"Κι Όμως Δεν Είχα Δύναμη"

Κεφάλαιο 2

《Με λένε Harry》μου λέει και απλώνει το χέρι του καθώς με καρφώνει με αυτά τα υπέροχα γαλάζια μάτια.

《Hannah》του απαντάω και ανταποδίδω στην χειραψία.
Αφού τον παρατηρώ καλύτερα διακρίνω τα τατουάζ σε όλο το σώμα του και μόλις το καταλαβαίνει με ρωτά
《Τι ειναι τόσο ωραίο που κοιτάς με τόση εμμονή;》
《Δεν περιστρέφονται όλα γύρα από εσένα》απαντάω για να μην καταλάβει ότι τον παρατηρουσα και κοιτάζω μπροστά για να ακούσω τα λόγια της κα. Edward. Μας ενημερώνει πως το μάθημα ξεκινά αύριο στις 8:15 και μας προτρέπει να είμαστε όλοι συνεπείς.

Βγαίνω στους διαδρόμους και αρχίζω να κατευθύνομαι προς την έξοδο. Βλέπω τον Harry να έχει πιάσει κουβέντα με τους συμμαθητές μου και απλά προχωράω ακάθεκτα στην διαδρομή μου.

Αφού δεν έχω κάπου να πάω ξαναγυρίζω σπίτι. Ξεκλειδωνω την πόρτα με τα κλειδιά μου και μπαίνω αθόρυβα γιατί δεν έχω καμία όρεξη για συζήτηση με την μητέρα μου.
《Γύρισες καρδιά μου;》την ακούω να φωνάζει από την κουζίνα και δεν χαίρομαι καθόλου που με κατάλαβε.
《Ναι μαμά》λέω και τρέχω στο δωμάτιο μου.

Αυτό είναι το μόνο μέρος που μπορώ να κάτσω μόνη μου. Να σκεφτώ όλα αυτά που θελω να κάνω όταν τελειώσω το σχολείο. Να ονειρευτώ. Να τρέξω σε αναμνήσεις. Στα ωραία μου παιδικά χρόνια με την Natalie.

Με παίρνει ο ύπνος. Ένας γλυκός ύπνος που δεν εξελίσσεται το ίδιο.
..."《Μη Natalie, είναι επικίνδυνο. Μην πας》Λέω ενώ ξεσπαω σε λυγμούς.
《Μην ανησυχείς, είναι όλα υποελεγχο 》μου λέει και τρέχει.
Αποφασίζω να την ακολουθήσω. Δεν μπορώ να την αφήσω σε μια τόσο δύσκολη στιγμή μόνη της. Αυτή δεν θα το έκανε ποτέ.

Τικ...

Δεν ξερω από ποια πλευρά του κτηρίου πήγε, έτσι επιλέγω να πάω από τα δεξιά.

Τακ...

Βλέπω μια σκουριασμένη παλιά πόρτα από όπου ακούγονται φωνές

Τικ..

Τρέχω. Πρέπει να την σώσω. Μπορώ. Δεν μπορεί να την σκοτώσουν. Θα την αφήσουν. Είναι μόλις 16.

Τικ, τακ ,τικ, τακ, τικ, τακ...

ΜΠΑΑΜ!

Ακούγεται ένας δυνατός πυροβολισμός και βλέπω τρεις άντρες με καλυμμένα τα πρόσωπα τους να τρεχουν προς την αντίθετη πλευρά.

Μπαίνω γρήγορα στην παλιά πόρτα.
Όχι. Όχι δεν είναι αλήθεια αυτό που βλέπω. Ονειρεύομαι. Πρέπει να ονειρεύομαι. Δεν μπορεί. Μια λίμνη αίματος μέσα στην οποία κολυμπά το πυροβολημενο σώμα της Νatalie. 《ΟΧΙΙΙΙ》
Φωναζω δυνατά και τρέχω να την αγκαλιάσω. "

Πετάγομαι. Αυτό συμβαίνει συνέχεια. Είναι η καθημερινότητα μου. Βλέπω ξανά και ξανά τον ίδιο εφιάλτη. Μου έχει στοιχιωσει τον ύπνο. Μου έχει χαράξει την υπόλοιπη ζωή μου και είμαι αναγκασμένη να ζω με αυτό. Σηκώνομαι όρθια και καταλαβαίνω ότι είμαι ιδρωμένη. Τα μαλλιά μου στάζουν και μπαίνω για ένα κρύο ντουζ.

Αλλάζω ρούχα και αποφασίζω να πάω μια βόλτα να ξεσπάσω. Παω στο παρκάκι. Το αγαπημένο μας μέρος. Εκεί έχω τις καλύτερες αναμνήσεις της ζωής μου. Εκεί πηγαίνω όταν θέλω να ξεχαστώ. Με βοηθάει πολύ.

Περπατάω το μονοπατακι που οδηγεί σε ένα ήσυχο μέρος με παγκάκια χωρίς πολύ φασαρία.

Τότε βλέπω την παλιά μου παρέα να πηγαίνει προς την αντίθετη πλευρά. Είναι μαζί τους και ο Harry. Με κοιτούν όλοι με δολοφονικό βλέμμα. Ακόμα και αυτός.

Ξέρει;