Bölüm

BUSE'NİN AĞZINDAN;
Konser bitmişti ve cafeye doğru öylece yürüyorduk. Güneyin suratı hiç olmadığı kadar asıktı ,okyanus ise karşıt olarak çok mutlu bi şekilde yanıma sokulmaya çalışıyordu. Hem bu durumdan kurtulmak hem de yarın için olan planım için sessizliği bozarak;
"Ya ben eve gidicem, siz gidin kafeye. " dedim. Güney yüzünü bana çevirse de saniyeler sonra önüne bakmaya devam etti. Okyanus atlayarak "Tamam aşkım gidelim eve hem belki birşeyler yaparız film filan izleriz." dedi imalı tonda ama ben atağa geçerek "Yalnız kalmak ve düşünmek istiyorum ." Diye ekledim. Okyanus tepkime şaşırmış olacak ki "Neyi düşünceksin ?" Diye sorguladı. Ben ise "Hayatımı." Diyerek kestirip attım ve eve yürümeye başladım.

Eve gelir gelmez odama gidip yatağa uzandım ve telefonumdan Güneyin sosyal medya hesaplarından birine girdim. Fotoğraflarını incelemeye başladım. Öyle güzel gülüyordu ki. Kafamı iki yana sallayıp Güneyi aklımdan çıkarmaya çalıştım ve uçak biletimle birlikte telefonumu çantama koydum. Sıla hala gelmemişti bende uyumaya karar verdim. Yastığa gömülüp uykunun kollarına atladım.

Alarmımın çalmasıyla gözlerimi açtım ve alarmı kapattım. Giyindim ve bir not kağıdı alıp yazmaya başladım "Sevgili ikizim ben babamızın ölüm yıldönümü olduğu için sabahın ilk saatlerinde izmire geldim beni merak etme." Evet babamı (benim yüzümden ölen babamı da diyebiliriz) ziyaret etmek için izmire gidiyordum.

İzmire vardığım gibi babamın mezarına gittim ve mezarlığa bakarken 4 yıl öncesine kaydı aklım. 13 yaşındaydım. Bir pazar günüydü ve annemle babam her zamanki gibi kavga ettiler. Annem ben çıkıyorum dedi ve gitti. Ama bu sefer merakım ağır bastı ve peşinden gittim. Bir kafeye girdi ve bir adama sarıldı. Adamın arkası dönük olduğu için kim olduğunu görememiştim. Zaten o an herşeyi anlayabildim. Hayatımda o güne kadar hiç öyle hissetmemişimdir. Bi koşu babamın yanına gittim ve herşeyi anlattım. O an o güne kadar kahramanım olan babamın çöküşünü gözlerimle gördüm. Yıkılmıştı. Yokolmuştu gözlerimin önünde.
Bana 'Kızım ben kafamı toplamak için birlikte gittiğimiz yere gidicem. Biraz kafa dağıtıyım' demişti. Bende peki demiştim ama bir saat sonra içime bir kurt düştü ve gittiği yere gittim. Arkası dönük denizi izliyordu gittiğimde. Gözlerimi kapatıp sessizce 'Oh be, düşündüğüm şeyi yapmamış." Dedim ve yanına yürümeye başladım. O saniye arkasına bakmadan bıraktı kendini ölüme. Gözlerimin önünde ruhu ölen adamın bedeni de yok olmuştu. Ben ise sadece göz yaşları içinde babamın ölüşünü izleyebildim. Bu olayın doğrusunu ne Sıla ne de annem bilmiyor, söyleyemedim çünkü. Hıçkırıklar içinde mezarlığa bakarak konuşmaya başladım "Babacım ben seni ne kadar özledim anlatamam, benim annemin iş arkadaşını, sevgilisi sanmam senin hayatına bedel oldu."deyip iç çekdim ve devam ettim. "

"Hala kendimi suçluyorum baba ben. Sensizliğimin sebebi benim. " ağlamam biraz daha sakinleşince babamın ruhuna yaslanıp ona hayatımızdaki değişmeleri anlatmaya başladım ve konu Güneye geldi "Baba senin kızların aşık oldular biliyor musun. Sıla bana anlatmıyor ama ben bakışlarından anlayabiliyorum. Bana gelince benim aşkım çok umutsuz ama çok seviyorum, onunlayken yaşadığımı hissedebiliyorum ben ve inan napıcağımı bilmiyorum." deyip anlatmaya devam ettim. Ağlamam bitmemişti ve Güneyi anlatırken hızlandı. Herşeyi anlatınca eski ve şuan boş olan evimize doğru yola çıktım.

Eve vardığımda babamın heryerinde olduğu evi özlediğimi fark ettim ve yere çöktüm. Belkide ellinci kez çalan telefonumu sessize alıp düşünmeye başladım. Durmuş olan ağlamam babamın ölüm sebebinin kendim olduğunu , intihar edişini hatırlayınca şiddetlendi ve hızla kapının kenarında duran alet çantasının yanındaki makasa atıldım. Makası elime alıp belime kadar uzanan saçlarımı sert darbelerle kesmeye başladım. Aynı zamanda ağladığım için hiçbirşey de göremiyordum. Sadece Güney'in "Buse!" diye bağırışını duyabildim. Yanıma çöktüğü an makası bırakıp hızlıca Güneye sarıldım. Bu acılar bana çok gelmeye başlamıştı, dayanamıyordum artık.