Fire In My Eyes, The Hobbit Fanfiction (voltooid!)

The Secret Kingdom

Ik probeerde rustig bij de rest te blijven. Ik kan hier niet zomaar rond rennen. Dan word ik zo buiten gezet. "Het is dus waar, u kent mijn familie"zeg ik en volg de koning die rondjes om me loopt. "Ja, dat is waar. Maar ik denk niet zo veel als u"zegt De Koning. Ik wist dat hij me daar pijn mee kon doen. "Sorry mijn heer, maar ik weet hun namen niet eens"zeg ik en probeer de brok in mijn keel weg te houden. "U moeder heette Lëilathá, ze had lang blond haar en groene ogen, en was een elf. Ze was geliefd door iedereen, en trouwde op haar 1156 verjaardag met Ethëlandó, je vader, je hebt veel van hem weg. Zwarte haren en fel groene ogen. Hij was een nobele vechter, we hebben samen veel gevochten. U vader was een prins, het koninkrijk was niet bekent, omdat niemand wist waar het was. The Secret Kingdom noemen de meeste het ook. U moeder had genezende krachten"legde heer Thranduil uit. Ik heb nog nooit zo aandachtig geluisterd. "Is er een kans dat ik het kan vinden?"vraag ik. "De kans is klein als je niet weet wat je zoekt, pas als je het weet zal het op je pad lopen"zegt Thranduil. "Ik ben niet goed in raadsels"zeg ik. "Je zal het vinden, maar de tijd is nog niet aangekomen"zegt hij. "Hij bedoelt dat het nog moet komen, en het zou een eer zijn om u te mogen helpen"zegt de elfen prins en buigt. "Dus eigenlijk ben ik een prinses?"vraag ik. "Dus er is een kans?"zeg ik blij. "Ik zou er niet zo over denken, de laatste die het koninkrijk heeft gezien zei dat er niks van over was, maar een oude elf die ik ken zei dat het koninkrijk zien baar word als je er geen slecht bedoelingen met heb, dus dat je het niet gaat gebruiken voor oorlogen"zegt Thranduil. "Dus eigenlijk ka het een mythe?"vraag ik. "Eigenlijk wel"zegt de koning alsof het hem spijt. Net wanneer ik weg wil lopen begint hij weer te praten. "De man zei ook dat de opvolger van het koninkrijk word herenigd"zegt hij. "Dus er is nog hoop?"vraag ik. "Ja, er is nog hoop"zegt hij en lacht.