Küçük Kalbin Büyük Hikayesi

Küçük Kalbin Büyük Hikayesi 4. Bölüm

Yaz mevsimi her birimiz için okuldan ve derslerden kaçıp yeni maceralar yaşama ümidiyle doldurduğumuz hayal penceresinden ibaret olsa da, benim için bu pencereye dahi değemeyen bir rüzgardı. Yazdan ufak ufak uzaklaşmamı sağlayan ilk dersimize başladık. Bayan Garnet seviyeleri önemsemiyordu. Konuyu iyi öğrendikten sonra aşağıdakinin de yukarıdakinin de bir yerden sonra eşit seviyeye geleceğine inanıyordu. 

-Temel alanımız Matematik!

dedi Bayan Garnet gözlerini kocaman açarak. 

Dikdörtgen masanın etrafına çevrelenmiş herkes hep bir ağızdan sızlanma sözlerine koyuldular. Her zamanki sakin tavrının yerine öfkeli ses tonunu katarak dikkatleri tekrar üzerine topladı ve o hiç bir zaman beynime girmeyen fonksiyonları tuhaf formüllerle anlatmaya koyuldu. Bir süre sonra pek çoğu gibi dikkatimi başka yöne verdim. Gülşah masanın altına soktuğu telefonuyla, muhtemelen şehirde bıraktığı erkek arkadaşlarına mesaj çekiyor olmalıydı. Kalın dudaklarını kıvırdı ve dersi dinliyormuş gibi görünmek için Bayan Garnet'a baktı. 

-Evet, cevabı vermek isteyen var mı? Gülşah, sanırım bir sonuç buldun?

Gülşah masadakilere sıradan göz gezdirip, ukala bir sırıtışla Kağan'a baktı.

-Sanırım bulamadım Bayan Garnet ancak Kağan bulmuşa benziyor.

Bu açıkça flörtü sanırım Bayan Garnet hariç herkes anlayıp birbirine bakındı. Kağan , kendini çekici zannettiğini düşünerek attığı yarım gülücüklerden birini attı.

-Sana Matematik'te iyi gibi göründüm sanırım, aslında Fizik'te çok daha iyiyimdir.

Masaki öksürüğe karışmış gülme seslerini Bayan Garnet'ın öfkeli sesi bastırdı.

-Pekala, size konuşmayı yasaklıyorum. Dersin sonuna kadar.

-Afedersiniz, cevap 0 olabilir mi acaba?

Melih önündeki defterden başını kaldırıp dünyamıza dönebilmişti. 

-Evet, doğru. diyerek onayladı Bayan Garnet.

-Hey hey gençler, burada Melih arkadaşımızın zekasını taktir etmeden önce bu tip soruların cevabının her zaman 0 olduğunu sizlere hatırlatma zorunluluğu duyuyorum.

dedi Koray gülerek. Hepimiz kahkahayla karşılık verdik.  Yaklaşık 2 saat sonra masalarımızdan , tüm gün koşmuş gibi yorgunca kalktık. Bayan Garnet saat 3 e kadar izinli olduğumuzu ve şehri gezebileceğimizi söyledi. Odalarımıza çıkıp hazırlanmaya koyulduk. Gülşah yatağın üzerine serdiği elbiselerinden hangisini giyeceği hakkında denemeler yapıyor bir yandan da ders hakkında konuşuyordu:

-Kağan'ı duydunuz değil mi? Açıkça benimle flört ediyordu.

Burcuyla yüzümüzü buruşturup ani bir bakışmanın ardından Gülşah'ı onayladık. Sonunda bir elbisede karar kılıp odadan çıktı.

-Birlikte bir şeyler yapalım mı?

Üzerindeki kotu ve açık yeşil gömleğiyle çok sade ve güzel duruyordu Burcu. Onu onayladım ve hazırlanmaya başladım. Yeşim'in doğum günümde aldığı açık mavi ve beyaz çiçekli elbisemi üzerime geçirip sandaletlerimi giydim. Rimel,allık ve sade bir parlatıcıyla ilkokul çocuklarını makyaj umuduyla kandırma aşamasının gerisinde olacak şekilde makyajımı tamamladım. Saçlarımla uğraşmayı oldum olası sevmezdim. Yatağımdan tokamı alıp, omuzlarımın az altındaki düz sarı saçlarımı tepeden bağladım ve aynadaki yansımama baktım. Arkadaşlarımın beğenilerinin aksine oldum olası kendimi sevmezdim. Herkes  doğal bir güzelliğimin olduğunu söylerdi. Babamdan aldığım tek şey parlak açık kahverengi gözlerimdi. Boyumun kısalığı ve diğer fiziksel özelliklerim annemin kopyası gibiydi. Anneme baktığımda bunların hepsi mükemmel bir bütün oluştururdu ancak kendimde sevmiyordum. Çantamı alıp aşağıya indim. Kağan ile Gülşah kapıdan çıkmak üzereydi. Her zamanki havalı çocuk pozlarını takınarak bize göz kırptı. Koray'ın kilerden daha açık sarı saçları ve ela gözleri vardı. Yakışıklıydı fakat tavırları bütün çekiciliğini geride bırakarak insanları uzaklaştırıyordu. Zenginliğini diğer insanlardan üstün bir kavrammış gibi gören ve bunu ulu orta yaşayan biriydi Kağan. Bu yüzden çok fazla sevilmiyordu.  Babam da işi gereği tanınan insanlardandı. Ancak ben bunu hiç bir zaman böbürlenip insanların gözlerine sokmam gereken bir durum olarak görmemiştim.