"Κι Όμως Δεν Είχα Δύναμη"

Κεφάλαιο 10

Το αίμα έχει γεμίσει όλα τα ρούχα του. Και εγω μένω να τον κοιτάζω. Δεν μπορώ να κάνω κάτι. Το μυαλό μου με εχει εγκαταλειψει. Δεν υπακουει. 

Τότε αρχίζω να συνειδητοποιώ τι έχει συμβεί. Και αμέσως σκιζω ένα κομμάτι από το ρούχο μου και το διπλωνω στο χέρι του. Έχει λιποθυμήσει γιατί έχασε αρκετό αίμα. Πιάνω το λαιμό του για να βρω σφυγμό. Είναι ζωντανός. Προσπαθώ να τον συνεφερω ρίχνοντας του σιγανά χτυπήματα στο πρόσωπο. Πρέπει να γίνει καλά. Δεν θα αντέξω άλλο χαμό εξαιτίας μου. Δεν θα αντέξω.

Τα υγρά δάκρυα κάνουν την εμφάνιση τους και κυλούν στα μάγουλα μου καίγοντας τα. Για άλλη μια φορά χάνομαι. Κοιτάω στο άπειρο και περιμένω να γίνει κάτι. Ξέρω όμως πως τίποτα δεν γίνεται από μόνο του. Πρέπει να το πάρω απόφαση πως ότι αγαπάω το χάνω.

Κι εκείνη την στιγμή νιώθω ένα κρύο χέρι να με ακουμπάει με τέτοιο τρόπο που νιώθεις ότι φωνάζει βοήθεια. Χωρίς να μιλήσει κανείς. Απλά το νιώθεις.

Γυρίζω το βλέμμα μου και βλέπω τον Harry. Τα μάτια του φαίνονται θλιμμενα και ταλαιπωρημένα. Αλλά βαθιά μέσα τους κρύβουν μια ζεστασιά και μια ασφάλεια που σου δίνουν κουράγιο να παλέψεις για την ζωή. Να κάνεις όνειρα. Γι αυτά τα μάτια βρήκα το κουράγιο να αντέξω όλες αυτές τις κακουχίες που πέρασα. Από αύριον πήρα το θάρρος να αντιμετωπίσω εκείνο τη θηρίο που με έκλεισε σε εκείνο το απαίσιο κελί.

《Έιμαι καλά Hannah μου. Μην κλαις. Όλα θα πάνε καλά》είπε και ένιωσα τεράστια ανακούφιση. Ήθελα να τον πάρω μια τεράστια αγκαλιά τώρα αλλά ξέρω πως δεν είναι και η πιο κατάλληλη στιγμή. Επικρατεί μια αμηχανία για λίγα λεπτά ώσπου αποφασίζω να σπάσω την σιωπή.

《Δεν θα το αντέξω αν φύγεις κι εσύ》 του είπε με λυγμούς και ανάθεμα αν κατάλαβε τι του είπα.

《Όσο είσαι εσύ εδώ δεν θα πάω πουθενά》μου είπε και ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά πολύ πιο δυνατά από το κανονικό.

Σταματησα να κλαίω. Έπεισα τον εαυτό μου πως πρέπει να είμαι δυνατή. Του είχα υποσχεθεί, εκείνο το βράδυ στο μουχλιασμενο δωμάτιο, πώς θα παλέψω. Δεν θα τα παρατήσω. Κι αν ξεφύγω θα προσπαθήσω να εκπληρώσω τα όνειρα μου. Θα βάλω στόχους και η ζωή μου θα αποκτήσει νόημα. Γιατί τόσο καιρό δεν είχα καταλάβει πόσο ωραίο είναι να ζεις.

《Πώς θα φύγουμε από εδώ;》λέει και προσπαθώ να σκεφτώ κάτι που θα μας οδηγήσει έξω από το δάσος.
《Εγώ λέω να ξαναπροσπαθησουμε άλλη μια φορά τώρα που έχει φως έξω. Γιατί αν νυχτώσει θα μπερδευτουμε ξανά》ειπα και ο  Harry συμφώνησε. Πάντα συμφωνεί μαζί μου. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει άλλη επιλογή.

Τώρα ειμαι εγώ αυτή που τον βοηθάω να κατεβεί. Έιμαι εγώ αυτή που θα του δώσω κουράγιο. Οι ρόλοι μας αντιστράφηκαν και δεν ξέρω πόσο καλή ειμαι σε αυτόν. Δεν τον έχω "παίξει" ποτέ. Πάντα τους άλλους είχα να με προσέχουν και να με φροντίζουν. Και την μοναδική φορά που μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω κάτι -για την Natalie- δεν τα καταφερα.

Τώρα νομιζω πως είναι η τελευταια μου ευκαιρια. Να αποδειξω σε ολους τι αξιζω. Γιατι εγω ξερω πως αξιζω πολλα. Ελπιζω να το ξερει και ο Harry.

Αφού περπατάμε λίγο φτάνουμε πάλι στα πολλά μονοπάτια που οδηγούν πάλι εδώ. Τα δέντρα θεόρατα που με τον φως του ήλιου φαίνονται ακόμα πιο μεγαλα. Το χορτάρι είναι ψηλό και τα λουλούδια πάνω στο άνθος τους. Ζω στο κέντρο της πόλης και πότε δεν είχα την ευκαιρία να δω το ποσό ωραία είναι η εξοχή.

《Σίγουρα υπάρχει κάτι που δεν έχουμε ψαξ...》 Και πριν ολοκληρώσω την φράση μου βλέπω ένα πολύ μικρό δρομάκι μέσα από ένα άλλο να οδηγεί σε μια αδιέξοδο. Είμαι σίγουρη όμως πως αυτή η αδιεξοδος δεν είναι και τόσο αληθινή αλλά μου κάνει περισσότερο καμουφλάζ για να μην μπορούν να βρουν την έξοδο όσοι έρχονται εδώ.

Και χωρίς να του πω τίποτα απλά τον κρατάω από το χέρι και τον οδηγώ. Ούτε αυτός όμως λέει κάτι. Αισθάνομαι πως μου έχει εμπιστοσύνη. Το δρομάκι έχει δύσκολο και δύσβατο έδαφος όμως καταφέρνουμε και το προσπερνάμε. Και τότε συναντάμε τα πολλά δέντρα που φαίνονται να μην οδηγούν πουθενά.

Τότε τραβάω ένα κλαδί για να δω τι κρύβεται από πίσω και διακρίνω έναν ταιραστιο δρόμο, φαρδύ με μεγάλα πεύκα δεξιά και αριστερά. Δεν μπορώ να καταλάβω που οδηγεί καθώς μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μου ακόμα συνεχίζεται.
Το ήξερα ότι θα έβρισκες την λύση. Είσαι πανέξυπνη》μου λέει και νιώθω τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν. Αυτός ο άνθρωπος ξέρει πως να σε κάνει να νιώσεις καλά.

Βλέπω ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο του που με κάνει να χαίρομαι κι εγώ. Τα μάτια του γυαλίζουν. Κάτι που παρατηρώ πρώτη φορά.

《Μην χαζεύεις. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας》μου λέει και γελάω τόσο δυνατά όσο δεν είχα γελάσει για καιρό. Όλα πηγαίνουν προς το καλύτερο. Μαλλον ο Θεός αποφάσισε να μου δώσει πίσω όλα αυτά που έχασα μετά τον θανατο της Natalie.

Αγαπημένη μου Natalie. Αν με βλέπεις από εκεί ψηλα να ξέρεις πως τώρα ειμαι Καλά. Σ'αγαπωω!