"Κι Όμως Δεν Είχα Δύναμη"

Κεφάλαιο 11

Όλα πηγαίνουν προς το καλύτερο. Μαλλον ο Θεός αποφάσισε να μου δώσει πίσω όλα αυτά που έχασα μετά τον θανατο της Natalie.
Αγαπημένη μου Natalie. Αν με βλέπεις από εκεί ψηλα να ξέρεις πως τώρα ειμαι Καλά. Σ'αγαπωω!

Ο ήλιος κοντεύει να δύσει. Το ηλιοβασίλεμα είναι υπέροχο και ώρες ώρες χαζεύω κοιτάζοντας το. Ευτυχώς έχω τον Harry να με τραβά και να με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Τωρα καταλαβαινω τι εχανα τοσο καιρό που δεν ήξερα ποσο ωραια είναι να ζεις. Προσπερνουσα όλα αυτά τα μικρά πράγματα -που τελικά είναι μεγάλα- μένοντας στάσιμη στο παρελθόν. Στο συμβάν με την Natalie. Και δεν μου έδωσε κανείς κίνητρο να προχωρήσω. Αφού έμεινα μόνη μου σε όλο αυτό. Και τώρα ήρθε αυτός σαν άγγελος να με σώσει από την καταστροφή.

《Μα κάτσε λίγο. Κοίτα πόσο ωραίο είναι το ηλιβασιλεμα》του γκρινιάζω και μου ρίχνει μια άγρια μάτια.
《Hannah συγκεντρωσου. Μας κυνηγούν και δεν έχουμε πολλή ώρα μπροστά μας. Βιάσου》
Μου λέει ενώ ξέρω πως κι αυτός θα ήθελε να το χαζέψει λίγο.

Ο δρόμος φαίνεται ατέλειωτος. Έχουμε περπατήσει πάρα πολλές ώρες κι ακόμα φαίνεται στον ορίζοντα το μονοπάτι χωρίς να διακρίνουμε που οδηγεί. Δεν μιλάμε πολύ. Και τις φορές που αποφασίζω να σπάσω την σιωπή ο Harry με αποπέρνει.

Όμως κάνω ακόμα μια προσπάθεια.
《Γιατί θέλεις να με σώσεις;》του λέω γεμάτη περιέργεια.
《Ο οποιοσδήποτε θα το έκανε》 μου λέει και δεν μου αφήνει περιθώρια για αλλη συζήτηση.

Με πληγώνει που δεν με αφήνει να μάθω περισσότερα γι αυτόν. Τότε σταματει μου πιάνει το χέρι απαλά και μου λέει.
《Τώρα προέχει να σωθούμε. Αν τα καταφέρουμε θα έχουμε όλο τον χρόνο να μιλάμε. Εντάξει; 》 με ρωτάει και γνεφω.
《Δεν θέλω να στενοχωριέσαι》προσθέτει και του δίνω το καλύτερο μου χαμόγελο.

Από τότε που κατεβήκαμε νιώθω έναν πόνο στο δεξί μου πόδι αλλά δεν θέλω να ανησυχησω τον Harry. Όσο περπατάμε ο πόνος γίνεται πιο μεγάλος, πιο αφόρητος. Με κάνει να θέλω να ουρλιάξω. Αλλά αντέχω μόνο για αυτόν. Πρέπει να αντέξω.

Harry's pov

Το ξέρω ότι την πληγωνω όταν της μιλάω απότομα. Όμως την νοιάζομαι και θέλω να ξεφύγουμε από εδώ. Αν μας ξαναπιασουν δεν θα το αντέξει. Δεν την ξέρω πολύ αλλά καταλαβαίνω πως δεν μπορεί να αντέξει άλλο πόνο.

Τότε έρχεται και μου πιάνει το χέρι. Της χαμογελάω και συνεχίζω ακάθεκτα χωρίς να δώσω σημασία. Ξαφνικά νιώθω να ρίχνει όλο το βάρος πάνω μου. Γυρίζω και την βλέπω στο έδαφος προσπαθώντας να σηκωθεί.

