"Κι Όμως Δεν Είχα Δύναμη"

Κεφάλαιο 3

Τότε βλέπω την παλιά μου παρέα να πηγαίνει προς την αντίθετη πλευρά. Είναι μαζί τους και ο Harry. Με κοιτούν όλοι με δολοφονικό βλέμμα. Ακόμα και αυτός.

Ξέρει;

Μου περνούν χιλιάδες εκδοχές από το μυαλό για το τι μπορεί να του έχουν πει για να με εκδικηθουν. O Zayn συνεχίζει να με κοιτάει λες και θέλει να με σκοτώσει, ενώ ο Niall με τον Liam και τον Harry προχωρούν.

Είχα μια ευκαιρία να αποκτήσω έναν άνθρωπο για να μιλάω και χάθηκε κι αυτή. Προχωράω με σκυμμένο κεφάλι. Με τα δάκρυα να τρέχουν και να καίνε τα μάγουλα μου. Δεν θέλω να τα σκουπισω και απλά πέφτουν στο έδαφος. Γιατί να είναι τόσο άδικη η ζωή; Γιατί να δίνει τόσα πολλά σε κάποιους ανθρώπους και σε κάποιους άλλους τίποτα; Είναι κάποια απο τα ερωτήματα που κανένας δεν μου έχει λύσει.

Κάθομαι στο παγκάκι που καθόμασταν πάντα εγώ με την Natalie.
" 《Λοιπόν έχω μια ιδέα》Λέει.
《Πες》της λέω βαρετά Γιατί ξέρω πόσο τρελή είναι και έχει κάτι χαζό στο μυαλό της.
《Λέω να γράψουμε ένα βιβλίο》λέει ενθουσιασμένα και περιμένει να το δεχτώ κι εγώ το ίδιο.
《Και τι θα γράφει》της αποκρινομαι.
《Όλες τις περιπέτειές μας》λέει με ένα χαζό χαμόγελο που φτάνει μέχρι τα αυτιά. Αχ αυτή η Natalie. Ώρες ώρες συμπεριφέρεται λες και είναι 3 χρόνων.
《Ούτε καν Natalie. Αυτό είναι για μωρά》αποκρινομαι και δεν της αφήνω περιθώρια να προσπαθήσει άλλο.
Την βλέπω που έχει στεναχωρηθεί αλλά δεν θα υποκειψω. Πάντα με κάνει ότι θέλει. Δεν έχω όρεξη για τα παιχνιδιαρισματα της."

Ξαναβουρκωνω. Ξανά και ξανά. Μακάρι να την είχα ακούσει τότε και να είχαμε κάνει αυτό το βιβλίο. Τώρα θα είχα κάτι δικό της. Κάτι για να την θυμάμαι. Κάτι που θα κράταγε την φιλία μας δυνατη ακόμα και τώρα που είναι μακριά μου.

Ακούω μια δυνατή φωνή και βγαίνω από τις σκεψεις μου καθώς προσπαθώ να προσδιορίσω από που ακούγεται. Οι φωνές δυναμώνουν και καταλαβαίνω πως έρχονται από τις τουαλέτες. Τρέχω. Οι φωνές ακούγονται όλο και πιο κοντά. Βλεπω ενα σπασμενο παραθυρο που οδηγει σε μια αππθηκουλα και πηδαω μεσα. Δεν σκεφτομαι αν θα μιυ κανουν κακο. Απλα το κανω. Το χρωσταω σε αυτη. Γιατι δεν μπορεσα να την σωσω. Μετά από λίγο φτάνω εκεί και τους βλέπω.

Ναι είναι αυτοί. Δεν γελιεμαι. Τα μάτια τους είναι χαραγμένα στο μυαλό μου. Δεν τα ξεχνάω. Αυτοί είναι που μου πήραν ότι πολυτιμότερο είχα. Έχουν δέσει ένα κορίτσι της ηλικίας μου και το χτυπούν αλύπητα. Της έχουν κάνει τα γυαλιά θρύψαλα και τα κομμάτια του έχουν τραυματίσει το πρόσωπο της. Τα ρουχα της εχουν βαφτει με αιμα και το σωμα της ειναι γεματο γρατζουνιες και πληγες.

Μόλις με βλέπουν αρχίζουν το βάζουν στα πόδια. Η καρδιά μου χτυπάει πολύ δυνατά και ορκίζομαι πως την νιώθω να χτυπά σε όλο μου το σώμα. Είμαι χαρούμενη. Τα κατάφερα. Κατάφερα να την σώσω και τώρα είναι ζωντανή. Βλέπω πως υπάρχει μια έξοδος. Και προσπαθώ να την ανοίξω. Μου πεενει λίγη ώρα αλλά τα καταφέρνω.

Την βοηθάω να λυθεί και να σηκωθεί.
《Είσαι Καλά;》
Την ρωτάω και γνέφει καταφατικά.
《Θέλεις λίγο νερό;》
《Όχι. Σε ευχαριστώ πολύ. Μου έδωσες την ζωή》μου λέει και στηρίζεται σε εμένα για να σηκωθεί.
《Hannah》της λέω και δίνω το χέρι για χειραψία.
《Amelia》απαντάει και ανταποδίδει στη χειραψία.
《Γιατί σε χτυπουσαν αυτοί οι τύποι;》
《Απλά μου ζήτησαν κάποια λεφτά και όταν τους απάντησα πως δεν έχω άρχισαν να με χτυπούν.
《Θέλεις να πάμε μέχρι το σπίτι; Δεν είναι πολύ μακριά》
《Αν δεν σε βάζω σε μπελαδες》λέει και τα μάγουλα της κοκκινίζουν.
《Φυσικά και οχι》

Και ενώ περπατάμε ακούω το κινητό μου να δονιζεται
*Απορρητος Αριθμός*
"Με εσένα θα τα πούμε άλλη φορά" γράφει και μου κόβονται τα πόδια.

Παρακαλώ βοήθεια. Αν σας αρέσει Κάντε comment, vote και share. 😊