Kakao Blank •KaiSoo• √

•35•

18.23

Bonibon:
•Neden hala gelmedin

Dorero:
•Gelemedim

Bonibon:
•Neden?

Dorero:
•Beklenmeyen aksilikler oldu

Bonibon:
•Ne gibi aksilikler?

Dorero:
•Ne yapacaksın?

Bonibon:
•Gelmeni bekliyordum

Dorero:
•Ben de gelmeyi isterdim ama şansa bak ki gelemedim Jongin

Bonibon:
•Seni özlüyorum :(

Dorero:
•Kyaaa! Kıyamam~
•Ben de seni özlüyorum

Bonibon:
•Gerçekten mi?

Dorero:
•Gerçekten

Bonibon:
•O zaman neden gelmiyorsun

Dorero:
•Bunu söylersem işini bırakır gelirsin
•O yüzden söylemeyeceğim

Bonibon:
•Artık söylemek zorundasın

Dorero:
•Hayır, hiç de bile

Bonibon:
•Söyle, Kyungsoo.

Dorero:
•Aman be!
•HASTALANDIM!
•OLDU MU?!

Bonibon:
•Hastalandın mı?

Dorero:
•Evet T_T

Bonibon:
•Hâla hasta mısın?

Dorero:
•Evet T_T
•Hey!
•Lütfen bana yola çıktığını söyleme

Bonibon:
•Pekala, söylemeyeceğim

Dorero:
•Jongin -.-
•Fazla bir şeyim yok
•Sehun da yokmuş dükkanda, gelme sakın
•Cevap versene köpek!
•Aman ne yaparsan yap ya
•Bıktım senden
•Tamam bıkmadım ama neyse ya anladın sen onu
•Ne diyorum ben ya
•Çikolatalı pasta da al bari
•Hep annem yapınacak değil ya canım

18.52

•••••••••••••••••••••••••••••••••

"Gelme demiştim!"

Ateşi olduğu için annesi sadece Pororo'lu baksırı ve bol bi tshirtle kalmasını sağlamıştı. Jongin'i odasının kapısının önünde görene kadar yarı çıplak olduğu gerçeği aklından tamamen silinmişti. Sonraysa zaten yana atılmış örtüyü hızlıca üstüne çekip çemkirmişti.

Jongin hızla yanına gelip avcunun içini alnına bastırdığındaysa gözlerini açıp gözlerini gece siyahı gözlere kenetlemişti. Alnında olan el boynuna kaydığında huylanıp kıkırdayarak kendini sakladı. Tiki falan yoktu ama bi anda dokununca vücudu tepki vermişti.

"Ateşin o kadar çok değil ama sen yine de şu örtüyü bi bırak."

Jongin örtüyü zorla çekip aldığında Kyungsoo tamamen çıplak kalmış gibi hissediyordu.

"Evde yatarken hasta olmayı nasıl başardın?"

Ayağa kalkmaya çalıştığında Jongin göğsünü itip yatağa düşmesini sağlamıştı.

"Pencere açık uyumuşum. Ayrıca sen de ateşimin o kadar olmadığını söyledin, yatmak zorunda değilim."

Hastalık halinde olan mızmız çocuklar gibiydi. Onun nasıl da her durumda sevimli olmayı başardığını merak ediyordu Jongin.

"Hayır beyefendi, zorundasın. Tamamen iyileşene kadar kalkmak yok."

Yatağın diğer tarafına zıplayıp sırtını yatak başlığına dayadı.