《Harry δεν μπορω να σηκωθώ》
《Hannah κόψε την πλάκα. Σου είπα και προηγουμένως πως δεν είναι η ώρα》 λέω θυμωμένα και ξεκινάω να φύγω. Τότε την ακούω να σπαράζει στο κλάμα και πηγαίνω τρέχοντας να την βοηθήσω.
《Δεν νιώθω τα πόδια μου. Κάνε κάτι》 μου λέει σχεδόν ικετευτικα και πάω να τα μπηξω κι εγώ.
Την κρατάω από τα χέρια και της κάνω νόημα να στηριχτεί πάνω μου. Έχει σχεδόν νυχτώσει και νομίζω πως έχουμε πάρα πολύ δρόμο μπροστά μας.

《Hannah μου προσπάθησε να περπατήσεις》 της λέω και ένα δάκρυ κυλά από τα μάτια μου.
Δεν απάντησε. Φαντάζομαι δεν έχει το κουράγιο.

Hannah's pov

Τα πόδια μου έχουν παραλύσει και στηριζομαι ολοκληρωτικά στον Harry. Τον ευγνωμονώ που με βοηθά αλλά φοβάμαι γιατί θα μείνουμε πίσω αν συνεχίσουμε να περπατάμε τόσο αργά. Τώρα έχει βραδιάσει εντελώς.

Το φεγγάρι δεν έχει φως να μας φωτίζει σήμερα τον ουρανό. Ακούγονται κραυγές ζώων και είναι πιο τρομακτικά από πότε.

《Harry φοβαμαι》 παραδέχομαι και εύχομαι να μην το ειχα ξεστομίσει ποτέ.
《Μην φοβάσαι. Είναι εγώ εδώ》μου λέει και ήδη νιώθω καλύτερα. Αισθάνομαι ασφάλεια όταν είμαι κοντά του.
《Γιατί δεν καλείς με το κινητό σου κάποια βοήθεια; εμένα μου το πήραν όταν με νάρκωση στο παρκάκι.》
《Δυστυχώς μου έπεσε όταν προσπάθησα να μπω από τον φωταγωγο και δεν μπορούσα να ξαναβγω για να το φτάσω. Εύχομαι να μην το έχουν βρει μέχρι να προλάβω να ακυρώσω την κάρτα.》
《Ατυχιααα! Όλα στραβά πηγαίνουν.》

Και τότε γίνεται κάτι που μου ενισχύει την αίσθηση ότι δεν πρόκειται να σωθούμε. Ακούμε κραυγή λύκου. Βλέπω την ανησυχία στα μάτια του αλλά αυτός δεν παραδέχεται τίποτα.
《Δεν πρόκειται να έρθουν ως εδώ》 λέει και ακούω το χαρακτηριστικό "αουυ" όλο και πιο κοντά. Κάτι που δεν βοηθάει και πολύ να τον πιστέψω. Η καρδιά μου χτυπά πολύ δυνατά. Περνάμε
μια στροφή και νιώθω πως αποκτώ πάλι τις δυνάμεις μου. Λέω στον Harry να με αφήσει και περπατάω κυρίως στο αριστερό πατώντας ελαφρά και το δεξί που με πονάει.

Τότε διακρίνω κάτι να γυαλίζει λίγα μέτρα πιο πέρα και μετά εμφανίζονται περισσότερα.

《Είναι φώτα Harry. Τρέξε σωθήκαμε》του λέω και μου τραβάει το χέρι και με πετάει σε έναν θάμνο.
《Πας Καλά; πηγαίνεις στο στόμα του λύκου στην κυριολεξια》μου λέει θυμωμένα και όσο πιο σιγά μπορεί.
《Harry είδα τα φώτα. Δεν καταλαβαίνω γιατί να μην φύγουμε》του λέω προσπαθώντας να καταλάβω τις κουταμάρες που λέει.
《Hannah μου είναι αγέλη με λύκους》μου λέει και μένω άναυδη.

《Τιιιιι;》του λέω ουρλιαχτά και μου κλείνει το στόμα. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Το πήρα απόφαση. Δεν υπάρχει περίπτωση να σωθούμε.