"Κι Όμως Δεν Είχα Δύναμη"

Κεφάλαιο 1

Αφού περπάτησα για περίπου δέκα λεπτά έφτασα έξω από το σχολείο χωρίς να το καταλάβω, αφού είχα αφεθεί στις σκέψεις μου. Στάθηκα στην εξώπορτα και άρχισα να σκέφτομαι όλα αυτά που έχω περάσει σε αυτόν τον χώρο.

Οι στιγμές περνούν από μπροστά μου σαν ταινία του σινεμά. Το βιβλίο της ζωής μου έχει χαραχθεί από δυσάρεστες αλλά και ευχάριστες αναμνήσεις.

Αυτό όμως που θα μείνει για πάντα καρφωμένο στο μυαλό μου είναι το περσινό περιστατικό. Και ενώ σκεφτόμουν όλα αυτά άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο του κουδουνιού. Επιτάχυνα το βήμα μου και τελικά εφτασα στην αιθουσα όπου θα γινόταν ο αγιασμός.

Οι καινούργιοι καθηγητές αυτοσυστηθηκαν και μας καλωσόρισαν στο σχολείο. Ευχήθηκαν τα καλύτερα για την φετινή χρόνια και μας εδειξαν την τάξη που θα έχουμε φέτος.

Προχωράω μόνη μου στους διαδρόμους και στρίβω για να μπω στην τάξη μου, όταν ξαφνικά συγκρουομαι με κάποιον.

《Άνοιξε τα μάτια σου κοπελιά》μου φωνάζει ένα αγόρι της ηλικίας μου με χαρακτηριστικά μπλε μάτια και απλά τον προσπερναω. Φοράει μια μαύρη κορδέλα στα μαλλιά του που του κρατάει πίσω τις μπούκλες και ένα μαύρο μπλουζάκι σε σχήμα V. Το έχει συνδυάσει με ένα σκισμένο τζιν και σταρακια. Και ενώ μένω να τον παρατηρώ, πετάγεται το υποσυνείδητο μου και με αναγκάζει να κοιτάξω αλλού.
《Ενα συγγνώμη δεν θα έβλαπτε》τον ακούω να φωνάζει από μακριά.
《Δεν ζηταω συγγνώμη σε κοπανους》του απαντάω και έρχεται θυμωμένα προς το μέρος μου.
Με τραβάει από το χέρι και με κολλάει βίαια στον τοίχο...
《Άκου να σου πω κοριτσάκι μου, αν συνεχίσεις έτσι δεν θα τα παμε καλά》λέει και φεύγει.

Μπαίνω στον Αίθουσα και η κα. Edward με καλημεριζει. Είναι η τρίτη χρόνια που την έχουμε διευθύντρια και δεν χαίρομαι ιδιαίτερα.

Όπως συνήθως κάθομαι μόνη μου σε ένα απο τα πίσω θρανία. Οι συμμαθητές μου έχουν αρχίσει ήδη να με σχολιάζουν και να με κακολογουν. Δεν πονάω πια, έχω συνηθίσει. Αν και ακόμα δεν έχω καταλάβει το λόγο που κανένας δεν με θέλει πια. Ίσως γιατί δεν μπόρεσα να σταματήσω αυτό που συνέβη. Αλλά κανείς δεν προσπάθησε να μπει στην θέση μου και να αναρωτηθεί αν θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο.

Τότε, βλέπω ένα χαρτάκι να έρχεται προς το μέρος μου και το ανοίγω σιωπηλά για να δω τι γράφει. Έχω μεγάλη περιέργεια και θελω να δω τι σκεφτηκαν παλι για να με πονεσουν.

Καθώς το ανοίγω βλέπω μεγάλα γράμματα, που βγάζουν με δυσκολία νόημα. Με κόκκινο στυλό για να το τονίσουν περισσότερο γράφουν " Καλύτερα να ψοφαγες εσύ έπρεπε να πάρεις την θέση της και να μην την αφήσεις να φύγει από κοντά μας." Ένα δάκρυ κυλά από τα μάτια μου μόλις διαβάζω αυτές τις γραμμές και κλείνω το χαρτάκι βάζοντας το στην τσάντα μου.

Κι εμένα μου λείπει. Ήταν η μοναδική μου φίλη. Αυτή που τα ήξερε όλα για μένα και τώρα δεν έχω κανέναν. Με άφησε. Μόνη εδώ σε αυτό τον σκληρό κόσμο να προσπαθώ να τα βγάλω παρά με όλα αυτά τα θηρία που θέλουν να με κατασπαράξουν.

Η κα. Edward μας μιλάει για το τι πρόκειται να κάνουμε φέτος και τι περιμένει από μας. Από κάποιο σημείο και μετά όμως δεν την προσέχω. Μου έρχονται στα μυαλό αυτά τα τόσο χαρακτηριστικά μάτια που δεν λένε να βγουν από την σκέψη μου.
《Hannah, Παιδί μου σου μιλάω》ακούω την κα. Edward και προσπαθώ να καταλάβω για ποιο πράγμα μου μιλάει.
《Συγγνώμη, ήμουν απορροφημένη》παραδέχομαι. Και την βλέπω να με κοιτάζει με ειρωνικό ύφος.

Και ενώ ξεκινάει να μου επαναλάβει αυτά που δεν άκουσα, η πόρτα χτυπά. Η κα. Edward απαντά και ένας μαθητής μπαίνει μέσα. Κατευθύνεται προς το μέρος μου και εκπλήσσομαι όταν καταλαβαίνω ποιος είναι.

《Εσυυ;》λέει και χαμηλωνω το κεφάλι από την ντροπή.
Ακουω την κα. Edward να του λέει να κάτσει δίπλα μου και νιώθω τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν . Το καταλαβαίνει και μου λέει
《Έχεις κάποιο πρόβλημα δεσποινίς Starden;》και της απαντάω αρνητικά.

《Με λένε Harry》μου λέει και απλώνει το χέρι του καθώς με καρφώνει με αυτά τα υπέροχα γαλάζια μάτια.