Het internaat

Hoofdstuk 36: op reis

[ Jim ]
Ik heb de afgelopen week allemaal informatie opgezocht en weer moeten hacken. Hopelijk komen mijn ouders er niet achter. Ik heb al een heleboel gevonden en maak er nu een soort verslagje van. Dat geef ik straks aan Elise en Lexy, dan mogen zij bepalen wat ze met de informatie gaan doen. In grote lijnen zijn hun ouders dus gevlucht zoals ik al gezien had en ondergedoken. Als het goed is zetten ze hun leven voort in Florida. Waarschijnlijk hebben ze er een heel verhaal omheen verzonnen. Ook hun 'nep dood' staat beschreven op internet, maar dan bij hun vorige namen. Ik zet alles op volgorde in het verslag met de naam die ze op dat moment gebruiken. Daarna zet ik hun waarschijnlijke adres eronder en print het twee keer uit. Ik weet niet of ze hun ouders willen gaan opzoeken, maar het is hun keus en die zal ik moeten waarderen.

"Dankje!!" Zegt Elise enthousiast als ik haar het verslag overhandig. 'Is goed hoor El."
"El? Ik ben Lexy."
"Shit, maak ik nu al fouten. Jullie lijken echt veel te veel op elkaar."
"Grapje Jim, dit is toch mijn kamer. Ik ben wel Elise."
Ik mompel een ha ha en breng even later ook het verslag naar Lexy. Nu is het wachten op hun reactie. Maar ik moet ook weer verder met school, dus nu heb ik meteen de tijd om Frans te leren.

"Ik wil ze opzoeken!" Roept volgensmij Elise als ze mijn kamer in komt rennen. Ik sluit mijn Frans boek en vraag eerst of het Elise is.
"Jaha ik ben Elise en ik wil antwoorden, laten we ze opzoeken." Dan komt ook Lexy binnen. "Laten we dan maar meteen beginnen," zegt Lexy die het blijkbaar gehoord had. "Ik vind het prima, wanneer willen jullie gaan?"
"Nu?" Vraag ik.
Ze knikken beide enthousiast. "Het is wel een lange reis.." Zucht Elise.
"Behalve als we gaan vliegen?" Roept Lexy enthousiast.
Ik vraag haar hoe ze van plan is aan het geld te komen. En ze antwoord meteen dat het geen probleem is en dat ze genoeg geld heeft. "Voor ons alle drie?" Ze knikt blij en dan hebben we het nog even over wat we meenemen en hoe we uiteindelijk daar komen. We gaan blijkbaar vanaf het vliegveld een half uur met de bus en dan hoeven we nog maar vijf minuutjes te lopen.

Elise en Lexy zijn hun spullen pakken, waar ik nooit zo lang over doe, dus meld ik me meteen even ziek voor vandaag en zeg erbij dat ik waarschijnlijk morgen nog niet beter ben. Ik ga niet nog een keer spijbelen, aangezien dat al te vaak gebeurd is. Voor hun maakt het niet zoveel uit, want ze zijn er pas net, maar ik heb vorig jaar behoorlijk veel gespijbeld en heel veel regels overtreden. Ik mocht blij zijn dat ik dit jaar nog hier op school mocht. Na het geintje van het roken onder het brandalarm, wilden ze me al schorsen. Het is dat mijn ouders er wat aan konden doen. Ik moest beloven te stoppen met mijn cijfers hacken en andere dingen, ook mocht ik natuurlijk niet meer spijbelen. Anders zou ik naar een militaire school moeten en gelukkig heb ik mezelf verbeterd. Wat ook door Elise komt.

[ Elise ]
Een keer spijbelen is vast niet zo erg, toch? Ik bedoel ik deed het vroeger zo vaak.. Het is alleen dat ik dit jaar goed wil beginnen en ik ga me ook niet ziek melden. Nou oke, een keer spijbelen kan vast geen kwaad. En met die gedachte ga ik verder met me tas inpakken. Toiletspullen, kleren voor ongeveer vier dagen -je weet maar nooit-, mijn geboortebewijs en foto's, mijn paspoort en mijn mobiel met oplader. Als laatst stop ik me laptop er nog bij. Misschien kan ik onderweg wat doen en een laptop is altijd handig. Dan rits ik met al mijn kracht de koffer dicht en loop ik naar Jim's kamer, waar we hadden afgesproken.

"Poeh poeh, dat duurde lang." Zeggen ze beide als ik binnen kom.
"Voor mijn gevoel ging het best snel," en ik haal mijn schouders op. "Dus gaan we?" Ze knikken en we lopen met zijn drieën naar de lift en daarna de school uit.
We sprinten naar de bushalte waar net onze bus aankomt en springen op het laatste moment naar binnen. Als we een plekje hebben gevonden ploffen we neer. We praten constant over wat we denken te vinden en of ze ons zullen herkennen. Ik denk van wel omdat er niet snel een tweeling voor je neus staat met de leeftijd waarbij zij een tweeling hebben afgestaan. En Lexy denkt van niet omdat het zo lang geleden is. Jim zit er stil bij. Als ik vraag hoe het met hem gaat, zet hij snel een lach op zijn gezicht en zegt dat het goed gaat. Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog. "Ik ben bang om te vliegen," zucht hij.
"Huh toen wij naar New-York vlogen was je toch helemaal niet bang?"
"O nee geloof me ik was bang."
"Je hoeft echt niet bang te zijn, het is sowieso een hele korte reis." Hij knikt en tovert een klein glimlachje tevoorschijn.

We staan bij de gate en wachten tot we kunnen instappen. De rij is gelukkig niet zo lang dus we zijn snel aan de beurt. Als we onze ticket en paspoort hebben laten zien lopen we naar buiten waar een bus staat. We stappen in en rijden naar het vliegtuig. Zodra we ingestapt zijn zoeken we onze plek. "Het komt wel goed," zeg ik geruststellend tegen Jim. Hij ontspant zijn schouders een beetje en dan komen de veiligheid praatjes. Lexy en ik doen onze oortjes in, terwijl Jim geconcentreerd luistert.
En na een laatste zucht vertrekt het vliegtuig. Op naar onze ouders.

Alloaah,
het boek is bijna afgelopen :0
En ik heb mijn laatste dagen vakantie :(
Zijn jullie weggeweest?

X Juul