War With Ghosts

1~de uitdaging

Alexander en Taylor stormen de aula in. Sommige meiden kijken op van wat ze aan het doen waren en kijken de jongens smachtend na.

Alexander Mauser, ook wel bekend als dé knapste jongen van de hele school. Alle meiden willen met hem en smachten om alleen maar één kleine aanraking van hem. Alle jongens willen hem zijn.

Taylor Thorn, een meelopertje van Alexander. Of zoals hij het zelf noemt: "de beste vriend" van Alexander. Hij is niet zoals je op het eerste oog zou denken, met zijn chocoladebruine ogen, arrogante blik en zwarte haren. Onder dat masker van bederf ligt een gouden jongenshart, wat je zowat uit hem moet trekken om iets van zijn liefdadigheid mee te krijgen.

Bijna alle gesprekken in de aula vallen stil als Alexander en Taylor naar hun vaste plaats lopen, waar Caroline en haar volgertjes zitten.

Bíjna alle gesprekken. Er zijn een paar mensen die zich niet veel aantrekken van de plotselinge aanwezigheid van Alexander en Taylor.

Een paar van die mensen zijn Madelynn en Stefan, de slimmere scholieren. Ze gaan gewoon ongestoord verder met hun discussie over het goede antwoord op een vraag van het proefwerk wiskunde, wat ze voor de pauze hadden.

Langzaam komen alle andere gesprekjes in de aula weer op gang en merkt bijna niemand de aanwezigheid van de populaire scholieren meer op. De meeste leerlingen kijken op hun mobiel voor het lesrooster. Andere leerlingen praten over wat ze in het weekend allemaal beleefd hebben.

'Hé, hebben jullie al gehoord van die vrouw die volledig was geflipt, omdat ze zogenaamd de geest van haar dode man zag?' onderbreekt Alexander het gesprek tussen de meiden over hun nieuwe inkopen die ze dit weekend hebben gekocht.

Taylor kijkt zijn vriend dankbaar aan. Hij vind die gesprekken over nieuwe kleding en make-up maar niks. Een verhaal over een geflipte vrouw die spoken ziet, dát is pas interessant!

Taylor draait zich geïnteresseerd om naar Alexander en verteld: 'Ja, ik heb er inderdaad over gehoord. Die arme vrouw is opgenomen in een psychiatrische kliniek. Ze bleef maar herhalen dat ze haar man zag zweven, maar hem niet kon knuffelen of aanraken, terwijl haar man al 8 jaar geleden gestorven was! Ze vertelde ook dat ze haar man al die tijd zag in haar dromen, maar sinds kort ook in het echte leven.'

Ook Caroline en haar "vriendinnen" mengen zich in het gesprek tussen de twee jongens. 'Die vrouw heeft misschien wel gelijk. Het schijnt dat alle geesten van over de hele wereld naar deze streek komen wanneer ze het lichaam verlaten.'

De jongens beginnen luid te lachen. 'Caroline, alsjeblieft! Dat is maar een dom kindersprookje!' schaterlacht Alexander, terwijl hij lachend een paar keer slaat op zijn schoot.

'Er zijn al zoveel mensen die beweren geesten te hebben gezien in deze streek, maar niemand werd geloofd. Mijn bloedeigen tante zag haar verloren zoon een lange tijd terug ook opeens weer, zittend op de bank! Dat is echt geen sprookje, hoor!' reageert Caroline boos terug.

'Wat Caroline zegt, klopt. Mijn moeder zag mijn oma laatst ook, maar ze dacht dat ze hallucineerde', mengt de normaal verlegen Xandra zich in het gesprek.

'Het is een sprookje. Natuurlijk hallucineren jullie moeder en tante! Waarschijnlijk is er een draadje kapot in hun hersenen. Misschien is het een idee om naar de dokter te gaan? Straks is het erfelijk en hebben jullie het ook! Hier begint het al!' maakt Alexander de meiden belachelijk.

'Ik ken toevallig veel meer mensen die familieleden hebben die geesten hebben gezien en die mensen zijn echt niet gek!' begint Xandra nu een beetje boos. 'Ken je die Madelynn? Dat studiebolletje?' zegt ze nu wat zachter.

