EYLÜL YAĞMURLARI

13.BÖLÜM

Bölüm şarkısı; Zakkum- Kiminiz

İyi okumalar!

Koşmak, oyuncağını kaybetmiş bir çocuğun bulduğu andaki sevinciydi benim için. Yüzünde ki -ağlamanın etkisiyle oluşan- ıslaklığı silip oyuncağa sarılmasıydı. O oyuncağı bulana kadar başka oyuncaklarla yetinmiş çocuğun bulduğu anda diğerlerini atıp aradığına kavuşmasında ki mutluluğuydu. Koşmak her şeye tamam deyip beklemekti, aynı oyuncağına bulana kadar sabredip diğer oyuncaklarla yetinen bir çocuğun beklemesi gibi. Koşmak sıcağın bastığı anda durmak yerine daha da inat edip serinletici bir havaya kavuşma isteğiydi. Şimdi de öyle, koşuyorum. Bekliyorum ki zaman geçsin, bilinmezlikler çözülsün. Koşarak rahatlıyorum, unutuyorum kısa bir anlığına bile olsa. Belki de bebeğini kaybetmiş küçük bir kızın araba ile oynayıp onu bir kaç saatliğine unutması gibi. Unutuyorum, belki de bu zamanda her şeye kapalı gözlerim, uyuyorum. Ne zaman uyandırılacağım, kim bilir!?

Öğlen güneşi attığım her adımda beni takip edercesine yakarken büyük spor salonunda adım seslerim yankılanıyordu. Basketbol sahasının sınırlarını belirleyen beyaz çizgileri üzerinde koşarken alanı aydınlatan ve havalandıran duvarların yukarılarındaki dört büyük camdan güneş sızıyordu. Her adımımda yüzümde ter taneciklerini daha da hissediyordum. Yarım saattir koşuyor olmalıydım. Tüm öğle aramı burada geçirmiştim. İlk gün geldiğimiz spor salonuydu, tek fark şu an boş olmasıydı. Sessizlikte sadece adım seslerimi ara sırada kesik kesik olan nefes alış veriş sesimi duyuyordum. Topuz olarak -toka kullanmadan- yaptığım saçım çözülmeye başlamıştı, bu kadar dayanması bile toka olmadan olduğu için büyük başarıydı. Koşmaya devam ederken elimi saçıma atıp tamamıyla çözülmesine izin verdim. Saçlarım geriye doğru düşerken her adımımda havalanıyordu. Salon havalandırması bakımından serindi, fazla terlemesem de bu iyi bir avantajdı.

Öğleden önceki dört ders -bugünün haftanın son günü olmasından mı ne- hızlı geçerken daha dört ders vardı. Zil çalar çalmaz kendimi burada bulmuştum, koşmak iyi gelecekti ve de gelmişti. Durmadan koştuğum için çevresi baya büyük olan salonda kaç tur attığımı bilmiyordum. Bildiğim şu ki koşarken aşırı zevk aldığım. Her şeyi unutuyorum daha ne olsun. Koştukça hızlanmış olan adımlarım yavaşlarken aynı zamanda derin nefesler alıp veriyordum. Kırk beş dakika olan öğle arası neredeyse bitecekti, yani eğer zaman hızlı geçtiğini düşünürsem.

Sonunda durduğumda ellerimi dizlerime koymuş belimi eğmiştim. Üzerimde okul takımının dolaplarından bulduğum siyah bir forma vardı, önünde büyük harflerle Karacan Lisesi yazıyordu. Altımda ise yine okul takımından bir kızdan aldığım eşofman. Kızla buraya girerken karşılaşmıştım, ondan rica edince de beni kırmamıştı.

Derin derin nefesler alıp verirken belimi doğrulttum. Duvar kenarlarında bulanan oturaklara doğru yürürken benden başka bir ses yankıladı salonda. Arkamı döndüğümde çocuklar kapıdan giriyorlardı. Caner, Göktuğ'a hararetli bir şekilde bir şeyler anlatırken Bartu telefonunda bir şeyler yapıyordu. Yere kendimi atıp sırtımı duvara yaslayıp yanıma ulaşmalarını bekledim.

Koca bir haftayı onlarla birlikte bitiriyordum, gözlerimin önünden geçerken şu bir kaç gün yüzümde hafif bir sırıtma oluştu, mutluydum ben. Oluyordum sanırsam, bunun farkına varmam geç olsa bile, mutluydum işte. Gözlerimi kapatıp anın tadını çıkarmaya karar verdiğimde olumsuz düşünceleri aklıma getirmemeye çaba gösteriyordum.Yanıma ulaşan beylere göz gezdirirken kızlarda yanımıza ulaşmışlardı. Yanıma kendilerini bıraktıklarında muhabbete dahil olmaya çalıştım.

"... kordona gidip biraz yürüyebiliriz, okul ciddi anlamda sıkıcı olmaya başladı." Göktuğ telefonunu çıkarıp ardından saati söylediğinde birazdan dersin başlayacağının da haberinin vermiş oldu. Okuldan çıkıp gitmek bana göre değildi, bunu yapacağımı sanmıyordum. Babamın böyle bir şeye ne gibi bir tepki vereceği belli olmazdı.