"Κι Όμως Δεν Είχα Δύναμη"

Κεφάλαιο 14

《Lara Davis》Χαίρω πολύ λέω και απλώνω το χέρι μου για να δώσω χειραψία.

《Υπαστυνομος Α', Steven Klein, χάρηκα πολύ》
Μου λέει καθώς πιάνει απαλά τα χέρια μου. Είναι τόσο γοητευτικός. Πάνε πέντε χρόνια που έχει πεθάνει ο αγαπημένος μου και δεν έχω κοιτάξει κανέναν. Αλλά τώρα δεν είναι η στιγμή να κοιτάξω για έρωτες. Προέχει η κόρη μου. Αυτή είναι πάνω από όλους και όλα.
《Περάστε! Καθίστε》λέει και τραβάω σιγά την καρέκλα προς τα πίσω προτού κάτσω.

《Κύριε Klein πρέπει να με βοηθησετε》λέω με έναν τόνο απελπισίας να βγαίνει προς το μέρος του. Πρέπει να με πάρει στα σοβαρά.
《Πείτε μου. Τι συμβαίνει;》λέει και περιμένει υπομονετικά να του πω το πρόβλημα μου.
《Η κόρη μου εξαφανίστηκε. Δεν μπορώ να την βρω πουθενά》του λέω και ειμαι έτοιμη να ξεσπάσω σε κλάματα.
《Την καλέσατε στο κινητό της; 》
《Άπειρες φορές. Λέει πως είναι απενεργοποιημένο. Να δειτε αστυνομε μου πως κατι εχει συμβει. Έχω κακό προαίσθημα》
《Μην βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα. Μπορεί να της έχει πέσει η μπαταρία και να μην μπορεί να σας ειδοποιήσει》μου λέει και ανακουφιζομαι για λίγο. Όταν το ξανασκέφτομαι όμως συνειδητοποιώ πως η Hannah δεν έχει φίλους. Που τριγυρνά μόνη της τόσο αργά;
《Ανησυχώ πολύ. Έχει ήδη βιώσει άσχημο περιστατικό και αν πάθει κάτι δεν θα αντέξει》
《Πόσες μέρες έχουν περάσει από την εξαφάνιση της》
《Μέρες; 》λέω ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής μου. 《Πριν λίγο καταλαβα ότι λείπει αλλά το απόγευμα ειμασταν μαζί》του λέω και βλέπω το βλέμμα του να αλλάζει.

《Ειστε καλά κύρια μου; πρέπει να έχουν περάσει τουλάχιστον 24 ώρες για να δηλώσουμε εξαφάνιση》λέει φωνάζοντας και μου δείχνει την πόρτα για την έξοδο.
《Κύριε Klein Ακούστε με. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα συνφωνουσα μαζί σας αλλά τώρα ειναι αλλιώς. Η φίλη της κόρης μου δολοφονήθηκε και τώρα την έχουν φυλαγμενη και στην κόρη μου. Θέλουν να μας καταστρέψουν οικογενειακώς. Πρέπει να μας βοηθήσετε》λέω σχεδόν παρακαλώντας.

《Δολοφησαν την φίλη της; Και δεν έχουν βρεθεί οι δολοφόνοι; 》
《Όχι. Το θέμα έκλεισε ως αυτοκτονία. Βγάλανε πως η κοπέλα είχε ψυχολογικά και αυτοκτόνησε. Ακόμα και την μαρτυρία της Hannah δεν την υπολόγισαν. Καταλαβαίνετε τώρα την αγωνία μου;》

Ξαφνικά τα μάτια μου βουρκώνουν. Κυλάνε στα μάγουλα μου και καταλήγουν στα ρούχα μου δημιουργώντας μικρές μικρές σταγόνες. Σαν διαμάντια. Κρύβουν όλο τον πόνο που αισθάνομαι. Όλη την αγωνία, τον φόβο, την θλίψη. Και με ανακουφίζουν. Μου δίνουν κουράγιο να παλέψω για την κόρη μου. Γιατί την αγαπάω όσο τίποτα στον κόσμο.

《Σας παρακαλώ, ηρεμήστε》μου λέει αργά και κατεβάζει την τόνο της φωνής του.
《Έχετε παιδιά;》αποφασίζω να του πω.
《Όχι. Η δουλειά μου είναι η γυναίκα μου και μαζί της δεν μπορεσα να αποκτήσω》μου είπε και έσκυψε το κεφάλι του.
《Τότε δεν μπορείτε να καταλάβετε》του λέω και ετοιμάζομαι να φύγω.
《Σταθητε! Που πάτε;》μου λέει και με πιάνει από το μπράτσο για να με κρατήσει.
《Αφού δεν μπορείτε εσείς να με βοηθησετε θα το κανω μόνη μου. Δεν θα αφήσω έτσι την τύχη της κόρης μου. Θα βγω να την ψάξω》

《Συγγνώμη που δεν σας πιστεψα από την αρχή. Θα σας βοηθήσω όσο μπορώ να βρεθεί το κοριτσάκι σας》λέει και του δίνω το πιο μεγάλο μου χαμόγελο.
《Από που θα ξεκινήσουμε;》τον ρωτάω γεμάτη απορία.
《Καταρχάς, θα αρχίσουμε από το οικογενειακό σας περιβάλλον και τους φίλους της. Θα τους ρωτήσουμε αν την έχουν δει η αν τους είπε κάτι παράξενο σήμερα.》
《Μα η Hannah δεν έχει φίλους. Μετα απο το συμβαν με την Natalie δεν την κανιυν παρέα. Την θεωρουν υπεύθυνη》λέω και μόλις τώρα μου έρχεται στο μυαλό η Amelia. Την γνώρισε στο Πάρκο και μπορεί να είναι μαζί της.
《Τότε τα πράγματα δυσκολεύουν》μου λέει καθώς τρίβει το κεφάλι του. Προφανώς για να σκεφτεί κάτι.
《Μισό λεπτό. Μόλις μου ήρθε στο μυαλό μια κοπέλα που γνώρισε πριν λίγες μέρες και μπορεί να είναι μαζί της》
《Ας το ελπίσουμε》λέει και δεν φαίνεται και τόσο αισιόδοξος.

Παίρνω όπως όπως την τσάντα μου και το μπουφάν μου και ακολουθώ τον αστυνόμο στον απέραντο διάδρομο. Θα περάσουμε από το σπίτι για να βρούμε το τηλέφωνο της Amelia. Το έχει σημειώσει η Hannah σε ένα μπλοκάκι.Μακάρι να είναι μαζί της και να είναι καλά.

Αφού κατεβαίνουμε τα ατελείωτα σκαλοπάτια μπαίνουμε στο περιπολικό. Δίνω οδηγίες στον αστυνόμο για τον δρόμο προς το σπίτι.

《Νομίζω πρέπει να μιλάμε στον ενικό》μου λέει κάποια στιγμή χαμογελώντας.
《Φυσικά. Αν το θέλετε》λέω και γελάω με το λάθος μου.
《Αν το θέλεις ήθελα να πω》
《Θα γελάσουμε πολύ και οι δύο μέχρι να το συνηθίσουμε》λέει και ξεκαρδιζομαστε. Σαν μικρά παιδιά.