Byun Baekhyun's Property [CHANBAEK]

purtin

Baekhyun's

I keep on running. Running through the night didn't even know where to go. It seems like my feets has it's own mind that keep on running.

He's making out with someone. But not just someone. Kundi si Lhuve. Matatanggap ko pa kung ganon. Sabi kasi nung tumawag sakin na he's dead drunk, I can make a hunch that ginayuma lang sya ni Lhuve. But no, he's comepletely awake. And not just that, nung nakita niya. He smirked at me.

Chanyeol smirked at me as if showing me that I don't stand a chance.

Pabagal ng pabagal ang takbo ko. Hanggang sa napahinto na ako. Im in a middle of nowhere, middle of an empty street. Mag-isa nanaman ako, parang dati.

I just keep on avoiding the past but it just won't stop bugging me and now it's back. Mag-isa nanaman ako. Pinagtutulakan ng mga taong mahal ko. I tried to, but they keep pushing me away.

Ayoko ng side ko na 'to. Umiiyak, nasisira, mahina. Pinapakita na nasasaktan ako. Pero para san pa nga ba 'tong pagtatago ko? Wala namang makakakita sakin.

Nanghihina ako. Sobrang nanghihina. Nararamdaman ko ang malamig na sahig ng kalsada. Napahiga ako, ang payapa ng langit. Sana ganito nalang din ang buhay ko.

Kasalanan ko ba? Nagmahal lang naman ako. Minahal ko lang naman si Chanyeol.

I feel another tear scrolling down on my cheeks, before everything turned black.

I wake up. Puting kisame. Ito ang una kong nakita pagmulat ko ng mga mata ko.

At sa sandaling paggising ko, naalala ko nanaman ang lahat. Lahat ng sakit. Pumikit nalang ulit ako. Sana hindi nalang ako nagising.

But who am I kidding? I need to face reality. Tumitig lang ako sa puting kisame. Cliche, nandito ako sa ospital at dadating sila Sehun para kamustahin ako tapos ikwkwento nila na dinala ako dito ng isang tao tapos sya na ang makakatuluyan ko forever.

Lol.

Inikot ko ang patingin ko at napagtantong mali ako. Andito pala ako sa kwarto ko, namin.

Anobayan umaasa pa naman ako sa naisip kong cliche na story. Atleast doon may lovelife ako.

Bumukas yung pintuan at nakita kong pumasok si Luhan. A concerned expression is plastered in his face. Napaiwas nalang ako ng tingin. He's pitying me. And I don't like it. Ayokong kinakaawaan ako.

Some people even say that masama akong tao kasi wala akong kinakaawaan. Sino ba namang tao ang gusto kaawaan? So I don't pity them, and they need to do the same.

Umupo si Luhan sa tabi ko at hinawakan ang braso ko. "Baekhyun." Sabi niya.

I tsked. Nakakainis. "Don't give that face Luhan. I don't like it." I firmly said. Hindi na siya nagsalita after non.
Ang akward ng situation. Ang tanga ko talaga. Why would I ask him that kung hindi naman nya kayang pigilan? Letse. I speak up to ligthen the atmosphere.

"Sinong tanga ang nakakita sakin kagabi at hindi manlang ako dinala sa ospital?" I asked. Pero umiwas sya ng tingin at instead sabihin kung sino tinanong niya lang ako.

"How are you? Wala bang masakit sayo?" Is he avoiding my question?

"I'm fine. So sino nga nagdala sakin dito?"

He gave out a long sigh before answering. "Si Chanyeol."

Napakagat labi ako at hindi tumingin sa kanya. Parang binagsakan ng pinakamalaking bato sa mundo ang puso ko. Naaalala ko kung anong nangyari.

Pero saglit, nakita nya ako kagabi sa daan? Tinulungan nya ako. Inuwi nya ako dito. Kahit konti atleast may pakialam parin sya sakin.

Napatingin ako sa kabilang kama. Ayos na ayos ito at parang ilang araw nang walang natutulog. Saan kaya natulog si Chanyeol? Dyan kaya? Binantayan nya kaya ako buong gabi? Ang sakit sa ulo.

Napatingin kami ni Luhan sa bintana ng may marinig kaming dumating na kotse. Nagkatinginan kami at nagtatanong na mga mata kung sino yun.

Kahit medyo nahihilo, tumayo parin ako para makita kung sino yun. Baka mamaya gwapo yun aba susunggaban ko na, para naman makalimot ako.

Pagbaba namin nagulat kami sa nadatnan namin. Pero parang gumuho ang mundo ko non.

Nakatayo si Chanyeol sa pintuan at nakapang-alis. Pero hindi lang yun, may mga katabi siyang maleta.

Lalayas sya? Lalayas na sya? Aalis na ba siya sa bahay na 'to? Ganon ba niya ako sobrang kamuhian at hindi nya masikmura na nasa iisang bahay lang kami? Aalis ba sya dahil sakin?

Milyon, milyong-milyong katanungan ang napasok sa isip ko. Ba't ganon? Naiinis ako, nasasaktan ako. Naiiyak ako.

Napansin ata nya ang presensya namin. "Good morning Luhan." Sabi niya at ngumiti lang sa kanya si Luhan.

Yung boses nya, kakaiba. May parang nag-iba.

Tapos tumingin siya sakin. Gusto kong umiwas, yung mga mata nya. Its like shouting for something that I can't get it. He grinned at me. "Ayos kana ba, Baek? Gabing-gabi na nasa labas ka pa. Baka masaktan ka, kung ano-ano kasi ang nakita mo kagabi." He said.

Aray. Ouch. Sakit. Tumango nalang ako at umiwas sa tingin nya. The way he talks, every words he says is like a sarcasm that he wants me away.

"Aalis ka Chanyeol? Lilipat kana? Biglaan ata?" Biglang sulpot mula sa kung saan na si Tao. Salamat at may nagtanong narin.

"Oh, this?" He pointed at the bags. "This isn't mine."

"Eh, kanino?"

"It's -"

"Chanyeol!" A shout cutted him off.

Kinabahan ako sa narinig ko. Kilala ko ang boses na yun. Kung hindi ako nagkakamali..

"Angelea! You came!" Chanyeol said as he welcomed Lhuve in his arms and they hugged as if no one's watching them.

Fuck, my hearts tearing apart. Can't they see? Nag-iwas ako ng tingin.

Ang aga-aga nandito si Lhuve. Lalong nasisira ang araw ko. Bakit ba sya nandito? At kanino ba yung mga maleta na yan?! Nahihilo ako, ayoko nang mag-isip!

"Guys, I just want you to know that these bags are Angelea's." Sabi ni Chanyeol. Bravo, english. But so what kung kanya yan? Bat nandito? Kainis!

Wait, fuck no.

"Yes. Dito na titira si Angelea." Napatingin ako kay Chanyeol at nagkasalubong ang tingin namin.

W-what,

Tumingin ako kay Lhuve and she smirked at me. "Kasi nagkabalikan na kami. Right baby?"

Did the tables just turned? No..

---

Exams are over! yehet!