Ερωτεύτηκα τον Άντρα μου.

Chapter 13

"Γύρισα" είπε ο μπαμπάς βγάζοντας τα παπούτσια του στην είσοδο.

Η μικρή Βίκυ έτρεξε επάνω του και αυτός την σήκωσε στην αγκαλιά του. Κοίταξε στο σαλόνι και είδε εμένα και την Ελίζα και μετά εμένα. (Ελίζα λένε την μητριά) Κάθισε στην απέναντι πολυθρόνα και μου χαμογέλασε.

"Πως είσαι Κάρολαιν;" ρώτησε.

"Καλά, να εδώ μιλούσαμε με την Ελίζα για το αν θα σας άρεσε να έρθετε για δείπνο στο σπίτι μας" είπα.

"Καθόλου κακή ιδέα" είπε ο μπαμπάς. Μετά έπεσε ησυχία αλλά εκείνος την έσπασε. "Κοίτα, τον τελευταίο καιρό κατάλαβα πόσο λάθος είχα κάνει μαζί σου. Μετά τον θάνατο της μητέρας σου δεν ξέρω τι με είχε πιάσει. Θέλω να επανορθώσω. Σε αγαπώ Κάρολαιν αλήθεια" λέει και φαίνεται οτι έχει βουρκώσει όπως και εγώ.

"Και εγώ σε αγαπώ μπαμπά και σε καταλαβαίνω, το να χάσουμε την μαμά ήταν δύσκολο αλλά τώρα έχεις μια νέα γυναίκα εδώ που σε λατρεύει και εσύ το ίδιο" είπα και χαμογέλασα. Σκούντηξα την Ελίζα δείχνοντας πως ήταν ώρα να πει αυτό που κρατούσε.

"Γλυκέ μου, εμ έχω να σου κάτι" είπε εκείνη διστακτικά.

"Σαν τι;" ρώτησε ο μπαμπάς ενώ έπαιζε με την Βίκυ.

"Είμαι έγκυος" είπε. Ο μπαμπάς κοίταξε με διάπλατα μάτια. Άνοιξε το στόμα του αλλά το έκλεισε. Δάκρυα εμφανίστηκαν στα μάτια του και σηκώθηκε να αγκαλιάσει την γυναίκα του. Έτσι πέρασε η ώρα και ο Ίαν είχε έρθει. Μπήκα στο αμάξι αφού χαιρέτησα την οικογένεια μου.

"Πως πήγε;" ρώτησε.

"Πολύ καλά. Έμαθα θα αποκτήσω αδερφάκι" είπα όλο χαρά.

"Τέλεια" είπε εκείνος και έσκυψε δίνοντας μου ένα φιλί στο μέτωπο.

Ξεκινήσαμε για το σπίτι. Στο δρόμο έβαλα δυνατά μουσική και άρχισα να τραγουδάω και ο Ίαν γελούσε. Φτάσαμε σπίτι και μπήκαμε μέσα. Πρώτο πρώτο είδαμε τον Μάθιου με τις βαλίτσες του και τον Όλιβερ λίγο πιο δίπλα να λέει στην Μαίρη που μα πάνε τα πράγματα.

"Φεύγουμε" είπε ο Μάθιου και ο Όλιβερ γύρισε να μας κοιτάξει. Με αγκάλιασε και μετά τον αδερφό του. Ο Μάθιου έκανε απλή χειραψία. Πριν φύγει να μπει στο αμάξι σταμάτησε.

"Δεν είσαι τόσο ανίκανος όσο νόμιζα για την εταιρία" είπε και κοίταξε τον αδερφό του. Χαμογέλασε και έφυγε.

Ο Ίαν γύρισε σε μένα και χαμογέλασε.

“Και τώρα οι δύο μας” είπε με ένα διαβολικό χαμόγελο.

“Εννοείς οι τρεις μας” είπε ο Σεμπάστιαν όταν μπήκε στο δωμάτιο. “Ο πατέρας σου σε κάλεσε να επισκεφτείς το σπίτι σου, μαζί με την γυναίκα σου. Επίσης θα κάνει και ένα συμπόσιο για να σε συγχαρεί για την εταιρία και για να κλείσεις μια νέα συμφωνία με κάποιους Άραβες επιχειρηματίες” είπε ο Σεμπάστιαν και έφυγε.

Ο Ίαν δεν μιλούσε. Κάθισε στηβ πολυθρόνα και εγώ πήγα δίπλα του και του έτριψα την πλάτη.

“Όλα καλά θα πάνε” είπα και κοίταξε επάνω. Χαμογέλασα και το ίδιο έκανε εκείνος.

“Απλά έχω καιρό να δω τον πατέρα μου αυτό είναι όλο” είπε και ανέβηκε στο δωμάτιο μας. Αναστέναξα και τον ακολούθησα.

Την επόμενη μέρα οι βαλίτσες μας ήταν ήδη στο αμάξι. Θα πηγαίναμε με ιδιωτικό τζετ και εγώ πρώτη φορά ταξίδευα με ένα. Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο ο Ίαν δεν μιλούσε. Μπήκαμε στο τζετ και εγώ ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που είχα κολλήσει στο παράθυρο.

“Κάρολαιν” είπε ο Ίαν. Γύρισα να τον κοιτάξω και τα χείλη του βρέθηκαν στα δικά μου. Ανταπέδωσα στο φιλί όμως σταμάτησα όταν ο Σεμπάστιαν ξερόβηξε. Γελάσαμε και κάθισα δίπλα του. Μου τράβηξε το κεφάλι στο στήθος του και άκουγα την καρδιά του όσο ένας γλυκός ύπνος με έπαιρνε μακριά.

Γειά σας. Συγγνώμη για την αργοπορία και για το μικρό κεφάλαιο. Το επόμενο θα έχει πιο πολλά. Τα λέμε

Αναστασία♥