"Κι Όμως Δεν Είχα Δύναμη"

Κεφάλαιο 13

Hannah's mother pov

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Δεν έχω κοιμάμαι καθόλου τα βράδια και τα μάτια μου δεν αντέχουν άλλο πόνο. Κατευθύνομαι προς την κουζίνα αλλά αποφασίζω να περάσω πρωτα από το δωμάτιο της Hannah για καληνύχτα. Ξάπλωσα πολύ νωρίς και δεν πρόλαβα να την καληνυχτισω.

Η πόρτα είναι κλειστή. Μου κάνει εντύπωση γιατί μετά τον θανατο του πατέρα της και της Natalie δεν συνηθίζει να την κλείνει. Λέει πως θέλει να δείξει πως είναι πάντα ευπρόσδεκτοι να της κρατήσουν συντροφιά στον ύπνο της. Την έχω ακούσει πολλές φορές που εύχεται να έχει γλυκά όνειρα. Η αλήθεια είναι πως έχει περάσει πολλά και το να ζητάει να σκέφτεται κάτι γλυκό δεν είναι παράλογο. Η σκηνή με τον σκοτωμο της Natalie της έχει στοιχειώσει τον ύπνο και μου έχει παραδεχτεί πως τις φορές που ονειρεύεται κάτι χαρούμενο είναι πραγματικά ευτυχισμένη.

Χτυπάω την πόρτα αλλά ακόμα δεν έχω πάρει ανταπόκριση. Πάντα χτυπάω πόρτα. Την σέβομαι και της το δείχνω με κάθε τρόπο. Δοκιμάζω για ακόμα μια φορά αλλά και πάλι δεν συμβαίνει τίποτα.

《Λες να κοιμήθηκε από τώρα;》μονολογω και κάνω την κίνηση να ανοίξω μόνη μου την πόρτα.

Εισβαλλω σιγά σιγά μέσα. Πλησιάζω το κρεβάτι και παρατηρώ πως είναι άδειο. Ανοίγω τα φώτα και διαπιστώνω πως η Hannah λείπει.
《Μπορεί να κατεβηκε στο σαλόνι》 λέω και αισθάνομαι χαζή που φοβήθηκα αμέσως.

Κατεβαίνω τις σκάλες με μια δόση αγωνίας. Τα φώτα είναι κλειστά και η Hannah δεν φαίνεται πουθενά. Τότε αρχίζω να ανησυχω πραγματικά. Που μπορεί να έχει πάει βραδιάτικα;

Θα βγω έξω να την ψάξω. Ίσως έχει πάει στο παρκάκι. Στο αγαπημένο της μέρος. Εκεί πηγαίνει συνέχεια για να ξεχαστεί. Φοράω ένα τζιν και μια μπλούζα καθώς ήμουν με τις πιτζάμες, βάζω το μπουφάν, τις μπότες μου και φεύγω αφού κλειδωσω το σπίτι.

Τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα με παρέες και ζευγάρια που πηγαίνουν την βραδινή τους βόλτα. Κοιτάω προσεκτικά μήπως την διακρίνω μέσα στο πλήθος. Δεν φαίνεται όμως πουθενά.
Κατευθύνομαι προς το ήσυχο μέρος με τα παγκάκια. Κοιτάζω γύρω γύρω και φωνάζω το όνομα της. Τοτε βλέπω ένα κορίτσι να κάθετε γυρισμένο στο παγκάκι.

《Hannah! Με ανησυχησες μωρό μου》φωνάζω και μόλις πάω να την ακουμπήσω συνειδητοποιώ ότι δεν είναι αυτή.
《Κάποιο λάθος κάνετε!》λέει και ξεσπαω σε λυγμούς.

Που να είναι το κοριτσάκι μου τόσο αργά; Πρέπει να πάω στην αστυνομία. Περπατάω όσο πιο γρήγορα μπορώ και η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που ο ήχος τους αντηχεί στα αυτιά μου. Φοβάμαι όσο δεν έχω φοβηθεί ποτέ στην ζωή μου. Η κόρη μου είναι ότι πολυτιμότερο έχω και δεν θα αντέξω να το χάσω.

Μετά απο λίγη ώρα φτάνω ακριβώς έξω από το αστυνομικό τμήμα. Μπαίνω μέσα και ένα κύμα ζέστης διαπερνά όλο μου το κορμί. Με κάνει να ανατριχιάζω καθώς όλο και μεγαλώνει ο τρομος για την τύχη της Hannah μου.

Είναι τόσο άβολο αυτό το μέρος. Άσπροι βρώμικοι τοίχοι δεξιά και αριστερά και αμέτρητοι διάδρομοι που οδηγούν σε κλειστές πόρτες. Όλη αυτή η κατάσταση μου φέρνει δυσφορία και μου προκαλεί εμετό.

Βλέπω μια κύρια με εντυπωσιακή στολή και πολλά παράσημα κρεμασμένα πάνω της και αποφασίζω να της μιλήσω. Μου εμπνέει σεβασμό και την πλησιάζω διστακτικά.

《Συγγνώμη. Έχω χάσει την κόρη μου. Που πρέπει να απευθυνθώ;》ρωτάω απελπισμένα.
《Στην πρώτη πόρτα δεξιά είναι ο κύριος Klein. Εκεί θα απευθυνθείτε.
《Ευχαριστώ πολυ》της απαντάω και πηγαίνω αμέσως εκεί που μου έδειξε.

Χτυπάω απαλά και διακριτικά την πόρτα.
《Περάστε》 ακούγεται αχνά μια βαριά αντρική φωνή με ωραία χρεια.
Ανοίγω την πόρτα και βλέπω έναν αστυνόμο γύρω στα 40 με γκρίζα μαλλιά. Είναι κάπου στα 1.85 και τα μαύρα -σαν της νυχτας- ματια του ξεχωρίζουν από μακριά.

《Lara Davis》Χαίρω πολύ λέω και απλώνω το χέρι μου για να δώσω χειραψία.