Madelynn, die een paar tafels van het groepje verwijderd zit, zet haar oren op scherp en probeert te luisteren naar wat Xandra over haar wilt vertellen. Stefan daarintegen, blijft gewoon rustig door over zijn uitleg waarom zijn antwoord goed was.

'Ja? Wat is daar mee?' vraagt Taylor verveeld. Hij vindt dit maar complete onzin. Die domme blondjes geloven alles wat ze horen of lezen op hun Iphone.

'Dat is die ene met die jampotglazen op haar hoofd, toch?' vraagt Alexander ook al verveeld. Hem kan het niet veel schelen wie die Madelynn nou eigenlijk is. Meisjes in korte rokjes en laag ingesneden shirtjes, dat is wat hem interesseerd. Niet zo'n studiebolletje die alles van haar lichaam bedekt heeft.

Madelynn, die nog steeds luisterd, balt haar handen tot vuisten. Ze wordt wel vaker een studiebolletje met jampotglazen genoemd, maar het went nooit. Toch doet ze altijd alsof het haar niks kan schelen, hopend dat het ooit zal ophouden.

'Haar vader liet laatst hun pas overleden hond uit. Ik zag hem lopen in het park en de lucht aaien, terwijl hij: "Ja, brave hond!" riep. Daarna gooide hij een bal, die niet teruggebracht werd door de hond', vervolgt Xandra haar verhaal.

'Ik wist altijd al dat die familie niet spoorde', zegt Alexander nog steeds verveeld, terwijl hij een kauwgompje in zijn mond stopt en ongeïnteresseerd begint te kauwen. 'Maar wat probeer je nou te zeggen?'

'Dat niet alle doorsnee mensen denken geesten te zien, maar ook genieën! Die vader van Madelynn is één van de beste plastische chirurgen van heel Nederland. Die vent is echt niet gek!' Madelynn staat op en loopt langzaam naar het groepje toe. Iedereen kijkt op en alle gesprekken rondom de groep lopen stil.

'Dat jullie roddelen over mij, prima. Maar je gaat niet roddelen over mijn vader, die zogenaamd gek is. En dan nog wat, geesten bestaan niet. Ze bestaan alleen maar tussen je oren, in je gedachten.' Ze draait zich vol voldoening om en wilt weer teruglopen naar haar plek bij Stefan, als de stem van Alexander haar bewegingen plots laat stoppen.

'Dus jij durft wel geesten op te roepen om te bewijzen dat het allemaal fake is?'

Madelynn draait zich langzaam terug naar Alexander en ziet hem met een uitdagende grijns rond zijn mond gesierd naar haar kijken. Ze voelt dat er iemand naast haar komt staan en kijkt opzij.

Stefan kijkt haar zwak glimlachend aan en knipoogt naar haar. Madelynn rolt kort, zelfs bijna onzichtbaar, met haar ogen.

'Dat durft ze zeker! Zelfs ik durf het!'

Madelynn facepalmt zichzelf in haar gedachten. 'Waarom moest Stefan nou per se weer één van zijn nutteloze pogingen om stoer en populair over te komen doen?!'

Het groepje valt stil. Pas na een paar minuten begint Alexander weer te praten.

'Goed dan. Deze zaterdag om middernacht voor de zuidkant van het bos. Neem kaarsen mee, ik regel de rest. Degenen die niet komen, zijn een stelletje bange kippen en zullen worden vernederd voor de hele school.'

En na die woorden, gaat de bel.

Ander soort schrijfstijl dan normaal. Vinden jullie het wat? Het is voor alle duidelijkheid geschreven vanuit de derde persoon, niet vanuit een POV. Dit hoofdstuk heeft rond de 1100 woorden.

Normaal bevatten mijn hoofdstukken rond de 500 woorden, dus je kan misschien begrijpen dat er veel meer tijd inzit.

Als jullie deze schrijfstijl leuk vinden, zeg dat dan even in de comments. Dit is gewoon een uitprobeersel. Als het leuk gevonden wordt, zullen er voor de duidelijkheid géén daily updates komen. Dan publiceer ik alleen als ik het echt af heb.

Love you all xxx wondergirl101