Het internaat

Hoofdstuk 26: geheimen?

[ Lize ]
Vandaag ga ik weg, naar New-York. Mijn pa gaat niet mee, hij moet nog 'dingen' regelen of zo. Ook al weet ik wel waar het over gaat ik wil hem helpen maar hij doet er zo onduidelijk over. Terwijl hij me hoort te helpen met opleiden, want ik ga het vak ook doen. Het is niet eerlijk dat hij me als een klein kind behandelt, ik ben verdomme 16. Ik ben geen klein kind meer. Maar zoals altijd behandelt hij me wel zo. "Nee je mag niet langer blijven." "Natuurlijk mag je niet met een jongen afspreken, daar ben je veel te jong voor." "Nu moet je echt slapen hoor, je hebt morgen een proefwerk zag ik staan." Hij checkt alles, en als hij me niet kan vinden weet hij wel een van zijn mannetjes te gebruiken om me te vinden. Het is gewoon niet eerlijk, ik wil niet dat hij alles van me weet ik heb toch ook een privé leven? Kijkend op mijn horloge (die ik niet om heb..) maar oké kijkend op mijn mobiel merk ik dat het al laat is en ik nog mijn laatste dingen moet inpakken. Shampoo, haarspray, tandenborstel, mascara, eyeliner, oogpotlood, remover doekjes, tandpasta en mijn borstel, ja ik heb alle toiletspullen, inclusief wat er nog in zat. Kleren zijn uit de klerenkast, nachtkastje is weer leeg, opladers zijn uit het stopcontact, zo noem ik het rijtje op kijk nog een keer de kamer rond en sluit de deur.

Ingecheckt en wel sta ik een uur later op het vliegveld mijn ticket te laten zien aan de stewardess.
"U kunt naar binnen, stoel 27A is u zitplaats. Ik wens u nog een fijne terugrijs en graag tot ziens," mompelt ze haar standaardzinnetje.

Ik geef een knik en loop naar binnen. 21, 22, 23, ja 27, zeg ik tegen mezelf als ik voorbij 26 ben.

"Zou ik misschien op mijn plek mogen, ik zit namelijk op de stoel naast u." Zeg ik tegen de man die op 27B zit.
"Je kan er toch langs? Of niet soms." Mompelt hij zonder zijn blik van zijn boek te halen.
"Eigenlijk niet, behalve als u mijn achterwerk in u gezicht wilt prima, maar dan mag u niet zeuren over de saus daar ik op ging zitten."
"Ik sta wel op," met een vieze en vreselijk arrogante blik staat hij op. Triomfantelijk lach ik naar hem en klap in mij handen.
"Ik heb gewonnen," zeg ik blij.
"Hoe oud ben je? 12?"
"Op schaal van 0 tot 10 wel." Ha, die wilde ik altijd al zeggen. Verslagen kijkt hij weer zijn boek in, het wordt misschien een lange reis, maar in vijf minuten win ik al twee discussies, dat is al een aardig goed begin. Niet?
"Maar wat doe je eigenlijk in het dagelijks leven?" Vraag ik vijf secondes later.
"En dat moet ik serieus beantwoorden?"
"Ja, want ík vraag het aan je."
"En wie mag ik dan wel niet zijn? De koningin?"
"Misschien, maar stiekem ben ik een spion die achter jou geheimen probeert te komen," fluister ik in zijn oor.
"Of je bent een irritant meisje die zich verveelt en dan maar een charmante en vreselijk knappe jongeman gaat ondervragen, die eigenlijk veel te goed voor haar is."
"Nee je bent," begin ik.
"Nee, deze keer heb ik gewonnen," kapt hij me af. En ja hoor hij begint weer in zijn boek te lezen.
"Hoe oud ben je eigenlijk?" Vraag ik.
"18, hoezo?"
"Gewoon dat wilde ik weten."
"Jij bent raar, weet je dat?"
"Misschien, maar ga je mij dan niet iets vragen?"
"Ik zou niet weten wat," zegt hij verbaasd.
"Hoe oud ik ben, duhu."
"Nou, hoe oud ben je?"
"16," zeg ik blij.
"Wat fijn voor je, mag ik nu weer lezen?"
"Eigenlijk niet, welk boek lees je?"
"Duister lot van David Baldacci en nu stil."
"Die heb ik ook gelezen, wil je het einde weten?" Vraag ik hyper.
"Nee en mond dicht."
"Nou, nou, vanaf nu noem ik jou meneertje gevoelloos."
"En dan ben jij mevrouwtje irritant."
"Dat is niet eerlijk!"
"En hoezo niet?"
"Nou, nou," begin ik weer.
"Alweer gewonnen ha! Twee tegen twee."
"Nu ben jij het kleine kind, meneertje gevoelloos.
"Het zal wel, mevrouwtje irritant." Zijn stem doet al pijn aan mijn oren, gelukkig is de tijd snel gegaan en moeten we nog maar drie uur. Ik begin met de zaken van mijn vader te lezen, die ik stiekem gekopieerd heb. Tot dat ik er eentje vind die te maken heeft met Elise, waar gaat dit over? Ze zijn helemaal niet op vakantie, toch? Zodra ik alles gelezen heb, is het meteen een stuk duidelijker. Waarom ze in de rolstoel zit, waarom ze daar waren en wat mijn vader hiermee te maken heeft. Mijn vader is dan niet wie ze denken dat hij is, maar hij doet goeie dingen, ze mogen het alleen niet weten. Maar ik wil hem helpen al helemaal nu het over Elise en haar groep gaat. Maar zij liegen en ik ook, we staan een soort van quitte, ik vraag me af hoe dat op het internaat gaat. Zal mijn pa me op het internaat hebben gezet omdat Elise er op zit? Misschien vertrouwt hij me wel? En misschien wist hij wel dat ze in het Amstel zat, zo niet is het wel erg toevallig.

- twee uur later -
Eindelijk is het vliegtuig geland, ik doe de groetjes aan meneertje gevoelloos en stiekem hoop ik dat ik hem nog een keer zie. Maar ik weer niks over hem, niet eens zijn echte naam. Hij is wel extreem knap met zijn warrige bruine haren, de plukjes die in zijn oog zitten en zijn brede schouders maar niet te, zijn mooie kaaklijn en witte tanden.. Oké Lize dit gaat te ver! Zo mag je niet over iemand denken die je nog maar een laar uur kent, stop hiermee. Ik stap uiteindelijk in de bus richting het internaat, here I go, richting het internaat. In f*cking New-York.

1000 woorden precies, dit hoofdstuk is vanuit Lize geschreven. Misschien is het een beetje vaag maar ik probeer niet te veel te vertellen maar dat is lastig :o . Trouwens: 18,5 K! Nog 1,5 en ik heb de 20.000!!
Doeeegggg ik ga weer eens. trouwens ik probeer voor mijn toetsweek nog wat te schrijven (die over twee of drie weken pas is) maar ik heb ervoor ook veel toetsen en zo, dus tja school is het er niet mee eens. Maar oké nu ga ik echt, baaaai people
En o jaa:
Vote, comment, follow? :)
Love you alll x x Juul12345