"Κι Όμως Δεν Είχα Δύναμη"

Κεφάλαιο 7

Ξαφνικά ακούω έναν θόρυβο και γυρνάω γύρω γύρω για να καταλάβω από που ακούγεται. Εκπλήσσομαι απίστευτα όταν συνειδητοποιώ από που έρχεται.

Ξαφνικά σπάει ο φωταγωγος και μπανει μέσα...

Ο harry!

Πώς βρέθηκε αυτός εδώ.
《Τι κάνεις εσύ εδώ;》τον ρωτάω με ένα βλέμμα γεμάτο απορία.
《Μου φάνηκε περίεργο που τριγυρνουσες μόνη τέτοια ώρα και αποφάσισα να σε ακολουθήσω》λέει και κατεβάζει ενοχικά το κεφάλι του.
《Πώς θα βγούμε από εδώ μέσα;》του λέω και αρχίζει να περιεργάζεται τον χώρο.
《Δεν έχω ιδέα》απαντάει και ξαναχανω τις ελπίδες μου να σωθούμε.
《Δεν πρέπει να σε δουν εδώ μέσα》του λέω και γνέφει καταφατικά》
《Θα βγαίναμε πάλι από τον φωταγωγω αλλά είναι πολύ ψηλά. Δεν φτάνουμε》λέω και συμφωνεί. 

Ξαφνικά ακούμε πάλι φωνές και ο Harry κρύβεται σε μια γωνία που δεν χτυπάει το φως για να μην τον δουν. Αυτό το σκοτάδι είναι πολύ φοβιστικο αλλά αποδείχτηκε χρήσιμο τελικά.

《Έφαγες;》ρωτάει κάποιος με βραχνή φωνή που δεν τον έχω ξανακούσει και του δίνει πίσω το πιάτο αθεικτο. Σιγά μην φάω αυτό το αηδιαστικό πράγμα.

Αφού φεύγει με πλησιάζει πάλι ο Harry.
《Πρέπει να φας κάτι! Δεν θα αντέξεις》Λέει συμπονετικα.
《Δεν κατεβαίνει τίποτα》του απαντάω.

Περνάει αρκετή ώρα σιωπής όταν έρχεται να την διακόψει ο ερχομός των δύο τυπων που με οδηγούν από δωμάτιο σε δωμάτιο. Ο Harry ξανακρυβεται. Αυτοί με δένουν με τις χειροπεδες και με οδηγούν σε ένα πιο σκοτεινό μέρος. Έχουν αφήσει την πόρτα πίσω Ανοιχτή. Η τύχη είναι με το μέρος μας. Ο Harry θα καταφέρει να μας σώσει. Το πιστεύω.

Με πηγαίνουν στο γραφείο του "αφεντικού".
Δεν έχω ιδέα τι έχει βάλει πάλι στο μυαλό του και φοβάμαι πιο πολύ από πριν.

《Καλώς την》λέει και με βάζουν να κάτσω στην καρέκλα απέναντι του.
《Τι λες; θα μου πεις τους αριθμούς που Θέλω;》με ρωτάω και του αρνούμαι.
《Γιατί με δυσκολευεις περισσότερο;》μου λέει και αυτή τη φορά κρατάει μια σύριγγα στο χέρι του.

Γουρλωνω τα μάτια όταν την βλέπω και αυτός γελάει βγάζοντας όλη τη σαπίλα που πηγάζει από μέσα του. Θεέ μου. Τον συχαινομαι.

《Κάνε ότι θες》του λέω περήφανα. Και με πλησιάζει με την σύριγγα ώσπου ακούγεται ένας θόρυβος έξω από την πόρτα και τρέχουν και οι τρεις πανικόβλητοι για να δουν τι τρέχει.

Ανοίγουν απότομα την πόρτα και τα δύο τσιράκια του σωριαζονται στο πάτωμα. Ο αρχηγός τρέχει και προλαβαίνει να μπει σε ένα δωμάτιο και κλειδώνει. Τότε ο Harry με τραβάει από το χέρι και τρέχουμε. Ναι. Θα σωθούμε. Δεν θα πεθάνουμε. Αυτός ο άγγελος θα μας σώσει.

Βρίσκει μια έξοδο και την σπάει. Βγαίνουμε έξω και αντικρίζουμε ένα πυκνό δάσος με θεόρατα δέντρα. Πολλά μονοπάτια ανάμεσα τους που σίγουρα κάποιο από αυτά θα οδηγεί σε μια έξοδο.

《Πω-πώς θα ξεφύγουμε》του λέω με τρεμάμενη φωνή από τον πόνο και τον φόβο που μου προκαλεσε αυτό το κάθαρμα.
《Θα τα καταφέρουμε》μου λέει και με τραβάει προς μια τυχαία κατευθυνση.

Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι Είμαστε ελεύθεροι. Είμαστε ελεύθεροι. Ξεφύγαμε από αυτά τα καθάρματα. Τρέχουμε πολύ γρήγορα. Τα πόδια μας πηγαίνουν μόνα τους. Μας οδηγούν αυτά. Τόση μεγάλη η επιθυμία τους να φύγουμε μακριά.

200+ reads... Σας ευχαριστώ πολύ. ❤❤