"Κι Όμως Δεν Είχα Δύναμη"

Κεφάλαιο 12

《Τιιιιι;》του λέω ουρλιαχτά και μου κλείνει το στόμα. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Το πήρα απόφαση. Δεν υπάρχει περίπτωση να σωθούμε.

Νιώθουμε το βήμα τους και ακούμε τις κραυγές τους καθώς βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής. Μια λάθος πράξη, μια κραυγή αγωνίας που δεν πρέπει, μια ανάσα ανησυχίας είναι ικανή να τα καταστρέψει όλα. Δεν πρέπει να κάνουμε απερισκεπτες κινησεις που μπορεί να πληρωθούν με την ζωή μας.

Οι ανάσες των λύκων ακούγονται τόσο καθαρά όσο ο χτύπος της καρδιάς μιας. Είναι ανατριχιαστικό το άκουσμά τους. Σε προετοιμάζει για το χειρότερο. Αλλά τους λυπάσαι παράλληλα. Ψάχνουν τόσο απεγνωσμένα για τροφή. Προσπαθούν να επιβιώσουν με κάθε τίμημα. Όμως δεν μπορω να επιτρέψω να γίνω η λεία τους για να καταφέρουν να σωθούν αυτοί. Ακούγεται εγωιστικό αλλά όλοι οι οργανισμοί έτσι είναι. Νοιάζονται μόνο για το πως θα επιβιώσουν. Όπως οι λύκοι για παράδειγμα.

Επικρατεί τρομερή ησυχία. Μπορείς να ακούσεις και το παραμικρό. Οι καρδιές μας κάνουν μια τρελή χορωδία . Ακούω πολύ καθαρά την καρδιά του Harry και νιώθω όλη την αγωνία και τον φόβο που τον κατακλύζει.

Είναι μια απερίγραπτη στιγμή. Μια στιγμή που θα μείνει για πάντα στο μυαλό μας. Μπορεί και όχι όμως. Αν δε καταφέρουμε να σωθούμε μπορεί και οχι. Να ξεχαστεί κάτω από το χώμα. Εκεί θα κρυφτούν όλες οι αναμνήσεις και θα ξεχαστούν καθώς η γη θα γυρίζει γύρω από τον ήλιο.

Δεν μιλάμε. Απλά ανταλλάσσουμε ματιές. Εκεί τα λέμε όλα. Δεν μπορούμε να πούμε κάτι. Απλά περιμένουμε. Και δεν ξέρουμε αν αυτή η αναμονή καταδικάζει τον θάνατο μας η προοικονομει την σωτηρία μας.

Τώρα δεν ακούμε κάποιο θόρυβο. Αλλά είναι πολύ επικίνδυνα και μου κάνει νόημα να μην μιλήσω. Περιμένουμε να σιγουρευτούμε ώσπου αποφασίζει να κάνει την αρχή.
《Κοντεύει να ξημερώσει. Λογικά θα έφυγαν》
Μου λέει όσο πιο σιγά μπορεί.
《Τι θα κάνουμε; πρέπει να φύγουμε. Αν μας βρουν εδώ χαθήκαμε》 του λέω και δεν απαντάει αμέσως. Μάλλον σκέφτεται την επόμενη μας κίνηση. Είναι συγκροτημένος. Σκέφτεται πριν δράσει. Δεν συμπεριφέρεται με επιπολαιότητα και τον θαυμάζω γι αυτό.

Παίρνω την πρωτοβουλία και με διακριτικοτητα κινω ενα απο τα κλαδιά του θαμνου στον οποίο κρυβόμαστε. Δεν υπάρχει τίποτα. Νιώθω μια ευχαρίστηση να διαπερνά όλο μου το κορμί. Και τότε κάνω αυτό που δεν θα τολμούσα νωρίτερα. Παίρνω μια σφιχτή αγκαλιά τον Harry.
《Σωθήκαμε》του ψιθυρίζω απαλά στο αυτί και γελάω με όλη μου την καρδιά. Είναι τοσο περίεργη αυτή η εναλλαγή συναισθήματος. Από τον τρόμο και την λύπη στην χαρά και την ευτυχία.

