"Κι Όμως Δεν Είχα Δύναμη"

Κεφάλαιο 9

Και τότε επιτέλους αφήνω τον εαυτό μου ελυθερο. Αποκοιμιεμαι στην αγκαλια του Harry με τα χέρια του τυλιγμένα γύρω μου για να με κρατανε ζεστή .

Μια δόση ευτυχίας μέσα στην τόση δυστυχία μου!

...

Ακούω ένα δυνατό ήχο και ξυπνάω από τον βαθύ ύπνο μου. Νιώθω πως χαλάρωσε όλο μου το σώμα. Και ένιωθα τεράστια ασφάλεια μέσα στη αγκαλιά του Ηarry. Τα μάτια μου δεν είναι τόσο βαριά πλέον και οι πληγές δεν βγάζουν αίμα. Αλλά πονάω. Πονάω παντού. Στα χέρια, στα πόδια, στην κοιλιά. Αυτο το καθαρμα μου έκανε σημάδια για να τον θυμάμαι σε όλη μου την ζωή.

Φοβάμαι πολύ. Αυτοι οι ηχοι νομίζω πως προέρχονται από αυτούς που με απήγαγαν. Τότε αποφασίζω να ξυπνήσω τον Harry. Αν και είναι τόσο ωραίος όταν κοιμάται. Σαν άγγελος. Φαίνεται γλυκός και κρύβει όλη αυτή την αθωότητα που δεν θέλει να δείχνει όταν είναι ξύπνιος.

《Harryyy》λέω σιγανά στο αυτί του.
《Ηarry ξυπναα》ξανά λέω και κάνουν εμφάνιση τα πράσινα μάτια του. Αλήθεια δεν είχα παρατηρήσει μέχρι τώρα πόσο ωραία μάτια έχει.

Ο θόρυβος όσο πάει μεγαλώνει και βλέπω την ανησυχία στα μάτια του.
《Ακούς;》του λέω έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Πραγματικά δεν θέλω να ξαναζήσω σε εκείνο το απαίσιο -με μυρωδιά μουχλας- δωμάτιο.
《Τι θα κάνουμε;》λέει και ανασηκωνω τους ώμους μου γιατί πραγματικά δεν έχω ιδέα.

Έξω έχει ξημερώσει αρκετά και είναι επικίνδυνο γιατί μπορεί να μας δουν εδώ που είμαστε. Και τότε πραγματικά δεν την γλυτώνουμε. Τα πουλια κελαηδούν. Ο καιρός είναι υπέροχος κάτι που εδώ γίνεται σπάνια. Δεν είναι τόσο άσχημο τις καλύτερες μέρες να τις ζω τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου;

Κρατιόμαστε από το χέρι. Μου δίνει δύναμη να ζήσω αυτός ο άνθρωπος.
《Απλά θα περιμένουμε εδώ μέχρι να φύγουν》του λέω και συμφωνεί μιας και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο.

Από μια χαραμάδα διακρίνω τρεις τύπους με όπλα στα χέρια τους να κοιτούν δεξιά και αριστερά ψάχνοντας κάτι. Σίγουρα εμας. Αυτή τη στιγμή θέλω να τσιριξω. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλα αυτά τα ζω. Και αυτό με κάνει να τρελαίνομαι ακόμα περισσότερο. Νομίζω ότι είναι ένα κακό όνειρο και όπου να'ναι θα ξυπνήσω και θα είναι όλα όπως πριν.

Καταβαθος ξερω όμως ότι ποτέ δεν θα είναι όπως πριν. Ποτέ ξανά.

Και τότε στήνω αυτί και προσπαθώ να ακούσω τι στο καλό λένε αυτοί.
《Δεν μπορεί να εξαφανίστηκαν Nick. Δεν πρέπει να τους χάσουμε. Αλλιώς την τιμωρία την ξέρεις》
《Θα τους βρούμε john, δεν έχουν πάει πολύ μακριά το αισθάνομαι》
Και τότε ο τρίτος από αυτούς γυρνά προς την μεγάλη βελανιδιά και νιώθω να με κοιτάζει.

《Εγώ λέω να κοιτάξουμε εκεί》 λέει δείχνοντας την βελανιδιά
《Θα κόψεις τις βλακείες Stefan》λεει ο Nick και για μια στιγμή νιώθω μια μικρη ανακούφιση.

《Μα δεν χάνουμε τίποτα να δοκιμάσουμε》λέει και οπλίζει το περίστροφο.
Τότε αρχίζει να πυροβολεί προς το μέρος μας.

Οι σφαίρες διαπερνούν τα φύλλα και είναι σε απόσταση αναπνοής από εμάς. Ξαφνικά βλέπω να σημαδεύει προς το μέρος μου. Ο harry βάζει το χέρι του στο στόμα μου γιατί ξέρει πως αν φοβηθώ θα τσιριξω και τότε όλα θα πάνε χαμένα. Η σφαίρα παιρνα ακριβώς από πάνω μου και δαγκώνω την γλώσσα μου από τον φόβο.

Παράλληλα οι άλλοι δύο πυροβολούν σε άλλα σημεία που θα μπορούσαμε να ειμασταν καθώς βρίζουν κάτω από τα μούσια τους. Έχουν τόσο χαρακτηριστικά μούσια. Θα τα γνώριζα σε τόσους ανθρώπους αναμεσα.

《Είδες που σου είπα; Δεν είναι κανένας》του λέει και ξεκινούν να φύγουν. Έφυγαν έτσι; Δεν είναι ψέμα; Στα αλήθεια έφυγαν.

Χαίρομαι τόσο πολύ που Θέλω να κατέβω και να πανηγυρισω. Σωθήκαμε ξανά. Για δεύτερη φορά φτάσαμε στο στόμα του λύκου και σωθήκαμε. Νιωθω χαρα και ανακουφιση να διαπερνα σε ολο μου το σωμα καθως αγκαλιαζω τον Harry που τα καταφεραμε παλι. Και ξαφνικά γίνεται κάτι που δεν το περιμέναμε καθόλου. Αλλα ετσι εχω συνηθίσει. Μια χαρά συνοδεύεται πάντα από περισσότερες λύπες.

Ο Stefan γυρνά και ρίχνει μια τελευταία σφαίρα που πετυχαίνει τον Harry και βγάζω μια μικρη κραυγή που εύχομαι να μην ακουστηκε. Το αίμα κυλά πάνω στο σώμα του και τότε μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από το σκοτωμένο σώμα της Natalie. Το είχα ξεχάσει για λίγες μέρες με τόσα που είχα στο μυαλό μου.

Αλλά το σύμπαν φροντίζει να μου το υπενθυμίζει συνέχεια. Για να πονάω ακόμα
πιο πολύ. Έχει την τάση να πληγώνει όλους όσους με συναναστρέφονται. Όποτε πρέπει να το πάρω απόφαση. Πρέπει να διώξω από κοντά μου όλους αυτούς που με νοιάζονται. Κινδυνεύουν.

Το αίμα έχει γεμίσει όλα τα ρούχα του. Και εγω μένω να τον κοιτάζω. Δεν μπορώ να κάνω κάτι. Το μυαλό μου με εχει εγκαταλειψει. Δεν υπακουει.

Συγγνώμη που άργησα να γράψω καινούργιο κεφάλαιο. Εύχομαι με αυτό να έχω ξεπληρωσει. Ευχαριστώ για τα 300+ reads και όλους εσάς που διαβάζετε την ιστορία μου. Kisses

Aα και μην ξεχνάτε να βάζετε το μαγικό αστεράκι. ❤💜💛