"Κι Όμως Δεν Είχα Δύναμη"

Κεφάλαιο 5

Ξαφνικά ακούω φωνές. Πολλή φασαρία. Τι της κάνουν; ακολουθούν δύο πυροβολισμοί και η καρδιά μου παίζει ταμπουρλο. Πρέπει να βιαστώ.

Hannah's pov

Όταν συνερχομαι από την νάρκωση καταλαβαίνω πως βρίσκομαι σε ένα υπόγειο δωμάτιο. Μυρίζει μούχλα και είναι άθλια. Μπροστα μου βρισκεται μια σκουριασμενη πορτα και παραθυρο δεν υπαρχει πουθενα. Μονο εναν μικρο φωταγωγο που δινει ελαχιστο φως από το φεγγάρι στο δωμάτιο. Μετά το Πάρκο δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα. Τι μου συνεβει;

Ξαφνικά ακούω δύο άντρες να συζητούν και έρχονται προς το μέρος μου. Ξεκλειδώνουν την πόρτα που με είχαν κλειδώσει και με τράβηξαν προς το μέρος τους.

《Που θα με πάτε;》ρωτάω ενώ ξεσπαω σε λυγμούς.
《Μην ανησυχείς, δεν θα πονέσει》μου λέει ο ένας με πονηρό χαμόγελο και αρχίζω να ανησυχώ περισσότερο.
《Φοβαμαιιι》τσιριζω και τότε βλέπω τον έναν από τους δύο να αγριεύει για τα καλά. Βγάζει ένα περίστροφο και αρχίζει να με σημαδεύει.
《Κοριτσάκι. Να είσαι ήσυχη. Εκτός αν θες να με βοηθήσεις να γίνει το έργο μου γρηγορότερα》λέει και πυροβολεί δύο φορές στον αέρα για να φοβηθώ περισσότερο.

Το κτήριο είναι όλο Έτσι. Μέσα στην μούχλα και στην σκουριά. Οι γωνίες είναι γεμάτες από ιστούς με αράχνες και έχει μια απαίσια μυρωδιά που σε φέρνει σε εμετό. Δεν αντέχω εδώ μέσα. Μακάρι να ερχόταν κάποιος να με σώσει.

Μετά από λίγο φτάνουμε έξω από ένα δωμάτιο. Υποθέτω πως είναι του "αφεντικού".
Μπαίνουμε και αντικρίζω έναν κύριο (Ό Θεός να τον κάνει) γύρω στα 65 με μαυρογκριζα μαλλιά και καστανοπρασινα μάτια.

《Βρε βρε βρε》μου λέει με μια ειρωνια που φτάνει τον σκαρκασμο.
《Τι θέλετε από εμένα;》του λέω ενώ αυξανω τον τόνο της φωνής μου.
《Ήθελες να το παίξεις ηρωίδα εε;》λέει νευριασμένος και χτυπάει δυνατά το χερι του στο τραπέζι.
《Αν δεν ερχόσουν να σώσεις εκείνο το υποκείμενο δεν θα παθαίνεις τίποτα τώρα.》μου λέει και υποκρίνεται τον στενοχωρημενο.
Τον σιχαίνομαι.

Φοβάμαι πάρα πολύ. Νομίζω ήρθε το τέλος μου. Ήρθε η ώρα να εκπληρωθεί η επιθυμία μου. Να πάω κοντά στην Natalie. Όμως η ζωή είναι τόσο γλυκιά, τόσο ωραία. Κι εγώ είμαι τόσο μικρή. Έχω τοοσα να ζήσω. Και ξεσπαω σε κλάματα.

《Πάρτε την》φωνάζει και όταν γυρίζω την πλάτη μου μπορώ να διακρίνω να τους κάνει νόημα να με καθαρίσουν. Μόλις το καταλαβαίνω αρχίζω να κουνάω τα χέρια μου και τα πόδια μου για να ξεφύγω. Άσκοπα όμως. Είναι πολλοί δυνατοί.

Γυρνάω πίσω σε αυτό το μουχλιασμενο δωμάτιο με τον φωταγωγο. Τουλάχιστον μπορώ να διακρίνω το φεγγάρι και έχω μια συντροφιά. Είναι τόσο ωραία βραδιά απόψε. Η πανσέληνος φωτίζει ολόκληρο τον κόσμο. Μακάρι να "φώτιζε" και τα μυαλά αυτών που θέλουν να με σκοτώσουν.

Σήμερα είναι το τελευταίο μου φεγγάρι. Δεν έχω την δύναμη να να τα παρατήσω. Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Κρίμα δεν είναι να φύγω απόψε που η νύχτα είναι τόσο όμορφη; Φτάνει στο αποκορύφωμά της.

Συγγνώμη για το κεφάλαιο. Το ξέρω είναι μικρό. Υπόσχομαι το επόμενο πολύ καλύτερο. ❤