Αφού ο Harry καταλαβαινει ότι σωθήκαμε σηκωνεται βιαστικά και με παίρνει από το χέρι για να φύγουμε. Ο δρόμος φαίνεται ακόμα ατελειωτος και δεν έχουμε κοιμηθεί καθόλου σχεδόν για ένα εικοσιτετράωρο. Η θέληση μας να ξεφύγουμε μας δίνει κουράγιο. Όλη αυτή την δύναμη να αντέχουμε.

Ώρες ώρες νιώθω πως χωρίς να μιλάμε τα λέμε όλα. Απλά ανταλασσοντας ματιές. Και τώρα του δίνω να καταλάβει πως όλα θα πάνε καλά με τα πιο λαμπερά μου μάτια και το πιο φωτεινό μου χαμόγελο.

Έχουμε περπατήσει ήδη μια στροφή και νομίζω πως διακρίνω στον ορίζοντα έναν άλλον δρόμο που διακόπτει αυτό το μονοπάτι. Λογικά θα οδηγεί στην πόλη.

《Harry βλέπεις αυτό που βλέπω;》του λεεω με ένα πονηρό και ταυτόχρονα όλο ευτυχία ύφος.
《Ναι Hannah μου. Θυμάσαι που σου έλεγα πως όλα θα πάνε καλά; Μας το χρωστάει η ζωή》

Περπατάμε πολύ γρήγορα. Σε κάθε βήμα μας βλέπουμε όλο και πιο πολύ τα φώτα της πόλης. Φαίνονται σαν πυγολαμπιδες διασκορπισμένες. Αυτά τα μακρινά φώτα μου μοιάζουν σαν επίγειος παράδεισος. Με κάνουν να νιώθω ασφαλής.

《Harry δεν μπορώ να πιστέψω ότι επιτέλους τα καταφεραμε》
《Ούτε εγώ. Νιώσαμε τα πιο έντονα συναισθήματα και σε λίγο καιρό θα πιστέψουμε πως ήταν μόνο ένα κακό όνειρο. Ένα όνειρο που μας έκανε να θέλουμε να παλέψουμε για την ζωή. Και να κάνουμε όνειρα. Αυτό το "όνειρο" μας επανέφερε στην πραγματικότητα Hannah μου》 μου λέει και μένω προσηλωμένη στα λόγια του.
《Σου έχω πει ότι θέλω να γίνω δασκάλα χορού; Ήταν το όνειρο μου από παιδί αλλά όταν πέθανε η Natalie πέθανε κι αυτό. Τώρα νομίζω πως αυτό το όνειρο πρέπει να εκπληρωθεί》
《Υπέροχα. Νομίζω πως θα είσαι η τέλεια δασκάλα χορού》
《Εσύ; Δεν έχεις όνειρα;》
《Όχι. Η ζωή δεν μου επέτρεψε να κάνω όνειρα. Μου έκοψε τα φτερά από μικρό παιδάκι》 μου λέει και δεν απαντάω. Θέλω να του αφήσω χρόνο να μου ανοιχτεί μόνος του.

Βρισκόμαστε σε μικρή απόσταση από τον δρόμο. Ξαφνικα, βλέπουμε ένα φως και τρεχουμε για να ζητησουμε βοηθεια. Ενα επιβατικό αυτοκίνητο περνα και μολις οδηγος μας βλέπει σταματά. Αυτη η απερισκεψια της στιγμης μπορεί να σου πάρει την "ελευθερια" που κοπιασες για να αποκτήσεις. Τρέχουμε γρήγορα για να σωθούμε. Τραγική ειρωνεία. Τρέχεις για να σωθείς και υπογράφεις το τέλος σου. Αλλά εμείς ειμασταν χαρούμενοι. Δεν ξέραμε. Αλλά ποιος ξέρει σε αυτή την ζωή;

Με την βοήθεια σας κατάφερα να φτάσω τα 450+ reads. Σας ευχαριστώ 💕💕