Het internaat

Hoofdstuk 11: Gevaar

[ Carlijn ]

We hebben de hele nacht gezocht maar niks gevonden. Het is dan ook onmogelijk, ik bedoel ze kan overal zijn. Ik laat een diepe zucht en loop verder met Jim. "Hopelijk wilt de politie nu wel zoeken," zegt Jim. Ik knik en zucht nogmaals. Ik laat mijn handen door mijn haren gaan en probeer wat te ontspannen achterop Jim's scooter. Maar het is moeilijk... Ik bedoel hoe kan ik in vredesnaam relaxen als mijn nieuwe vriendin waarschijnlijk gewoon ontvoerd is?! Eindelijk bij het politiebureau aangekomen blijken de verhoorkamers vol te zijn, dus worden we naar de wachtkamer gestuurd. Ik ga zitten in de grote wachtkamer en bestudeer elk plekje uit verveling. Achter me is de deur waar ik net uit kom die nu gesloten is en zelf zit ik op een rode plastic stoel, samen met Jim en twee -ik denk- ouders -die nogal bezorgd zijn- zitten we in de stilte te wachten. Voor me zitten de ouders een beetje gespannen te fluisteren en naast hun staat een bak met kranten en tijdschriften. Rechts van hun zijn 2 deuren met WC er op, bij de een een mannenpoppetje en de ander een vrouwenpoppetje, daarnaast is nog een deur met een rolstoel en ook WC er op. Helemaal aan de andere kant is een t-splitsing waar je dus naar rechts links of naar achter kan gaan. Rechts staat een bord met verhoorkamers en links een met cellen, dat zal wel voor mensen die heel kort moeten blijven zijn. Want als je lang moet blijven wordt je echt niet zo dichtbij de verhoorkamers en zo geplaatst. "Carlijn en Jim jullie kunnen komen," wordt omgeroepen en ik ben meteen wakker. Het enige waar ik nog aan kan denken is Elise. "Dus jullie vriendin Elise is nu meer dan 24 uur zoek en jullie hebben een half help berichtje als bewijs." Zegt dezelfde vrouw als vorige keer, met Rosa als naam op haar naambordje. We knikken als antwoord en praten nog en tijdje, niet dat er veel uitkomt. Ik denk dat we nog beter zelf kunnen zoeken ook.

[ Elise ]

Ik word echt gek van deze kleine ruimtes, grr. De deur word opengesmeten en ik zie een nieuwe man. Dit betekend niet veel goeds. "Je luister naar wat ik zeg anders krijg je pijn en ga je naar een speciale kamer mevrouw." zegt de man. "Ik ben Bart by the way, en ik ben hier om je te laten zien wat er gebeurd als je niet luistert. Hij trekt mijn shirt over mijn hoofd en Ritst mijn broek open, ik zit alleen nog in mijn beha en onderbroek. "Gast, kap ik wil dit niet ik ben potjandorie maagd en jij wordt niet mijn eerste keer, owee!" Ik spuug de woorden in zijn gezicht en geef hem een schop in zijn schatjes zodat ik mijn shirt en broek kan pakken. Ik trek mijn shirt over mijn hoofd en rennend met een halve broek aan ren ik weg van de kamer door de vergete-dicht-te-doen deur. Ik ren zo hard als ik kan maar heb geen idee. Ondertussen rent Bart schreeuwend dat ik ontsnap achter me aan. Ik zie een deur, ren maar binnen maar zie een meisje van een jaar of 15 zich hevig verzetten tegen een vieze man van 50 of zo. Ik gis het meisje met me mee waardoor zij nog net haar shirt kan meenemen en we kijken in de volgende deur. Het is een kamer met allerlei wapens, touwen en rugzakken. We pakken alle twee een rugzak, een paar soorten messen en een soort zweep. Ik leg het meisje die blijkt Myrthe te heten alles uit, en ze kan niet stoppen met me bedanken. We rennen door kamer naar kamer nemen we meisjes met ons mee en opeens zie ik hem, de gast die ik nooit maar dan ook nooit meer wil zien. Ik geef hem een keiharde klap en een zweepslag, Myrthe pakt het meisje die bij hem was en we rennen uiteindelijk weer verder. Ik kan het nog steeds niet geloven, ik weet dat die slecht is maar zo erg?... Arg, nu haat ik hem nog meer.

