Fire In My Eyes, The Hobbit Fanfiction (voltooid!)

Wanneer is het kwaad sterker als ons?

We lopen door de gangen, naar de hoofdingang. "Sorry, maar ik mag jullie er niet door laten, orders van Heer Tranduil"zegt een van de bewakers die er staat. "Dit is prins Legolas Greenleaf, je mag een prins niet tegen spreken"zeg ik. "Zijn vader is de koning, die mag je zeker niet tegen spreken"zegt de elf. "En wat als ik zeg dat jullie de wijn voorraad leeg drinken? Wat zal hij dan zeggen?"vraag ik. "Doe de deuren open"zegt de elf, en we lopen dan naar buiten.

"Weet je waar ze is?"vraag ik. "Deze kant op"zegt hij en Tauriel staat op een rots bij een rivier. We lopen langzaam dichterbij, en ik ziet dat ze haar hand naar een pijl wilt halen. Ze draait zich om en heeft haar pijl gespannen in haar boog. "Ik dacht dat jullie orken waren"zegt ze. "Als we dat waren, was je nu dood"zegt Legolas. "Tauriel, je kunt niet op 30 ork's jagen in je eentje"zegt Legolas en we maken een weg dichter naar haar toe. "Ik ben niet alleen"zegt ze. Slim gespeeld. "Je wist dat we kwamen?"vraagt hij. "Ik dacht dat je alleen kwam, Eletha lag te slapen op jou bed"zegt Tauriel. "Sorry voor het bloed wat er nu op zit, ik maak het nog wel goed"zeg ik. "Het is al goed"zegt Legolas. "De koning is boos, 600 jaar lang heeft mijn vader zich over je ontfermd, en je negeerde zijn bevelen. Beschaamde zijn vertrouwen, ga mee terug en hij vergeeft het je"zegt Legolas. "Dat doe ik niet, als ik terug ga, vergeef ik het mezelf nooit. De koning liet nooit ork-tuig toe in ons land. Maar nu staat hij toe dat ze onze gevangenen doden"zegt Tauriel. "Het is niet ons gevecht"zegt Legolas. "Dat is het wel, het houd hier niet bij op. Met elke zegen groeit het kwaad"zeg ik. "Als het aan je vader ligt, doen we niets. We verschansen ons achter onze muren, in een leven zonder licht, terwijl het steeds duisterder wordt. Horen wij niet bij deze wereld? Vertel eens melon. Sinds wanneer laten wij het kwaad sterker worden als ons?"vraagt Tauriel.