Focus Elise, focus, we rennen verder de laatste kamer in. Ik zie een meisje liggen, bont en blauw met alleen een slipje aan, ze is heel jong 12 of zo. We rennen naar de deur ernaast met ik het meisje op me rug. Yes onze kleren, badjassen ook en eten! Myrthe en ik pakken alle spullen en we gissen nog meer rugzakken mee. Gelukkig vragen alle meiden of ze ook wat kunnen dragen want en het kleine meisje en 100 pakketjes dragen lukt me niet. Ondertussen heeft Myrthe ook een klein meisje op haar rug die blijkt te zijn flauw gevallen. We rennen met zijn allen snel verder en komen bij de uitgang. We rennen en rennen maar de steken bij me been zijn verschrikkelijk. Ik geef niet op en we rennen verder, langs bossen, verlaten zandpaatjes etcetera. Uiteindelijk zijn we bij een klein mini huisje. We bellen aan en er doet een oude vrouw open. "Wat zien jullie er uit kindjes, kom gauw binnen," zegt de vrouw. Ik leg haar het verhaal uit en ze luistert aandachtend met een meelevende blik. "Poeh, poeh dat is niet niks dames... Ik ben blij dat jullie nog leven, weten jullie zeker dat jullie alle meisjes hebben?" "Er was nog een gebouw." Zegt het meisje dat was flauw gevallen zacht. "Shit, ik dacht dat we iedereen hadden, wat nu?" Vraag ik. "We kunnen toch niet terug? Ze zijn ons aan het zoeken!" Zegt Myrthe. Ik zeg dat het klopt en vraag aan een meisje Marina van 16 of ze even met de meiden wil vissen zodat wij nog wat kunnen regelen. Ze zegt dat het goed is en gaat naar buiten met wat vishengels uit de rugzakken. "Elise als jij even zorgt voor de spullen en zo zorg ik voor het kleine meisje goed?" Vraagt Myrthe. Ik antwoord dat het prima is en zeg dat ik ook de politie bel. "Wat ga je doen?" Vraagt de mevrouw. "De politie bellen natuurlijk!" Zeg ik, de vrouw trekt een fronsend gezicht en zegt uiteindelijk; "Dat heb ik net gedaan, ga jij maar verder met de spullen." "Okee," zeg ik ondertussen ik het huisje uitloop naar de achterkant toe waar de spullen liggen. Ik zie de stapel rugzakken en wapens liggen met een motor?! Die ken ik maar al te goed... Ik pak alle spullen ren naar Myrthe en vertel het verhaal, nu Marina nog. Als ik ook alles aan Marina heb verteld pakken Myrthe en ik de spullen en een paar meiden nemen nog wat wapens en Marina neemt de 2 kleine meisjes. Als we alles hebben rennen we zo hard als we kunnen. "Ze gaan er vandoor!" Roept de vrouw. Ik hoor de motor ook vertrekken tegelijkertijd met het kleine meisje die van de rug van Marina valt. "Ga jij maar door! Ik neem haar," schreeuw ik naar haar toe. Myrthe, Marina en de andere rennen verder en ik pak het meisje bij me. We rennen zo hard als we kunnen maar de motor haalt ons in. Ik zie de jongen die ik nooit meer wil zien zitten op de veel te bekende motor en slur het meisje achter me. "We maken een deal, jij laat de meiden gaan en dan ga ik met je mee." Hij grijnst en knikt en ik roep Myrthe en Marina. Ik vertel ze de deal, eerst weigeren ze maar als ze weten dat er geen andere keus is nemen ze diep zuchtend het kleine meisje mee. "We halen je terug!" Roept Marina. "We zweren het!" Roept Myrthe er achterna. Ik gil dat de politie het nog niet weet en vertel wat mijn hele naam is zodat ze Carlijn en Jim die me vast wel hebben opgegeven als vermist kunnen vinden. Zuchtend laat ik me meenemen op de motor van het verschrikkelijke joch en we rijden steeds dichterbij het bekende gebouw...

Verder bij 5 votes...

Hee, Hallooo, Bonjourrr, helloooo, yoo, oke hallo dus. Ehm
Mijn vriendin Myrthe heeft een rol en Marina ook! Marina had letterlijk de slappe lach! En dan komen er nog 2 vriendinnen in dit verhaal dus zet je schap;) dat was het Well

Baay

PS. voteeeeee pleasee

Pps. comment pleasee

Ppps. lalalalalalalala

Pppps. Kijk naar de eerste 2;)

Ppppps. da-daaag! xx